بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

شمع شبی سیاهم و چشمم به راه تو

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران

یا رب مباد کز پا جانان من بیفتد درد و بلای او کاش بر جان من بیفتد من چون ز پا بیفتم درمان درد من اوست درد آن بود که از پا درمان من بیفتد

شهریار این همه کوشد به بیان تو ولی چه به از عمق سکوت تو بیانی گل من

گؤزوم آختارار همیشه نه یاماندی بو ایتیکلر

تو از آن دگری رو که مرا یاد تو بس خود تو دانی که من از کان جهانی دگرم

ای سر زلف تو مجموع پریشانیها

این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه

ای خوشا توبه و آویختن از خوبی ها و ز بدیهای خود اظهار ندامت کردن

از زندگانیم گله دارد جوانیم شرمنده جوانی از این زندگانیم

به عزت چون نبخشیدی به ذلت می ستانندت چرا عاقل نیندیشد هم از آغاز پایان را

به زیر سنگ لحد استخوان پیکر ما چو گندمی است که از آسیاب می گذرد

گل از دامن فرو ریز و چو باد از این چمن بگذر که جز خون دل آخر نقش این دامن نخواهد شد

از غم خود بپرس کو با دل ما چه می کند

تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم روزی سراغ وقت من آئی که نیستم

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را

آنرا که شور عشق به سر نیست کافر است

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را

زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را

امید خسته ام تا چند گیرد با اجل کشتی بمیرم یا بمانم پادشاها چیست فرمانت