بریده‌هایی از کتاب رنج مقدس ۱

عالم خلقت کار خودش را یکسان انجام می‌دهد. مخلوقات هستند که زیر همه چیز می‌زنند، هم زمان آمدن منجی را به تأخیر می‌اندازند؛ هم زمینه را آلوده می‌کنند. آدمیزاد از جان خودش چه می‌خواهد که این‌قدر بی‌رحمانه عقل را پس می‌زند و با شهوتش می‌خواهد تک عمر دنیایی‌اش را اداره کند.

وقتی حرکت می‌کنی دیگه خیلی نمی‌شه تغییر برنامه داد. اگر قبلش فکر کردی و عزمت رو جزم کردی، همه کار کرده‌ای، اما بعد از حرکت درگیر حاشیه‌ها می‌شی. به سختی می‌افتی تا بخوای یک ساختمان را خراب کنی و از نو بسازی. می‌فهمد چه می‌گوید. - آره بابا، منظورم همون فرصت‌های خوب زندگیته که داره می‌سوزه. سرش را پایین می‌اندازد. راست می‌گوید پدر. خطاهایش دارد می‌سوزاندش. آرام می‌گوید: - درستش می‌کنم، شما غصه نخور.

«توی مسیر گاهی همراه وقتی خیلی عزیز می‌شه، تازه می‌شه مانع حرکت...

خواستن، مقدمهٔ حرکت و تغییرست.

روحم نیازمند شفاست. باید تلخی‌هایی را که دارد خرابم می‌کند بجوشانم تا زهرش برود.

قاعدهٔ «هر آنچه دیده ببیند دل کند یاد» را باید روی پلک حک کنند تا یاد بگیرد همه چیز را نبیند تا نتیجه نشود خواستن.

وقتی حرکت می‌کنی دیگه خیلی نمی‌شه تغییر برنامه داد. اگر قبلش فکر کردی و عزمت رو جزم کردی، همه کار کرده‌ای، اما بعد از حرکت درگیر حاشیه‌ها می‌شی. به سختی می‌افتی تا بخوای یک ساختمان را خراب کنی و از نو بسازی.

حتی خدا هم این کار را برایم نمی‌کند. قبول نمی‌کند تمام دعاهای من را اجابت کند. گاهی حس می‌کنم فقط نگاهم می‌کند. گاهی تنها در آغوش می‌گیردم. گاهی اشک می‌دهد تا بریزم و آرام شوم. گاهی گوش می‌شود تا حرف‌هایم را بشنود و در تمام این گاهی‌ها، دعاهایم در کاسهٔ دست‌هایم و بر لب‌هایم می‌ماند و اجابت نمی‌شود. بارها شده که ممنونش شده‌ام که دعایم ماند و جواب مثبت نگرفت. بس که اشتباه بود و خلاف نیاز اصلی‌ام

خودخواهی بد هم نیست. چون اگر خودخواه نباشی دنبال رشد خودت نمی‌ری. دنبال این‌که خوب بشی و اشتباهاتت رو جبران کنی. زندگی با اشتباهات زیاد، خراب می‌شه. کاش همهٔ آدم‌ها کمی خودخواه بودن، اون‌وقت این‌قدر راحت زندگیشونو به باد نمی‌دادن

بروی، کیف می‌کنی، بمانی، کیفی دیگر. بخواهی، یک خوشی دارد و نخواهی، خوشی دیگر! فقط می‌دانم زوری که می‌آورد و صحنه‌هایی از شیرینی‌اش که مقابلت به رژه درمی‌آیند و آبی که از لب‌ولوچه‌ات راه می‌اندازد، برای لحظه‌ای کوتاه است و زود تمام می‌شود. تو می‌مانی و حسرت معصومیتی که از دست رفته است.

می‌خواهی بدانی خدا هست یا نه، از این بفهم که تو تدبیر می‌کنی حسابی و مفصل، او با تقدیرش تدبیرهایت را به هم می‌زند.

اسم حالش حتماً عشق نبود. محبت هم نبود؛ چون کورش نکرده بود و عقلش سرجایش بود.

مرنج و مرنجان. - علی، «نرنج» برای خودمونه! یعنی ان‌قدر بزرگ باشیم که نفسمون زیر پا باشه و هر حرف و اتفاق ریزی ویرانمون نکنه. «مرنجان» هم که از آدم بزرگوار ساخته است. اگر قدرت پیدا کردی، مظلوم گیر آوردی جلوی خودتو بگیر.

غصه جامی است پر از نوشدارو ی تلخ! اگر نباشد انسانیت مرده است و اگر باشد، لذتی می‌میرد؛ اما در این جام، همیشه نوش نیست، گاهی نیش است و اصلاً دارو هم نیست؛ آن هم برای کسانی که غصهٔ خودشان را می‌خورند و همّشان، علفشان است، خودخواهند؛ می‌پوسند در گنداب دنیا. آن‌هایی که غصهٔ دیگران را می‌خورند، دوست خدا می‌شوند که هر کدامشان با تپش آسمان، مثل باران بر زمین باریده‌اند. جان می‌دهند تا زمین جان بگیرد، سبز می‌شوند و گرسنگان و تشنگان را نجات بدهند.

ما آدم‌ها خیلی وقت‌ها، موافقت‌ها، مخالفت‌ها، خواستن‌ها و نخواستن‌هایمان، بایدها و نبایدهایمان از روی صلاح و مصلحت نیست. پای خودمان وسط است.

«زیارت اگر بی‌دوست باشد پر از یاد دوست است و اگر با دوست باشد پر از محبت دوست. یاد و محبتت هر دو بوده و هست. بیزارم از فاصله‌ها...»

مهم سختی نیست. مهم اینه که متوجه بشی منشأ این رنج از کجاست؟ به کجای زندگیت ممکنه آسیب بزنه. این رنج از عمل خودت بوده یا دیگران. اگر به خاطر خودته، ریشه‌شو شناسایی کنی و برطرفش کنی. اگر هم از طرف دیگران بوده باید بتونی درست مدیریتش کنی تا خیلی آسیب نزنه.

«خوبی‌ها و مهربانی‌ها هم می‌تواند تو را تا جهنم بکشانند!» انسان اگر نفس خودش را زیر پا نگذاشته باشد؛ خوبی‌ها و زیبایی‌ها مغرورش می‌کند. قابیل که از اول جنایت‌کار نبود.

«دیوانه کسی است که در فضای مه‌آلود زندگی می‌کند و از آن نمی‌ترسد. نمی‌خواهد از آن فضا بیرون بیاید و در روشنای روز زندگی کند. دیوانه کسی است که در فضای مه‌آلود دستش را در دست کسی می‌گذارد که مثل خودش است. تکیه بر کسی می‌کند که راه را بلد نیست و خودش هم محتاج کمک دیگری است. دیوانه انسان‌هایی هستند که به امید کسانی مثل خودشان دارند مسیر زندگیشان را می‌روند. بی‌چاره‌ها.»

یک حرف غلط قشنگ: هر کس زندگی خودش را دارد و درد و مریضی و مشکلات او به تو ربط ندارد. حیوانات هم حتی این رویه را ندارند. فکر کن که دیگران هم به سختی‌ها و نیازمندی‌های زندگی من بگویند به ما ربطی ندارد، در زندگی‌ات هر اتفاقی می‌افتد. هر سختی و گرفتاری که دچارش می‌شوی نوش جانت!