بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

باز با گریه به آغوش تو برمی‌گردم چون غریبی که خودش را برساند به وطن

آسمان ۲ من آسمان پر از ابرهای دلگیرم اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم من آن طبیب زمین‌گیر زار و بیمارم که هرچه زهر به خود می‌دهم نمی‌میرم

هزار حیف که عمرم به غم گذشت

در این بازار بی‌رونق، من آن ساعت شدم محتاج که با «ثروت» عوض کردم غنای «تنگدستی» را

بهلول‌وار فارغ از اندوه روزگار خندیده‌ایم! ما به جهان یا جهان به ما

مرا که طاقت این چند روزِ دنیا نیست چگونه حوصلهٔ جاودانگی باشد

پیش این ماهی دلمرده چه دریا، چه کویر چو قناری به قفس؟ یا چو پرستو به سفر؟

مگذار ما هم ای دل بی‌زار و بی‌قرار چون خلق بی‌ملاحظه باشیم و بی‌حواس

دنیا دو روز بیش نبود و عجب گذشت! روزی به امر کردن و روزی به التماس

جای رنجش نیست از دنیا، که این تاراجگر هرچه برد از آنچه روزی خود به دستم داد برد

این چیست که چون دلهره افتاده به جانم حال همه خوب است، من اما نگرانم

من از خوش‌باوری در پیلهٔ خود فکر می‌کردم خدا دارد فقط صبر مرا اندازه می‌گیرد

من این تکرار را چون سیلی امواج بر ساحل تحمل می‌کنم هرچند جانکاه است و جانفرساست در این فکرم که در پایان این تکرار پی در پی اگر جایی برای مرگ باشد! زندگی زیباست

چشم‌انتظار حادثه‌ای ناگهان مباش با مرگ زندگی کن و با زندگی بمیر

هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق هم دعا کن گره تازه نیفزاید عشق!

تمام خانه سکوت و تمام شهر صداست! از این سکوت گریزان، از آن صدا بیزار

طوافم لحظهٔ دیدار چشمان تو باطل شد من اما همچنان در فکر دور باطلی دیگر

نه اینکه فکر کنی مرهم احتیاج نداشت که زخم‌های دل خون من علاج نداشت تو سبز ماندی و من برگ‌برگ خشکیدم که آنچه داشت شقایق به سینه کاج نداشت منم! خلیفهٔ تنهای رانده از فردوس خلیفه‌ای که از آغاز تخت و تاج نداشت تفاوت من و اصحاب کهف در این بود که سکه‌های من از ابتدا رواج نداشت نخواست شیخ بیاید مرا که یافتنم چراغ نه! که به گشتن هم احتیاج نداشت

خطر کن! زندگی بی‌او چه فرقی می‌کند با مرگ به اسم صبر، کم با زندگی امروز و فردا کن

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست گاهی بهانه‌ای‌ست که قربانی‌ات کنند