بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

من از آغاز در خاکم نمی از عشق می‌بینم مرا می‌ساختند ای کاش، از آب و گلی دیگر

من رستم و سهراب تو! این جنگ چه جنگی‌ست گر زخم زنم حسرت و گر زخم خورم ننگ یک روز، دو دلباخته بودیم من و تو! اکنون تو ز من دلزده‌ای! من ز تو دلتنگ

از جور روزگار کسی بی‌نصیب نیست دیوانه‌ای گرفته به کف تازیانه‌ای

تلخ است روزگار، مگر با بهانه‌ای پیدا کنیم دلخوشی کودکانه‌ای

ناامیدم مکن از صبر و بگو می‌آید عادل ظلم‌ستیزی، ملک دادرسی

بی‌اعتنا به سنگ زدن‌ها در این مسیر همچون قطار در تب و تاب عبور باش

از لهیب مکر حسودان به دور باش یا مثل من بسوز و بساز و صبور باش

سرمایه شکسته‌دلان چیست؟ آرزوست

زمستان گرچه طولانی‌ست، آخر نوبهاری هست

فرقی میان طعنه و تعریف خلق نیست چون رود بگذر از همهٔ سنگریزه‌ها

بهلول‌وار فارغ از اندوه روزگار خندیده‌ایم! ما به جهان یا جهان به ما

نظر بلند عقابی که آسمان با اوست چگونه در قفس مرغ خانگی باشد عجیب نیست اگر سر به صخره می‌کوبم که موج را عطش بی‌کرانگی باشد

از تهی‌دستی خود شرم ندارم چون سرو شاخه را دلخوشی میوه کشیده است به زیر

زندگی پیش من ای مرگ! حقیر است حقیر منتی بر سر من نیست اگر عمری هست

مگذار ما هم ای دل بی‌زار و بی‌قرار چون خلق بی‌ملاحظه باشیم و بی‌حواس

مگذار ما هم ای دل بی‌زار و بی‌قرار چون خلق بی‌ملاحظه باشیم و بی‌حواس

مگذار ما هم ای دل بی‌زار و بی‌قرار چون خلق بی‌ملاحظه باشیم و بی‌حواس

دنیا دو روز بیش نبود و عجب گذشت! روزی به امر کردن و روزی به التماس مگذار ما هم ای دل بی‌زار و بی‌قرار چون خلق بی‌ملاحظه باشیم و بی‌حواس

قافلهٔ عمر هست و حوصله‌اش نیست کیست که با زندگی کنار نیامد؟

هرچه پریدند پلک‌های تمنا مژده پایان انتظار نیامد