بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

خوش باد روح آن‌که به ما کنایه گفت گاهی به‌قدر صبر بلا می‌دهد خدا

خون می‌خوریم در غم و حرفی نمی‌زنیم

تا بپندارم که سهمی دارم از پروانگی پیله‌ای پیچیده از غم‌های عالم برتنم

دوستان عاقبت از چاه نجاتم دادند بلکه چون برده مرا هم بفروشند نشد

لبخند و اشک، شادی و غم، رنج و آرزو از ما به دل مگیر، همین است زندگی

بر گِرد خویش پیله‌تنیدن به صد امید این «رنج» دلپذیر همین است زندگی

اگر به ملک رسیدی جفا مکن به کسی که آنچه «کاخ» تو را «خاک» می‌کند ستم است

زیان اگر همهٔ سود آدم از دنیاست جدال خلق چرا بر سر زیاد و کم است

چه غم که خلق به حسن تو عیب می‌گیرند همیشه زخم زبان خون‌بهای زیبایی‌ست

غرض رنجیدن ما بود ـ از دنیا ـ که حاصل شد مکن ای زندگی عمر مرا دیگر تباه اینجا

درددل کردن برای چشم ظاهربین خطاست آنچه با آیینه خواهم گفت آهی دیگر است

به اسم صبر، کم با زندگی امروز و فردا کن

سفر به مقصد سردرگمی رسید چه خوب! که در ادامهٔ این راه ردّ پایی نیست

کار بزرگ خویش را کوچک مپندار از دوست، دشمن ساختن کار کمی نیست

دلبستهٔ اندوه دامنگیر خود باش از عالم غم دلرباتر عالمی نیست

همراه بسیار است، اما همدمی نیست مثل تمام غصه‌ها، این هم غمی نیست

شرمندهٔ توایم و سرافراز از اینکه عمر ـ گر دین نداشتیم ـ به آزادگی گذشت

ملال‌آورتر از تکرار رنجی نیست در عالم نخستین روز خلقت غنچه را خمیازه می‌گیرد

من از خوش‌باوری در پیلهٔ خود فکر می‌کردم خدا دارد فقط صبر مرا اندازه می‌گیرد

مقصود اگر از دیدن دنیا فقط این بود دیدیم، ولی دیدن دنیا به چه قیمت؟