بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

اگر شادی سراغ از من بگیرد جای حیرت نیست نشان می‌جوید از من تا نیاید اشتباه اینجا

غرض رنجیدن ما بود ـ از دنیا ـ که حاصل شد مکن ای زندگی عمر مرا دیگر تباه اینجا

کنون اگرچه کویرم هنوز در سرِ من صدای پر زدن مرغ‌های دریایی‌ست

ای عمر! چیستی که به‌هرحال عاقبت جز حسرت گذشته در آیندهٔ تو نیست

اگر به ملک رسیدی جفا مکن به کسی که آنچه «کاخ» تو را «خاک» می‌کند ستم است

لبخند و اشک، شادی و غم، رنج و آرزو از ما به دل مگیر، همین است زندگی

چون زخم، لب گشودن و چون شمع سوختن «لبخند» ناگریز، همین است زندگی

بر گِرد خویش پیله‌تنیدن به صد امید این «رنج» دلپذیر همین است زندگی پرواز در حصار، فروبسته حیات آزاد یا اسیر، همین است زندگی

تا بپندارم که سهمی دارم از پروانگی پیله‌ای پیچیده از غم‌های عالم برتنم

خون می‌خوریم در غم و حرفی نمی‌زنیم

قافلهٔ عمر هست و حوصله‌اش نیست کیست که با زندگی کنار نیامد؟

دنیا دو روز بیش نبود و عجب گذشت! روزی به امر کردن و روزی به التماس مگذار ما هم ای دل بی‌زار و بی‌قرار چون خلق بی‌ملاحظه باشیم و بی‌حواس

فرقی میان طعنه و تعریف خلق نیست چون رود بگذر از همهٔ سنگریزه‌ها

اگر یک عمر هم در بستر آرامشت باشی بدان ای رود! در پایان راهت آبشاری هست

با این‌که فکر می‌کنم انسان مخیّر است راضی شدن به بازی تقدیر بهتر است

بیچاره ما که گرچه عزیزیم نزد خلق چیزی که پیش دوست نداریم آبروست

این خانه جای زندگی جاودانه نیست آمادهٔ شکستن تنگ بلور باش

روشن نمی‌شود به چراغی جهان؛ ولی یادآور حقیقت پیدای نور باش

از جور روزگار کسی بی‌نصیب نیست دیوانه‌ای گرفته به کف تازیانه‌ای

ای عشق! مرا بیشتر از پیش بمیران آن‌قدر که تا دیدن او زنده بمانم