بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

خیالت ساده دل تر بود و با ما از تو یک رو تر

چه شد که بار دگر یاد آشنا کردی چه شد که شیوه بیگانگی رها کردی به قهر رفتن و جور و جفا شعار تو بود چه شد که بر سر مهر آمدی وفا کردی منم که جورو جفا دیدم و وفا کردم توئی که مهر و وفا دیدی و جفا کردی بیا که با همه نامهربانیت ای ماه خوش آمدی و گل آوردی و صفا کردی بیا که چشم تو تا شرم و ناز دارد کس نپرسد از تو که این ماجرا چرا کردی

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

سنین عمر به هفتاد میرسد ما را خدای من که به فریاد میرسد ما را

‫گویی که روحم آمده آنجا ز راه دور‬

“روح را صحبت ناجنس عذابیست الیم”

از بهر خلائق چه کنی طاعت معبود باری چو عبادت کنی از بهر خدا کن

دلا ما را به خوی خوانده ست دکتر مرتضای شمس نه آخر شمس ملا را به آذربایجان خواند به پشت اشتران کن شهریارا بار مولانا که شمست مرحبا گویان سرود ساربان خواند

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا

سایه جان رفتنی استیم بمانیم که چه زنده باشیم و همه روضه بخوانیم که چه درس این زندگی از بهر ندانستن ماست این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه خود رسیدیم به جان نعش عزیزی هر روز دوش گیریم و به خاکش برسانیم که چه آری این زهر هلاهل به تشخص هر روز بچشیم و به عزیزان بچشانیم که چه دور سر هلهله و هاله شاهین اجل ما به سرگیجه کبوتر بپرانیم که چه کشتی ای را که پی غرق شدن ساخته اند هی به جان کندن از این ورطه برانیم که چه

دل و جانیکه دربردم من از ترکان قفقازی به شوخی می برند از من سیه چشمان شیرازی من آن پیرم که شیران را به بازی برنمیگیرم تو آهووش چنان شوخی که با من میکنی بازی

شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر این سفر راه قیامت میروی تنها چرا

ماهم که هاله ای به رخ از دود آهش است دائم گرفته چون دل من روی ماهش است دیگر نگاه وصف بهاری نمی کند شرح خزان دل به زبان نگاهش است

کمان آرشه زه کن که تیر لشگر غم بر آن سر است که از قلب ما کند آماج

همسایه گفت کز سر شب دوش شهریار تا بانک صبح ناله مستانه تو بود

سیزده را همه عالم به در امروز از شهر من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را

یا رب آن یوسف گم گشته به من بازرسان تا طربخانه کنی بیت حزن بازرسان ای خدایی که به یعقوب رساندی یوسف این زمان یوسف من نیز به من بازرسان

تحمل گفتی و من هم که کردم سال ها اما چقدر آخر تحمل بلکه یادت رفته پیمانت

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را