بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق هم دعا کن گره تازه نیفزاید عشق!

این دعایی‌ست که رندی به من آموخته است بار ما را نه بیفزا، نه سبک‌تر گردان!

به مردم چون پناه آوردم از تنهایی‌ام دیدم که از «تنها شدن» جانکاه‌تر «احساس تنهایی» است

تو زیبایی و زیبایی در اینجا کم گناهی نیست هزاران سنگ خواهد خورد در مرداب ماه اینجا

غرض رنجیدن ما بود ـ از دنیا ـ که حاصل شد مکن ای زندگی عمر مرا دیگر تباه اینجا

من آسمان پر از ابرهای دلگیرم اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم من آن طبیب زمین‌گیر زار و بیمارم که هرچه زهر به خود می‌دهم نمی‌میرم

خیانت غیرت عشق است وقتی وصل ممکن نیست چه آسان ننگ می‌خوانند نیرنگ زلیخا را! کسی را تاب دیدار سر زلف پریشان نیست

پر از هراس و امیدم، که هیچ حادثه‌ای شبیه آمدن عشق ناگهانی نیست

بی‌قرار توأم و در دل تنگم گله‌هاست آه! بی‌تاب شدن عادت کم‌حوصله‌هاست

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظهٔ کوتاه به هم می‌ریزد

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

بیچاره آهویی که صید پنجهٔ شیری‌ست بیچاره‌تر شیری که صید چشم آهویی

هرکسی در دل من جای خودش را دارد جانشین تو در این سینه خداوند نشد

خداحافظی به خداحافظی تلخ تو سوگند، نشد که تو رفتی و دلم ثانیه‌ای بند نشد لب تو میوهٔ ممنوع، ولی لب‌هایم هرچه از طعم لب سرخ تو دل کند، نشد با چراغی همه‌جا گشتم و گشتم در شهر هیچ‌کس! هیچ‌کس اینجا به تو مانند نشد هرکسی در دل من جای خودش را دارد جانشین تو در این سینه خداوند نشد خواستند از تو بگویند شبی شاعرها عاقبت با قلم شرم نوشتند، نشد!

عاشقی چیست؟ به جز شادی و مهر و غم و قهر؟! نه من از قهر تو غمگین، نه تو از مهرم شاد

دوک نخ‌ریسی بیاور یوسف مصری ببر شهر از بازار یوسف‌های ارزان پر شده‌ست شهر گفتم!؟ شهر! آری شهر! آری شهر! شهر از خیابان! از خیابان! از خیابان پر شده‌ست

تمنای وفاداری مرا هرگز نبود از تو ولی ای‌بی‌وفا از بی‌وفا هم انتظاری هست

میان خضر و موسی چون فراق افتاد فهمیدم که گاهی واقعیت با حقیقت در منافات است

به تن تبعید شد روح عدم‌پیمای من ای عمر! بگو بر شانه باید بُرد تا کی بار هستی را؟

موسیقی سکوت صدایی شنیدنی است بگذارگفتگو به زبان هنر شود