بریده‌هایی از کتاب رنج مقدس ۱

توی دلم شک می‌افتد که یعنی اگر همه چیز باب میل من باشد به آرامش می‌رسم؟

- زندگی مثل دریاست؛ پر از حرکت‌های آرام و موج‌های ریز و درشت؛ بیشتر موج‌هایی که توی زندگی آدم‌ها می‌افته به خواست خودشونه، با فکر خودشون کاری می‌کنن یا حرفی می‌زنن که موج می‌اندازه توی زندگیشون.

دلم می‌خواهد همهٔ گذشته زنده شود و من با دید دیگری در آن زندگی کنم و دیگر حسرت هیچ نداشته‌ای را نخورم.

یادم می‌آید من و دوستان مدرسه‌ای‌ام تابستان‌ها به همین بلا دچار می‌شدیم. انواع و اقسام کلاس‌ها و گردش‌ها را تجربه می‌کردیم تا اثبات کنیم زنده و سرحالیم. آخر آرزوهایمان را در نوشته‌های خیالی دیگران و در صفحات مجازی جست‌وجو می‌کردیم، آن‌هم تا نیمه‌های شب؛ اما صبح زندگی ما همانی بود که بود...

حق، اون کودکیه که زیر آوار می‌مونه، چون جامعهٔ جهانی سرزمینش رو می‌خواد. فرقی هم نمی‌کنه، سرخ‌پوست آمریکایی باشه که زنده‌زنده سوزوندنش، یا اون بچهٔ کشور همسایه که گریه می‌کنه و می‌گه من نمی‌خوام بمیرم. حق گرسنهٔ سومالیایی که بچه‌ش داره جلوش جون می‌ده و آمریکا گندم اضافه‌ش رو توی دریا می‌ریزه. این هم حقه، هم واقعیت. من حالا فهمیدم که باید به پدرم افتخار کنم.

«اگر روزی بخواهم قانونی برای دنیا بنویسم، گمان نکنم قواعدی فراتر یا فروتر از آن‌چه می‌بینم و می‌دانم بنویسم. حتی سختی‌ها و رنج‌هایش را بازنویسی نمی‌کنم؛ اما با چشم دیگری به دنیا خواهم نگریست؛ با چشم بینایی که دوست و دشمن را درست می‌بیند، درست قدم برمی‌دارد و خوش‌بختی را رقم می‌زند.»

نکند تمام زندگی چای قند پهلوست. تلخی‌اش یک استکان و شیرینی‌اش اندازهٔ قندی کوچک است و من باید راضی باشم که یک استکان چای تلخ را با قندی کوچک بخورم،

بعضی حس‌ها رو باید آدم خودش دریافت کنه. وقتی براش بگی نمی‌تونه همراهت جلو بره. نهایت و نتیجه‌ای برای این فکر کردن نمی‌بینه.

مگر چشم و گوش را از آدم‌ها گرفته‌اند که فریاد زیبایی طبیعت را نمی‌شنوند و نمی‌بینند. خودشان را به دیدن مصنوعات عادت داده‌اند و دل به دل یک گل و سبزه نمی‌دهند.

اشک چیزی نیست که بشود مقابلش سد ساخت

شک چیزی نیست که بشود مقابلش سد ساخت

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم هواداران کویش را چو جان خویشتن دارم

زن و مرد شاید تو شکل خلقتی و یا نقشی که دارن با هم تفاوت‌هایی داشته باشن، اما جایگاهشون پیش خدا و نتیجهٔ نهایی مقام و درجهٔ یکسان دارن. حالا یکی نقش پدر داره، یکی نقش مادر.

- من نمی‌گم که راه رو تمام و کمال درست می‌رم. نمی‌گم زندگی سختی نداره و بی مشکله. بیش‌تر هم اعتقادم اینه که هر کس باید نفس خودش رو مدیریت کنه تا این‌که بخواد طرف مقابلش رو کنترل کنه.

درس اگر فایده‌ای جز مدرک نداشته باشد، همان بهتر که نباشد.

روحم نیازمند شفاست. باید تلخی‌هایی را که دارد خرابم می‌کند بجوشانم تا زهرش برود. چشمانم را می‌بندم و با خود زمزمه می‌کنم: باید مربا شوم. زیتون پرورده شوم. باید تلخی را از بین ببرم. باید باید باید...

- کنار اومدن با حقیقت گاهی سخت می‌شه. چون خیلی وقت‌ها باید از دیدن دوست‌داشتنی‌هات دست بکشی. باید تلخی‌ها و سختی‌ها را قبول بکنی. باید بی‌خیال بعضی علاقه‌ها و سلیقه‌هات بشی؛ اما کنارگذاشتن اصل‌ها و ارزش‌ها به خاطر شرایط تحمیلی جامعه و افکار و حرف‌های مردم هم درست نیست.

«غصه جامی است پر از نوشدارو ی تلخ! اگر نباشد انسانیت مرده است و اگر باشد، لذتی می‌میرد؛ اما در این جام، همیشه نوش نیست، گاهی نیش است و اصلاً دارو هم نیست؛ آن هم برای کسانی که غصهٔ خودشان را می‌خورند و همّشان، علفشان است، خودخواهند؛ می‌پوسند در گنداب دنیا. آن‌هایی که غصهٔ دیگران را می‌خورند، دوست خدا می‌شوند که هر کدامشان با تپش آسمان، مثل باران بر زمین باریده‌اند. جان می‌دهند تا زمین جان بگیرد، سبز می‌شوند و گرسنگان و تشنگان را نجات بدهند.

موج‌های ریز و درشت؛ بیشتر موج‌هایی که توی زندگی آدم‌ها می‌افته به خواست خودشونه، با فکر خودشون کاری می‌کنن یا حرفی می‌زنن که موج می‌اندازه توی زندگیشون.

سختی ویران‌کننده‌ای را به سلامت گذرانده و آیندهٔ زیبایی هدیه گرفته است. این یک قرار است بین خالق و مخلوق.