بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

دلیل عشق فراموش کردن دنیاست وگرنه بین من و دوست ماجرایی نیست

مرا ای ماهی عاشق رها کن فکر کن من هم یکی از سنگ‌های کوچک افتاده در نهرم

باز اگر دیوانه‌ای سنگی به من زد شاد باش خاطر آیینهٔ ما از کسی دلگیر نیست

شیر وقتی در پی مردار باشد مرده است شیر اگر همسفرهٔ کفتار باشد شیر نیست

چند روز از عمر گل‌های بهاری مانده است ارزش جان کندن گل‌ها در این یک‌چند چیست؟

من کجا بیشتر از حق خودم خواسته‌ام؟ مرگ حق است، به من حق مرا برگردان!

غنچه‌ای را که به پژمرده شدن محکوم است تا شکوفا نشده، بشکن و پرپرگردان

خدایا عشق درمانی به غیر از مرگ می‌خواهد که من می‌میرم از این درد و درمانی نمی‌بینم

زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی‌بینم بر این تکرار در تکرار پایانی نمی‌بینم

شمع روشن شد و پروانه در آتش گل کرد می‌توان سوخت اگر امر بفرماید عشق

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من و تو فاصله‌هاست

منم! خلیفهٔ تنهای رانده از فردوس خلیفه‌ای که از آغاز تخت و تاج نداشت

بر من به چشم کشتهٔ عشقت نظر کن پروانه‌های مرده با هم فرق دارند

شادم تصور می‌کنی وقتی ندانی لبخندهای شادی و غم فرق دارند

سنگ در برکه می‌اندازم و می‌پندارم با همین سنگ زدن، ماه به هم می‌ریزد عشق بر شانهٔ هم چیدن چندین سنگ است گاه می‌ماند و ناگاه به هم می‌ریزد

دوک نخ‌ریسی بیاور یوسف مصری ببر شهر از بازار یوسف‌های ارزان پر شده‌ست

بس که گل‌هایم به گور دسته‌جمعی رفته‌اند دیگر از گل‌های پرپر خاک گلدان پر شده‌ست

ای سیب سرخ غلت زنان در مسیر رود یک شهر تا به من برسی عاشقت شده‌ست

همیشه رود با خود میوهٔ غلتان نخواهد داشت به دست آور اناری را که از دست تو خواهد رفت

من و توئیم دو پژمرده‌گل میان کتاب من و توئیم دو دلبسته از قدیم به هم