بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

به مردم چون پناه آوردم از تنهایی‌ام دیدم که از «تنها شدن» جانکاه‌تر «احساس تنهایی» است

تو هم بیچاره‌ای! بیچاره چون شیری که می‌داند فقط وقت عبور از حلقهٔ آتش تماشایی‌ست

من کسی جز تو ندارم که به دادم برسد می‌توانی مگر ای‌عشق به دادم نرسی

من که جز همنفسی با تو ندارم هوسی با وجود تو چرا دل بسپارم به کسی

عشق جانکاه است یا جانبخش؟ حالا هرچه هست عشق‌بازان بین مرگ و زندگی پل ساختند

پرسیدی‌ام از عشق و جوابی نشنیدی بشنو که سزاوار سکوت است سؤالت

هرچند که هرگز نرسیدم به وصالت عمری که حرام تو شد ای عشق حلالت!

روشن نمی‌شود به چراغی جهان؛ ولی یادآور حقیقت پیدای نور باش

بی‌اعتنا به سنگ زدن‌ها در این مسیر همچون قطار در تب و تاب عبور باش

بیچاره ما که گرچه عزیزیم نزد خلق چیزی که پیش دوست نداریم آبروست

این درس را ز عشق تو آموختم که گاه راه وصال، دست کشیدن ز جست‌وجوست

آیینه‌وار خیره به‌تنهایی توام آری! سکوت ساده‌ترین راه گفتگوست

ای‌عشق تا هنوز نفس می‌کشم بیا از چنگ روزگار مرا باز پس بگیر

زیبایی تو با غزلم جاودانه شد وصف تو شعر نیست کتابی مصوّر است

حتی نشد به حیله به دست آورم تو را باید قبول کرد که روزی مقدر است

بهلول‌وار فارغ از اندوه روزگار خندیده‌ایم! ما به جهان یا جهان به ما

با «اشک» سر به خانه دلگیر «غم» زدن گاهی اگرچه دیر، همین است زندگی لبخند و اشک، شادی و غم، رنج و آرزو از ما به دل مگیر، همین است زندگی

شمم افتاد به چشم تو ولی خیره نماند شعله‌ای بود که لرزید ولی جان نگرفت

سفر به مقصد سردرگمی رسید چه خوب! که در ادامهٔ این راه ردّ پایی نیست

موسیقی سکوت صدایی شنیدنی است بگذارگفتگو به زبان هنر شود