بریده‌هایی از کتاب مدرسه‌ی جاسوسی؛ جلد سوم

زویی مدت کوتاهی بعد از استخدامم به من لقب «مرد استتاری» داد، چون به اشتباه تصور می‌کرد ناشیگری اولیه‌ام حقه‌ای بود برای غافلگیر کردن دشمنانم (یک بار توضیح داده بود: «هیچ‌کس این‌قدر بی‌دست‌وپا نیست. لاک‌پشت هم بهتر از این می‌جنگه»

ولی در عوض داشتم جیغ می‌زدم. خدا را شکر از آن جیغ‌های دخترانه نبود. بیشتر یک "آااااااااااااااااااااااااااه" کش‌دار بود که معنی کلی‌اش می‌شد: «بدجوری توی دردسر افتاده‌م. یکی کمکم کنه.»

می‌دونی چرا به این جاده‌ها می‌گن بن‌بست؟ چون ممکنه توشون کشته بشی

الکساندر فریاد زد: «من رو صندلی جلو می‌شینم!» در خانوادهٔ هِیل این به این مفهوم نبود که فقط صندلی کنار راننده گیرت می‌آمد. باید از یک شات‌گان واقعی هم استفاده می‌کردی