بریده‌هایی از کتاب همه ‌چیز به فنا رفته

اگر تکنولوژی تا درجه‌ای پیشرفت کند که باعث شود بصیرت فردی دیگر اهمیتی نداشته باشد چه؟ اگر بصیرت به‌طور ارادی قابل‌همانندسازی، افزایش یا کاهش باشد چه؟ اگر از بین بردن تمام این زندان‌های بیولوژیکی ناکارآمدی که آنها را «جسم» می‌نامیم، یا زندان‌های روانی ناکارآمدی که آنها را «هویت‌های فردی» می‌نامیم، به نتایج بسیار اخلاقی‌تر و موفقیت‌آمیزتری منتهی شود چه؟ اگر ماشین‌ها پی ببرند که ما درصورت رهایی از زندان‌های شناختی خود و ارتقای ادراکمان به درجه‌ای که بتواند همهٔ حقایق قابل‌درک را بفهمد، خوشحال‌تر می‌شویم چه؟

دیگران نگران این هستند که در آینده یک ماشین به‌صورت «اتفاقی» نسل ما را از بین ببرد، مثلاً یک هوش مصنوعی که به‌گونه‌ای طراحی شده تا در روش‌های ساخت خلال‌دندان نوآوری کند، به این نتیجه برسد که استفاده از بدن انسان بهترین راه برای انجام این کار است.

دیریازود، هوش مصنوعی در هر زمینه‌ای از ما برتر خواهد شد: پزشکی، مهندسی، ساخت‌وساز، هنر و ابداعات تکنولوژیکی. شما فیلم‌هایی را تماشا خواهید کرد که با هوش مصنوعی ساخته شده‌اند و راجع‌به آنها در وب‌سایت‌ها یا پلتفرم‌هایی بحث خواهید کرد که از طریق هوش مصنوعی ایجاد و اداره می‌شوند.

باوجوداینکه همهٔ مسالک خود را برترین راه اتحاد مردم به زیر پرچمی واحد می‌دانند، همگی آنها تاکنون ثابت کرده‌اند که ناقص و معیوب هستند.

دموکراسی جزء معدود مسالکی است که به سایر مسالک هم اجازه می‌دهد همراه آن و درون آن در هارمونی زندگی کنند.

آزادی، مستلزم ناراحتی و نارضایتی است. زیرا هرچه جامعه آزادتر شود، شخص بیشتر مجبور می‌شود با دیدگاه‌ها و سبک‌های زندگی و ایده‌هایی که در مغایرت با خودش است، سازش کند.

در ایالات متحده، ضرب‌المثلی معروف وجود دارد که می‌گوید: «آزادی، رایگان نیست.»

وقتی هر روز، هر نفر در معرض هزاران پیام تبلیغاتی قرار می‌گیرد که برای القای احساس بی‌کفایتی طراحی شده‌اند، به‌طورقطع عواقب روانی ایجاد خواهد شد. و این نمی‌تواند خوب باشد.

یکی از اولین آموزه‌های تحصیل در رشتهٔ بازاریابی، نحوهٔ پیدا کردن «نقاط درد» مشتریان است... و اینکه با کار روی این نقاط باعث شویم احساس بدتری به آنها داشته باشند. در واقع شما روی اعتمادبه‌نفس پایین و احساس شرم افراد کار می‌کنید و سپس ادعا می‌کنید که محصولتان تمام این مشکلات را برطرف می‌نماید.

زندگی نهری بی‌پایان از درد است. رشد به این معنا نیست که راهی برای پرهیز از این نهر پیدا کنید؛ بلکه به این معناست که در آن شیرجه بزنید و راه خود را در اعماق آن بیابید. پس تعقیب خوشبختی یعنی پرهیز از رشد، بلوغ و فضیلت؛ یعنی با خود و ذهنمان به‌عنوان وسیله‌ای برای رسیدن به یک هدف احساسی مسخره رفتار کنیم؛ یعنی بصیرتمان را در راه رسیدن به احساسی خوشایند قربانی کنیم؛ یعنی برای آسایش بیشتر، از شأن و منزلت خود بگذریم.

تا زمانی که احتمال از دست دادن یک چیز وجود نداشته باشد، شما نمی‌توانید ارزش حقیقی آن را درک کنید.

