بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

ای عشق! چه در شرح تو جز «عشق» بگوییم در ساده‌ترین شکلی و پیچیده‌ترینی

زیبای من! روزی که رفتی با خودم گفتم چیزی که دیگر برنخواهد گشت زیبایی است

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظهٔ کوتاه به هم می‌ریزد

شیر وقتی در پی مردار باشد مرده است شیر اگر همسفرهٔ کفتار باشد شیر نیست

شاید فقط عاشق بداند «او» چرا تنهاست: کامل‌ترین معنا برای عشق تنهایی است.

با دلت حسرت هم صحبتی‌ام هست، ولی سنگ را با چه زبانی به سخن وادارم؟

من که در تُنگ برای تو تماشا دارم با چه رویی بنویسیم غم دریا دارم؟

چون سرو، سرفرازم و نزد تو سر به زیر قربان آن گلی که مرا خوار کرده است!

تو مهتابی و من مرداب، خوشحالم که امشب هم مرا از دور می‌بینی تو را از دور می‌بوسم

هرکس به‌قدر وسع خریدار یوسف است سرمایه شکسته‌دلان چیست؟ آرزوست

فرقی نمی‌کند چه برایم نوشته دوست گیرم که ناسزاست ولی دستخط اوست

شبیه ساده‌دلان باورت نمی‌کردم اگر دروغ تو این‌قدر دلفریب نبود هزار حیف که عمرم به غم گذشت ولی هزار شکر که از عشق بی‌نصیب نبود

چو کوه دید غرض دریاست، به رود اجازهٔ رفتن داد ز دوست دست‌کشیدن گاه، غرور نیست؛ فداکاری‌ست

ملامت می‌کنندم دوستان در عشق و حق دارند تو بیزار از منی! اما مگر من دست‌بردارم

به هر دل بستنم عمری پشیمانی بدهکارم نباید دل به هرکس بست، اما دوستت دارم

حق با تو بود هرچه بکوشد نمی‌رسد شیر نفس‌بریده به آهوی تیزپا

خاطرات تو و دنیای مرا سوزاندند تا فراموش شود یاد تو هرچند نشد

خبر نداشتن از حال من، بهانهٔ توست بهانهٔ همهٔ ظالمان شبیه هم است

می‌خرامد غزالی تازه در اندیشهٔ ما شاید آهوی تو رد می‌شود از بیشهٔ ما

شب‌های مه‌گرفتهٔ مرداب بخت من ای ماه جای رقص درخشندهٔ تو نیست