بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

بی‌تو هر لحظه مرا بیم فروریختن است مثل شهری که به روی گسل زلزله‌هاست

به دریا می‌زنم! شاید به سوی ساحلی دیگر مگر آسان نماید مشکلم را مشکلی دیگر

غیر از ضررم مشورت دوست نبخشید ای کاش ز دشمن نظری خواسته بودم

رازی نهفته در پس حرفی نگفته است مگذار درددل کنم و دردسر شود

ساحل جواب سرزنش موج را نداد گاهی فقط سکوت سزای سبکسری‌ست

دلبستهٔ افلاکم و پابستهٔ خاک

به روز وصل چه دل بسته‌ای؟ که مثل دو خط به هم رسیدن ما نقطهٔ جدایی ماست

در ابروان من و گیسوان تو گرهی‌ست گمان مبر که زمان گره‌گشایی ماست خراب‌تر ز من و بهتر از تو بسیار است همین بهانهٔ آغاز بی‌وفایی ماست

اعتبار سر بلندی در فروتن بودن است چشمه شد فواره وقتی بر سر خود پا گذاشت موج راز سر به مهری را به دنیا گفت و رفت با صدف‌هایی که بین ساحل و دریا گذاشت

از سخن‌چینان شنیدم آشنایت نیستم خاطراتت را بیاور تا بگویم کیستم

فرصت امروز هم با وعدهٔ فردا گذشت بی‌وفا! امروز با فردا چه فرقی می‌کند

بعد یک عمر قناعت دگر آموخته‌ام: عشق گنجی‌ست که افزونی‌اش از انفاق است

گاهی قناری‌ها اگر در باغ هم باشند مانند مرغان قفس دلتنگ می‌خوانند کنج قفس می‌میرم و این خلق «بازرگان» مرگ مرا چون «قصه‌ها» نیرنگ می‌خوانند روزی همین مردم که سنگم می‌زنند از رشک نام مرا با اشک روی سنگ می‌خوانند

من عارف دلتنگم، یا زاهد دلسنگ؟ هر روز نقابی زده‌ام روی نقابی یک عمر ملائک همه گشتند و ندیدند در نامهٔ اعمال من مست صوابی ساقی! همه بخشودهٔ یک گوشهٔ چشمیم! آنجا که تو باشی چه حسابی چه کتابی؟!

ای کاش سنگی در کنار سنگ‌ها بودم آوخ که من کوهم ولی دوروبرم خالی‌ست

ز دست عشق به جز خیر برنمی‌آید وگرنه پاسخ دشنام، مهربانی نیست!

دوک نخ‌ریسی بیاور یوسف مصری ببر شهر از بازار یوسف‌های ارزان پر شده‌ست

من و تو رود شدیم و جدا شدیم از هم من و تو کوه شدیم و نمی‌رسیم به هم بیا شویم چو خاکستری رها در باد من و تو را برساند مگر نسیم به هم

گر چشم دوختم به تماشای این و آن می‌خواستم که از تو بیابم نشانه‌ای هرجا که خیره می‌شوم انگار عکس توست ما را کشانده‌ای به چه تاریکخانه‌ای

تلخ است روزگار، مگر با بهانه‌ای پیدا کنیم دلخوشی کودکانه‌ای