بریده‌هایی از کتاب چیزهایی که نمی‌توانیم بگوییم

زندگی روش‌های خاص خودش را برای برآورده نکردن انتظارات ما دارد، برای درهم شکستن امیدمان. اما در خانواده‌ای عاشق تکه‌های آرزوهای شکست‌خورده‌مان همیشه می‌توانند دوباره به هم بپیوندند. حتی اگر در آنچه به دست می‌آید آثار ترک‌خوردگی دیده شود.

او همان عشق به یاد گرفتن، علم و داستان‌سرایی را دارد. همان حس غمخواری. همان توانایی دیدن رؤیاهای بزرگ باوجود شرایط سخت، حتی اگر گاهی فراموش کند اجازهٔ این کار را دارد.

این‌جوریه که ما انسانیتمون رو درست در زمانی پیدا می‌کنیم که تحت فشار غیرانسانی‌ترین اعمال هستیم.

وقتی یک انسان روی تخت جراحیه و فقط یک نفر می‌تونه عملش کنه و زندگی‌ش رو نجات بده، همه فراموش می‌کنن که چه مذهبی داشته.

خونه کشوری که توش زندگی می‌کنیم نیست. خونه یعنی ما. خونه یعنی آینده‌ای که رؤیاش رو دیدیم و واسه‌ش نقشه کشیدیم.

می‌دانم که وید عاشق من است و من نیز عاشق او هستم. گاهی از او متنفر هم می‌شوم ولی بیشتروقت‌ها دوستش دارم. زندگی مشترک گاهی این‌طوری است. زمان همیشه نمی‌تواند مهربان باشد؛ چون زندگی همیشه مهربان نیست.

من اصلاً نمی‌تونم تصور کنم چه حسی داره همه‌چیزت رو بذاری و بری و بعدش نفهمی سر کسانی که ولشون کردی چه بلایی می‌آد.

‫«تو بی‌نقص نیستی کالی مایکلز. اجازه داری اشتباه کنی.»

اینکه ما از همه بیشتر زجر نمی‌کشیم دلیل نمی‌شه که زجرمون حساب نشه.

لحظاتی در زندگی هستند که پیش‌بینی، آنها را خراب می‌کند. انگار پیش‌بینی آنها انتظار شما را از آن لحظات بالا می‌برد.

خیلی ناامیدکننده‌ست. هر بار که فکر می‌کنم دیگه اوضاع نمی‌تونه بدتر از این بشه، اونها یک راه جدید واسه ظلم بیشتر پیدا می‌کنن

خشمگین بودم که خدا اجازه داده چنین بلایی سر کشورم بیاید و گاهی به خودم قول می‌دادم دیگر عبادتش نکنم. دیگر نمی‌خواستم کاتولیک باشم. دیگر نمی‌خواستم مؤمن باشم. اگر خدا می‌گذاشت چنین اتفاقاتی رخ دهد دیگر نمی‌خواستم کاری با او داشته باشم.

بیشتر مواقع ما بی‌دلیل از دست می‌دادیم و بی‌هدف درد می‌کشیدیم

وقتی درموردشون حرف می‌زنم حس بهتری دارم. می‌خوام درک کنم.

«بعضی‌وقت‌ها حرف زدن درمورد مسائل اونها رو واقعی‌تر می‌کنه. می‌فهمی؟»

قدرتی برای تغییر وضعیت نداشتم. تنها چیزی که داشتم نفسی در سینه و کورسویی از امید در دل بود که باعث می‌شد پیش بروم. باید دوام می‌آوردم تا یکی پیدا شود و زندگی‌ام را تغییر دهد.

حتی در سخت‌ترین دوران هم زندگی نظم می‌گیرد و روزها از پس یکدیگر می‌آیند و می‌روند.

تردیدم را کنار گذاشتم تا آنکه توانستم یک‌بار دیگر به این باور برسم که تکه‌های زندگی متلاشی‌شده‌ام دوباره کنار هم قرار خواهند گرفت.

پدرم پیشینه و مذهب افراد مسئلهٔ بی‌اهمیتی بود. پدرم به شخصیت و وجدان کاری اهمیت می‌داد،

هر کاری که بتوانم انجام می‌دهم؛ اغلب کافی نیست، اما همین است که هست