بریده‌هایی از کتاب چیزهایی که نمی‌توانیم بگوییم

وقتی کسی که در حقتان مادری کرده از شما چیزی می‌خواهد، باید آن را انجام دهید.

«خواهش می‌کنم نگران من نباش. خیلی‌ها وضعشون از من بدتره.» ناگهان با ناامیدی گفتم: «مامانم همیشه همین رو می‌گه. ولی توماس، اینکه ما از همه بیشتر زجر نمی‌کشیم دلیل نمی‌شه که زجرمون حساب نشه. قول بده که مراقب هستی.»

پراکنده کردن مردم کار دشواری نیست؛ فقط باید به‌قدر کافی ظالم باشید. به‌سادگی به پی ضربه می‌زنید و باقی اعضا به‌خودی‌خود به رعشه می‌افتند

مریم مقدسه. بقیه هم برای یادبود ازدست‌رفته‌ها

تابه‌حال فکر می‌کردم خانواده‌ام به تمام نیروی من نیاز دارد، اما الان می‌فهمم که می‌توانم تمام عشقم را روی آنها متمرکز کنم و از نیرویم برای رسیدگی به کارهایی که برای خودم مهم هستند استفاده کنم.

خانوادهٔ من به‌هم‌ریخته است و مشکل دارد، اما در این لحظهٔ پر از غم و اندوه آن‌قدر به همدیگر نزدیک شده‌ایم که چنین چیزی را تابه‌حال تجربه نکرده‌ام. زندگی روش‌های خاص خودش را برای برآورده نکردن انتظارات ما دارد، برای درهم شکستن امیدمان. اما در خانواده‌ای عاشق تکه‌های آرزوهای شکست‌خورده‌مان همیشه می‌توانند دوباره به هم بپیوندند. حتی اگر در آنچه به دست می‌آید آثار ترک‌خوردگی دیده شود.

«زنگ زدم چون امروز روز سخت و احساسی‌ای داشتم. فقط می‌خواستم صدات رو بشنوم.»

به او لبخند زدم. «پس می‌تونم دووم بیارم.» و با تمام وجود این را باور داشتم. «تا تو با من باشی دووم می‌آرم.»

«من اصلاً نمی‌تونم تصور کنم چه حسی داره همه‌چیزت رو بذاری و بری و بعدش نفهمی سر کسانی که ولشون کردی چه بلایی می‌آد.»

«هیتلر دنبال کشورگشایی و قدرته؛ و وقتی دشمنی برای جنگیدن وجود داشته باشه، راحت‌تر می‌شه یک ارتش رو راضی کرد که واسه‌ت بمیرن. یهودی‌ها بهترین گزینه برای انتخاب دشمن هستن؛ چون مردم از چیزی که متفاوت باشه راحت متنفر می‌شن.»

این بلایی بود که اشغال سر خانواده‌ها می‌آورد. بی‌هیچ توضیحی آنها را از هم متلاشی می‌کرد.

«تو بچهٔ مایی و تنها چیزی هستی که واسه‌مون ارزش جنگیدن داره. هر کاری که لازم باشه برای مراقبت از تو انجام می‌دیم،

مشکل خشم این است که نیروی زیادی را صرف خود می‌کند

کینه پخش می‌شه. زمان اون رو از بین نمی‌بره.

«اون فرمانده نیست. اسم آدم رو روی اون حیوون‌ها نذار. لقب‌های افتخارآمیز و آبرودار بهشون نده. اونها یک مشت خوک اشغالگرن، همین.»

آن روز ترسی را تجربه کردم که پیش از آن نمی‌دانستم وجود دارد. آن روز صدبار مردم و زنده شدم. اضطراب وقتی به آن شدت می‌رسد، از احساسات عادی پیروی نمی‌کند، خسته نمی‌شود، از بین نمی‌رود و به آن عادت نمی‌کنیم. تا پایان حملهٔ هوایی همان حسی را داشتم که در لحظهٔ شروع آن به من دست داده بود و بالاخره به این نتیجه رسیدم که ترسم تنها با پایان یافتن زندگی‌ام تمام می‌شود.

هیچ‌کس مامان را به‌عنوان یک زن آسیب‌پذیر نمی‌شناسد اما الان ناراحتی را می‌توان در چهره‌اش دید و فکر می‌کنم اشک را در چشمانش می‌بینم.

زمان همیشه نمی‌تواند مهربان باشد؛ چون زندگی همیشه مهربان نیست.

خارج از منطقهٔ امن ماست، اما تک‌تکمان می‌خواهیم این کار انجام شود؛ زیرا مهم است؛ زیرا همیشه رؤیایمان بوده. ‫تغییراتی رخ خواهند داد، ناامیدی‌هایی سراغمان خواهند آمد، بحث‌ها و کشمکش‌هایی خواهیم داشت، اما قرار نیست سد راه تلاش کردنمان شوند.

تابه‌حال فکر می‌کردم خانواده‌ام به تمام نیروی من نیاز دارد، اما الان می‌فهمم که می‌توانم تمام عشقم را روی آنها متمرکز کنم و از نیرویم برای رسیدگی به کارهایی که برای خودم مهم هستند استفاده کنم.