بریده‌هایی از کتاب مدرسه‌ی جاسوسی؛ جلد سوم

«شکست خودت رو گردن بقیه ننداز. حق با داور بود

اریکا گفت: «بسپرینش به ما.» بعد به زویی اشاره کرد و دستور داد: «نگهبانی بده.» بعد به من اشاره کرد و دستور داد: «مسیر پرتاب رو محاسبه کن.» بعد به وارن اشاره کرد و دستور داد: «برو کنار. سر راهمی.»

بیشتر اجدادش جاسوس بودند و نسلشان به نیتان هِیل در دوران مبارزات انقلابی می‌رسید. پدربزرگش، سایرس هِیل، یکی از بهترین جاسوس‌های سیا بود و تقریباً همهٔ چیزهایی را که اریکا بلد بود، یادش داده بود. از طرف دیگر ما نسل‌اندرنسل خواربارفروش بودیم.

با عجله از سالن غذاخوری بیرون دویدم و دوان‌دوان از راهروها، که در ساعت ناهار خالی بود، گذشتم. امیدوار بودم از قلدرها جلو بزنم، ولی آن‌ها، هرچند هیکلی بودند، به نحو عجیبی فرز می‌دویدند. در حالی که زیگزاگی در راهروها می‌دویدم، پابه‌پایم آمدند. از پیچ راهرو گذشتم، فکر می‌کردم به خروجی می‌رسم... ولی جلویم دیوار بود. یا ساخت‌وساز جدیدی در مدرسه صورت گرفته بود یا نقشه‌اش درست یادم نمانده بود. در هر صورت به بن‌بست رسیده بودم. چاره‌ای نداشتم جز اینکه برگردم و خود را برای حملهٔ آن‌ها آماده کنم. ولی... از حمله خبری نبود. در آن طرف پیچ، سروصدای دویدن قلدرها در راهرو قطع شد و جای خود را به واکنش حیرت‌زده‌شان داد. بعد صدای کتک خوردنشان را شنیدم: صدای خفهٔ برخورد مشت با گوشت بدن، صدای تلق‌وتلوق خوردن کله‌ها به کمدهای فلزی، صدای فرود آمدن بدن‌هایشان روی کف براق راهرو. بعد سکوت برقرار شد.

در اتاقی ناآشنا بیدار شدم. منگ بودم، انگار چیزخورم کرده بودند. فقط چند ثانیه طول کشید تا بفهمم چرا: واقعاً چیزخورم کرده بودند. شاید یک بچهٔ سیزده‌ساله نباید آن‌قدر چیزخور می‌شد که از حس و حالش بفهمد چیزخورش کرده‌اند، ولی زندگی یک جاسوسِ تحت آموزش این‌طوری بود دیگر. سرم درد می‌کرد و دهانم جوری بود که انگار پنبه در آن چپانده بودند. جاشوا هلال این بلا را سرم آورده بود. حتی با وجود منگی از این بابت شکی نداشتم. نمی‌توانست کار کس دیگری باشد. بلافاصله بعد از اینکه پیشنهادش را قبول کردم، به خانه‌ام رفته بودیم. قراردادی در ظاهر رسمی به پدر و مادرم داده بود که می‌گفت من با بورسیهٔ کامل در یک مدرسهٔ تیزهوشان دیگر قبول شده بودم. جاشوا ادعا کرده بود مشاور دانش‌آموزان جدید است. چند بروشور تبلیغاتی براق نشانشان داده و حرّافی کرده بود که آکادمی مقدماتی وایزمن چقدر از مدرسهٔ سنت‌اسمیتن بهتر است. بلد بود چطور زبان بریزد، هرچند ظاهراً خودش هم به اندازهٔ مدرسه، مامان و بابایم را تحت‌تأثیر قرار داد. والدینم هم از زرنگی من خوشحال شدند، هم از اینکه دوباره ترکشان می‌کردم، ناراحت.

سایرس لحظه‌ای بعد خود را روی او انداخت، بلندش کرد و از قایق بیرون انداخت. اریکا هم همین کار را با من کرد، گرچه وقتی به من خورد، خودم بلند شده بودم. در حالی که می‌پریدیم، موتورها منفجر شدند. موج انفجار باعث شد در هوا پشتک بزنیم. سایهٔ ساختمان‌های شهر دو بار دور سرم چرخید و بعد با صورت در آب فرو رفتم. انگار مشت خورده باشم، گیج شدم و فقط تا حدودی از آغوش سرد آب و واقعیت سقوطم آگاه بودم. سعی کردم شنا کنم، ولی چیز سنگینی دور پاهایم پیچید و من را پایین کشید. بالای سرم درخشش نور حاصل از انفجار، چرخش حباب‌های حاصل از قایق‌هایی که بالای سرمان حرکت می‌کرد و چهرهٔ محو زنی را دیدم... در حالی که بیشتر از قبل پایین می‌رفتم، همه‌چیز خیلی سریع محو شد. و بعد تاریکی مرا در خود فروبرد.

معلم تاریخ آمریکا که نمی‌دانست جنگِ ۱۸۱۲ چه زمانی اتفاق افتاده

زویی با اشتیاق گفت: «می‌تونیم این کار رو بکنیم! می‌تونیم بفرستیمش برای کله‌گنده‌های سیا! اونا باید بفهمن دارن به یه دلیل احمقانه یکی از بهترین جاسوس‌های آینده‌شون رو از دست می‌دن. اگه قرار بود کسی به‌خاطر این ماجرا اخراج بشه، اون آدم وارنه.» خیلی‌ها این حرفش را تأیید کردند. وارن فریاد زد: «هی! تقصیر من نیست!» زویی با لحن معناداری گفت: «تو خمپاره‌انداز رو پُر کردی.» وارن جواب داد: «قرار بود فقط بمب رنگی بین مهمات باشه. اون احمقی که یه بمب واقعی رو قاطی‌شون کرده بود، من نیستم.» چیپ به او گفت: «ولی اون احمقی که فرقشون رو نفهمید، تویی.» وارن فریاد زد: «دقیقاً عین هم بودن!» جواهر سرزنشش کرد. «فکر نکنم. بمب رنگی و خمپاره اصلاً شبیه هم نیستن.» وارن تشر زد: «اینا بودن. قسم می‌خورم. شما هم جای من بودین، همین اشتباه رو می‌کردین!» زویی گفت: «خب، ما نکردیم. تو کردی. و حالا مرد استتاری داره به همین علت اخراج می‌شه.»

«هی، بن؟ مشکلی پیش اومده؟» «آره.» «از یک تا ده...؟» «۲۳! لو رفتم

تابه‌حال در زندگی‌ام مجبور نشده بودم ریاضی تمرین کنم.