وقتی به حد مشخصی از تمرکز و پادشکنندگی برسیم، شنیدن توهین، عبور یک شیء از پوستمان یا شعله‌ور شدن بنزین روی بدنمان، همان احساسی را به ما می‌دهد که وزوز کردن یک مگس در مقابل صورتمان.

در فرهنگ ما، قدرت تحمل درد به‌سرعت رو به کاهش است و این کاهش، نه‌تنها در خوشبخت‌تر کردن ما ناتوان بوده، بلکه شکنندگی احساسی ما را هم افزایش داده است. به همین خاطر است که به‌نظر می‌رسد همه‌چیز به فنا رفته است.

در سال ۲۰۱۱، نسیم طالب مطلبی نوشت دررابطه با مفهومی که آن را «پادشکنندگی» نامید. طالب عنوان کرد بر اثر فشار نیروهای خارجی بعضی نظام‌ها تضعیف و بعضی تقویت می‌شوند.

مهم نیست که هوای آسمانمان چقدر آفتابی است، ذهن ما همواره مقداری ابر را متصور می‌شود تا کمی ناامید باشد. این تداوم درد، مولد چیزی به نام «تردمیل لذت‌جویی» است که شما در تعقیب عدد دَهِ تصوراتتان، روی آن می‌دوید و می‌دوید و می‌دوید. اما هر اتفاقی بیفتد، شما باز به هفت می‌رسید. درد همیشه هست. آنچه تغییر می‌کند، ادراک شما از درد است. به‌محض بهبود وضع زندگی‌تان، انتظاراتتان تغییر می‌کنند و دوباره به حالت نارضایتی خفیف برمی‌گردید.

این آمار، محققان را شگفت‌زده کرد. هیچ‌کس همیشه کاملاً خوشبخت نیست، هیچ‌کس هم همیشه بدبخت نیست. به‌نظر می‌رسد که انسان‌ها، صرف‌نظر از شرایط خارجی زندگی همواره در وضعیت «خوشبختی خفیف، اما نه کاملاً رضایت‌بخش» به سر می‌برند. به بیان دیگر، اوضاع تقریباً همیشه روبه‌راه است، اما می‌تواند روبه‌راه‌تر هم بشود.

اگر سعی کنید برای خوشبختی معامله کنید، آن را از بین می‌برید. اگر سعی کنید آزادی را اِعمال کنید، آن را نفی می‌کنید. اگر سعی کنید برابری ایجاد کنید، آن را زیر سؤال می‌برید.

نوجوانان زیادی در جهان وجود دارند که مثل بزرگسالان رفتار می‌کنند. بزرگسالان زیادی هم وجود دارند که مثل نوجوانان رفتار می‌کنند. زیرا از یک جا به بعد، بلوغ هیچ ارتباطی با سن ندارد. چیزی که مهم است، قصد و نیت شخص است. تفاوت کودک، نوجوان و بزرگسال در این نیست که چند سال دارند یا چه کاری می‌کنند، بلکه در این است که چرا کاری را انجام می‌دهند.

مشکل ارزش‌های نوجوانانه این است که باتکیه بر آنها، فقط حافظ منافع خودتان هستید. شما در قلب خود هنوز یک کودک هستید، هرچند که این کودک، بسیار باهوش‌تر و باتجربه‌تر است. همه‌چیز هنوز حول محور افزایش لذت و کاهش درد می‌چرخد، با این تفاوت که نوجوان به‌حدی عاقل است که برای رسیدن به هدفش چند حرکت بعدی را هم در نظر بگیرد. در آخر، ارزش‌های نوجوانان به شکست خودشان منجر می‌شوند. شما نمی‌توانید تمام عمر خود را این‌طور بگذرانید، زیرا در این صورت، هرگز برای خودتان زندگی نمی‌کنید

امیدی که بیشترین لذت زندگی ما را ایجاد می‌کند، همان امیدی است که بزرگ‌ترین خطرات را به همراه دارد. بیشتر مواقع، امیدی که مردم را به‌هم نزدیک می‌کند، همان امیدی است که آنها را از هم دور می‌کند. بنابراین، امید ویرانگر است. امید وابسته است به رد آنچه که هست.