بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

من آن خاکم که روزی بستر رودی خروشان بود کنار چشمه بشکن بغض این ظرف سفالی را

اگر یک عمر هم در بستر آرامشت باشی بدان ای رود! در پایان راهت آبشاری هست

خنده‌های عیش ما جز «خودفراموشی» نبود این هم از «مستی» که فرمودی! بگو شادی کجاست

با این‌که فکر می‌کنم انسان مخیّر است راضی شدن به بازی تقدیر بهتر است

اهل نظر تواضع بی‌جا نمی‌کنند در چشم اهل کبر سراپا غرور باش بی‌اعتنا به سنگ زدن‌ها در این مسیر همچون قطار در تب و تاب عبور باش

کاش دست دوستی هرگز نمی‌دادی به من «آرزوی وصل» از «بیم جدایی» بهتر است

کوشش بیهوده در عشق از گدایی بهتر است

به فکر هیچ‌کسی جز خودت مباش ای دل که خودشناسی تو جز خداشناسی نیست

ای عشق! ای عزیزترین میهمان عمر دیرآمدی به دیدنم اما خوش آمدی

خبرترینْ خبرِ روزگار، بی‌خبری‌ست خوشا که مرگ کسی را خبر نخواهد کرد

سهم ما از خاک وقتی مستطیلی بیش نیست جای ما اینجاست یا آنجا چه فرقی می‌کند

باد مشتی ورق از دفتر عمر آورده‌ست عشق، سرگرمی سوزاندن این اوراق است!

با لب سرخت مرا یاد خدا انداختی روزگارت خوش که از میخانه، مسجد ساختی روی ماه خویش را در برکه می‌دیدی ولی سهم ماهی‌های عاشق را چه خوش پرداختی ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می‌باختی

کاش دست دوستی هرگز نمی‌دادی به من «آرزوی وصل» از «بیم جدایی» بهتر است

هزار حیف که عمرم به غم گذشت ولی هزار شکر که از عشق بی‌نصیب نبود

نمی‌آید به چشمم هیچ‌کس غیر از تو، این یعنی به لطف عشق تمرین می‌کنم یکتاپرستی را

بهلول‌وار فارغ از اندوه روزگار خندیده‌ایم! ما به جهان یا جهان به ما کاری به کار عقل ندارم به قول عشق کشتی شکسته را چه نیازی به ناخدا گیرم که شرط عقل به‌جز احتیاط نیست ای خواجه! احتیاط کجا؟ عاشقی کجا؟

من و توئیم دو پژمرده‌گل میان کتاب من و توئیم دو دلبسته از قدیم به هم شبیه یکدیگریم و چقدر دلگیر است شبیه بودن گل‌های بی‌شمیم به هم

گفت تا کی صبر باید کرد؟ گفتم چاره چیست؟! دیدم این پاسخ، از آن پرسش سؤالی‌تر شده است

کشته‌ای در پای خود دیدی، یقین کردی منم سایه‌ای بر خاک مهمان شد، گمان کردم تویی