بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

بیچاره آهویی که صید پنجهٔ شیری‌ست بیچاره‌تر شیری که صید چشم آهویی

آری! سکوت ساده‌ترین راه گفتگوست

نگرانی در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم یک قطرهٔ آبم که در اندیشهٔ دریا افتادم و باید بپذیرم که بمیرم یا چشم بپوش از من و از خویش برانم یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم این کوزه ترک خورد! چه جای نگرانی‌ست من ساخته از خاک کویرم که بمیرم خاموش مکن آتش افروخته‌ام را بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم

سرگردان زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی‌بینم بر این تکرار در تکرار پایانی نمی‌بینم به دنبال خودم چون گردبادی خسته می‌گردم ولی از خویش جز گردی به دامانی نمی‌بینم چه بر ما رفته است ای عمر؟ ای یاقوت بی‌قیمت! که غیر از مرگ، گردن‌بند ارزانی نمی‌بینم زمین از دلبران خالی‌ست یا من چشم‌ودل‌سیرم؟ که می‌گردم ولی زلف پریشانی نمی‌بینم خدایا عشق درمانی به غیر از مرگ می‌خواهد که من می‌میرم از این درد و درمانی نمی‌بینم

شیرینی فراق کم از شور وصل نیست گر عشق مقصد است خوشا لذت مسیر چشم‌انتظار حادثه‌ای ناگهان مباش با مرگ زندگی کن و با زندگی بمیر

این خیره ماندن‌ها به ساعت‌های دیواری تمرین برای روزهایی که نمی‌آیی است شاید فقط عاشق بداند «او» چرا تنهاست: کامل‌ترین معنا برای عشق تنهایی است.

سیلی هم‌صحبتی از موج خوردن سخت نیست صخره‌ام، هرقدر بی‌مهری کنی می‌ایستم

من شور و شر موج و تو سرسختی ساحل روزی که به سوی تو دویدم، تو چه کردی؟

در چشم دیگران منشین در کنار من ما را در این مقایسه بی‌آبرو مکن

ملال‌آورتر از تکرار رنجی نیست در عالم نخستین روز خلقت غنچه را خمیازه می‌گیرد

اگر شادی سراغ از من بگیرد جای حیرت نیست نشان می‌جوید از من تا نیاید اشتباه اینجا

زیان اگر همهٔ سود آدم از دنیاست جدال خلق چرا بر سر زیاد و کم است

لبخند و اشک، شادی و غم، رنج و آرزو از ما به دل مگیر، همین است زندگی

چون زخم، لب گشودن و چون شمع سوختن «لبخند» ناگریز، همین است زندگی

ما خسته‌ایم و تشنه، ولی دست و پا زدن راه نجات یافتن از باتلاق نیست آیینه‌ایم و غیر حقیقت نگفته‌ایم در ما به‌قدر یک سر سوزن نفاق نیست

قافلهٔ عمر هست و حوصله‌اش نیست کیست که با زندگی کنار نیامد؟

مگذار ما هم ای دل بی‌زار و بی‌قرار چون خلق بی‌ملاحظه باشیم و بی‌حواس

منتی بر سر من نیست اگر عمری هست پیش این ماهی دلمرده چه دریا، چه کویر

مرا که طاقت این چند روزِ دنیا نیست چگونه حوصلهٔ جاودانگی باشد

فرقی میان طعنه و تعریف خلق نیست چون رود بگذر از همهٔ سنگریزه‌ها