بریده‌هایی از کتاب عشق و دوستی همه را جذب کنید!

بعضی وقت‌ها او فقط نیاز دارد تا حرفی را که توی دلش است بر زبان آورد و خود را خالی کند، پس بگذارید حرف بزند! در مواقع دیگر، او به دنبال دعواست. در چنین مواقعی نیز اگر صحبتش را قطع نکنید یا به اصطلاح توی حرفش ندوید، پس از آن که حرف‌هایش را زد، آرام خواهد گرفت.

اگر پیشنهاد یک فرد را به گونه‌ای رد کنید که وی احساس نکند مورد بی توجهی شما قرار گرفته و شما او را به حساب نمی‌آورید، از شما دلگیر نخواهد شد.

پیشنهاد عبارت است از اندیشه یا طرحی که پیش روی فردی گذاشته می‌شود تا وی به صلاحدید خود، آن را قبول کند یا آن را نپذیرد. اما با وجود این، بعضی وقت‌ها اگر پیشنهاد کسی را بی چون و چرا قبول نکنید، وی با تمام وجود از شما دلخور می‌شود! این مطلب به‌خصوص دربارهٔ کسی صدق می‌کند که از روحیهٔ بسیار حساسی برخوردار است تا جایی که تنها این جمله از سوی شما، او را راضی خواهد کرد: " این، بهترین پیشنهادیه که من تا به حال شنیده‌ام! " علت این امر، این است که او احساس می‌کند شما، خودِ او را نادیده گرفته و پس می‌زنید، نه پیشنهاد او را

به سه علت ممکن است فردی بدون دلیلی آشکار از شما متنفر باشد: ۱- او احساس می‌کند شما از وی متنفرید. ۲- او به طریقی شما را تهدیدی برای خودش احساس می‌کند. و ۳- شما او را به یاد خصلت‌هایی از خودش می‌اندازید که وی از آن‌ها بیزار است.

وقتی با فرد مورد نظر، یعنی کسی که با وی مشکل دارید، صحبت می‌کنید مشتاقانه و با حوصله به حرف‌هایش گوش دهید، از او پرس و جو کنید، و به گفت و گو دربارهٔ وجوه مشترک خودتان (موارد و خصوصیاتی که در هر دوی شما مشترک است) بپردازید. به علاوه، در زمان مقتضی، مطلبی واقعی و تا حدی خجالت آور را دربارهٔ خودتان عنوان کنید، مانند: " وقتی می‌خواستم همسایه‌مان را به دوستم معرفی کنم، هول شدم و اسمش پاک از یادم رفت و به دوستم گفتم: «ایشان، آقای چیز هستند!» یا " آن قدر حواسم پرت بود که نفهمیدم سی دی را گذاشتم توی جیبم، و بعد همین طور سرم را انداختم پایین و از مغازهٔ سی دی فروشی بیرون آمدم! "

متنفر بودن از کسی که نه تنها ما را دوست دارد، بلکه برایمان احترام نیز قائل است، بسیار بسیار دشوار است. آیا تا به حال برایتان پیش آمده که مورد تعریف و تمجید کسی قرار بگیرید که زیاد از وی خوشتان نمی‌آید؟

استرس حالت تهاجمی‌را در ما افزایش می‌دهد. در مواقعی که استرس شدیدی حکم فرما می‌باشد به شما توصیه می‌کنیم که محتاط باشید و بحث را به زمان دیگری موکول کنید.

در شرایطی که استرس حکم فرماست – به واسطهٔ مسائل احساسی، مالی، جسمی، یا هر دلیل دیگر- اختلافات بیشتر نمایان می‌شوند. علت این امر این است که استرس از احساس عدم کنترل نشأت می‌گیرد. در این حالت، فرد به نقطهٔ جوش می‌رسد و صبر و حوصلهٔ خود را از دست می‌دهد. به طور کلی، استرس حالت تهاجمی‌را در ما افزایش می‌دهد. در مواقعی که استرس شدیدی حکم فرما می‌باشد به شما توصیه می‌کنیم که محتاط باشید و بحث را به زمان دیگری موکول کنید.

هرچه عزت نفس یک شخص بالاتر باشد، این شخص آمادگی بیشتری را برای آشتی کردن دارد. چنین شخصی نیاز به این ندارد که به خشم و کنترل بچسبد زیرا از قابلیت بخشش برخوردار است. او به اندازهٔ کافی بزرگ و بی نیاز است که بتواند ببخشد، کوتاه بیاید و آشتی کند.

کنترل نفس، دروازهٔ احترام به خود است. اگر فردی بر خودش مسلط نباشد، نمی‌تواند برای خود احترام قائل شود.

اگر فردی بر خودش مسلط نباشد، نمی‌تواند برای خود احترام قائل شود. و در چنین وضعیتی دیگران باید روان او را با دو عنصر احترام و کنترل تغذیه کنند تا او بتواند احساس خوبی نسبت به خودش داشته باشد.

هرچه از عزت نفس کمتری برخوردار باشید، نیاز به احترام بیشتری دارید.

هرچه شما بیشتر خودتان را دوست داشته باشید کم‌تر به این اهمیت می‌دهید که دیگران چه فکری دربارهٔ شما می‌کنند.

و وقتی در موقعیتی قرار گیرید که احساس کنید به شما اهانت و بی احترامی‌شده، به این علت واکنش شما منفی است که به واسطهٔ غرور و خودخواهی خود، دنیای خارجی را تنها منبع تغذیه و حمایت روانی تشخیص می‌دهید.

هر چه ما بیشتر مشتاق احترام و ستایش باشیم، بیشتر به سمت و سوی عصبانی شدن گرایش داریم.

هنگامی‌که ما در زندگی انتخاب‌های درستی داریم، احترام به خود حاصل می‌شود. و اگر درست انتخاب نکنیم ـ مانند مواقعی که تنها می‌خواهیم خودمان را خوب جلوه دهیم‌ـ درحقیقت کمتر از خودمان خوشمان می‌آید.

برای این که احساس مطلوبی نسبت به خویش داشته باشیم باید به خودمان عشق بورزیم. چنین عشقی، عزت نفس نامیده می‌شود.

خشم نقابی است برای پوشاندن احساساتی دیگر از قبیل حسادت، گناه یا شرم.

عامل ایجاد اختلاف این است که چیزی گفته یا انجام شده است، یا چیزی گفته یا انجام نشده است؛ یا کاری آن گونه که انتظار آن را داشته‌ایم یا نیازمند آن بوده‌ایم، صورت نپذیرفته است. به زبان ساده، واقعه‌ای برخلاف توقع یا خواستهٔ ما صورت پذیرفته است.

اگر به کسی اعتماد کنید، احترام بگذارید و او را مورد بخشایش خود قرار دهید، در واقع عواطف و احساسات خود را نثار وی کرده‌اید. اما فردی که از عزت نفس پایینی برخوردار می‌باشد، چون بخش مهمی‌از احساس احترام به خود را از دست داده است، احساس مطلوبی نسبت به خودش ندارد و از بخشش می‌ترسد. او از این می‌ترسد که با بخشیدن، آخرین بازمانده‌های احترام به خود را از دست بدهد. این کار از نظر او خطرناک است. پس، از آن امتناع می‌کند.