بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

به عیب‌پوشی و بخشایش خدا سوگند خطا نکردن ما غیر ناسپاسی نیست

خدا کسی است که باید به دیدنش بروی خدا کسی که از آن سخت می‌هراسی نیست

درخت سوخته‌ای در کنار رودم من اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم

من آن طبیب زمین‌گیر زار و بیمارم که هرچه زهر به خود می‌دهم نمی‌میرم

موسیقی سکوت صدایی شنیدنی است بگذارگفتگو به زبان هنر شود

باز اگر دیوانه‌ای سنگی به من زد شاد باش خاطر آیینهٔ ما از کسی دلگیر نیست

همچنان در پاسخ دشنام می‌گویم سلام عاقلان دانند دیگر حاجت تفسیر نیست

در پشیمانی چراغ معرفت روشن‌تر است توبه کن! هرگز برای توبه کردن دیر نیست

ماهی کم‌طاقتم! یک روز دیگر صبر کن تنگ آب از روزهای قبل خالی‌تر شده است

هر نگاهی می‌تواند خلوتم را بشکند کوزهٔ تنهایی روحم سفالی‌تر شده است

تنگ آب از روزهای قبل خالی‌تر شده است زندگی در دوستی با مرگ عالی‌تر شده است

چشم‌انتظار حادثه‌ای ناگهان مباش با مرگ زندگی کن و با زندگی بمیر

من این تکرار را چون سیلی امواج بر ساحل تحمل می‌کنم هرچند جانکاه است و جانفرساست در این فکرم که در پایان این تکرار پی در پی اگر جایی برای مرگ باشد! زندگی زیباست

مقصود اگر از دیدن دنیا فقط این بود دیدیم، ولی دیدن دنیا به چه قیمت؟

ملال‌آورتر از تکرار رنجی نیست در عالم نخستین روز خلقت غنچه را خمیازه می‌گیرد

من از خوش‌باوری در پیلهٔ خود فکر می‌کردم خدا دارد فقط صبر مرا اندازه می‌گیرد

شرمندهٔ توایم و سرافراز از اینکه عمر ـ گر دین نداشتیم ـ به آزادگی گذشت

دلبستهٔ اندوه دامنگیر خود باش از عالم غم دلرباتر عالمی نیست

به اسم صبر، کم با زندگی امروز و فردا کن

دل از اعماق دریای صدف‌های تهی بردار همین‌جا در کویر خویش مروارید پیدا کن