بریده‌هایی از کتاب همه ‌چیز به فنا رفته

مغزهای احساسی ما، واقعیت را طوری تغییر می‌دهند که باور کنیم مشکلات و دردهای ما در تمام دنیا خاص هستند، علی‌رغم اینکه همهٔ شواهد موجود،

احساسات، عامل حرکات هستند و حرکات، عامل احساسات. این دو از یکدیگر جدایی‌ناپذیرند.

مغز احساسی، رانندهٔ ماشین آگاهی ماست؛ زیرا درنهایت ریشهٔ تمام تصمیمات ما در احساساتمان نهفته است.

حقیقت این است که برای رسیدن به خویشتن‌داری اراده به تنهایی کافی نیست. مشخص است که احساسات، در تصمیمات و رفتارهای ما تأثیر بسزایی دارند. اما بیشتر وقت‌ها متوجه این موضوع نمی‌شویم.

ناامیدی یک حس دلسردی و پوچ‌گرایی ناراحت‌کننده است که به شما می‌گوید زندگی بیهوده است. پس به درَک! چرا خطر نکنیم؟ چرا دست به کارهای احمقانه نزنیم؟ این حقیقتی تلخ است که در مقابل دنیای بی‌نهایت، تمامی چیزهایی که برای ما مهم هستند، هیچ اهمیتی ندارند. ناامیدی ریشهٔ اضطراب، بیماری‌های روانی و افسردگی است. منشأ تمام بدبختی‌ها و علت تمام اعتیادهاست

«شما و همهٔ آدم‌هایی که دوستشان دارید، روزی خواهید مرد. پس از مرگ شما، فقط گروه کوچکی از افراد، مدتی بسیار کوتاه، از شما و کارها و حرف‌هایتان یاد می‌کنند. این حقیقت تلخ زندگی است. افکار و کارهای شما، چیزی به‌جز فراری ماهرانه از این حقیقت نیست. ما مثل ذرات گردوخاکی هستیم که روی توپ آبی‌رنگ وسط کهکشانی بی‌نهایت، پرسه می‌زنیم. تصور می‌کنیم مهم هستیم. برای خودمان هدف اختراع می‌کنیم، ولی هیچی نیستیم. از قهوهٔ لعنتی‌تان لذت ببرید.»

«من تلاش کردم به‌گونه‌ای زندگی کنم که هنگام مرگ به‌جای اینکه بترسم، احساس خوشبختی کنم.»

تمدن ما محتاج چیزی بسیار بزرگ‌تر است. مردم ما نیازمند امید هستند.

یک بار دیگر، پژوهشگران آزمایش را با نشان دادن ترکیبی از آگهی‌های اخلاقی و غیراخلاقی شروع کردند و از شرکت‌کنندگان خواستند حواسشان به آگهی‌های غیراخلاقی باشد. سپس، مرحله‌به‌مرحله تعداد آگهی‌های غیراخلاقی را کم کردند. با این کار، اثر نقطهٔ آبی وارد ماجرا شد. افراد به‌تدریج آگهی‌های کاملاً اخلاقی را غیراخلاقی تعبیر کردند. در ذهن شرکت‌کنندگان، حصاری وجود داشت که آگهی‌های اخلاقی و غیراخلاقی را از هم متمایز می‌کرد. اما با ورود اثر نقطهٔ آبی، ذهن آنها به‌جای اینکه متوجه شود آگهی‌های طرف اخلاقی حصار رو به افزایش هستند، حصار را جابه‌جا کرد تا این ادراک که تعداد مشخصی از آگهی‌ها غیراخلاقی هستند، پابرجا بماند. اساساً شرکت‌کنندگان بدون اینکه متوجه شوند، غیراخلاقی بودن را از نو تعریف کردند.

زیرا قهرمانی فقط به شجاعت و شهامت و مانورهای زیرکانه نیست. این خصلت‌ها، رایج هستند و در راه‌های غیرقهرمانانه هم به کار می‌روند. خیر، قهرمانی در توانایی ایجاد امید است، آن‌هم در شرایطی که هیچ امیدی نمانده است. قهرمانی، روشن کردن چراغی در دل تاریکی است. قهرمانی، احتمال وجود دنیایی بهتر را نوید می‌دهد، نه دنیای بهتری که ما می‌خواهیم وجود داشته باشد؛ بلکه دنیای بهتری که ما حتی نمی‌دانستیم می‌تواند وجود داشته باشد. قهرمان کسی است که وضعیت را در جایی که همه‌چیز به فنا رفته است، کنترل کند و آن را هرطورشده بهبود ببخشد.

اگر قرار است به‌خاطر موجودیتمان مجبور به عذاب کشیدن باشیم، چه بهتر که یاد بگیریم درست عذاب بکشیم.

مهم نیست که هوای آسمانمان چقدر آفتابی است، ذهن ما همواره مقداری ابر را متصور می‌شود تا کمی ناامید باشد.

مهم نیست که هوای آسمانمان چقدر آفتابی است، ذهن ما همواره مقداری ابر را متصور می‌شود تا کمی ناامید باشد.

تنها چیزی که واقعاً می‌تواند یک رؤیا را نابود کند، محقق شدن آن است.

درد جزئی از وجود ماست. درد، خود ماست.

و مردم نیز همواره آنچه را که حس خوب ایجاد می‌کند با آنچه واقعاً خوب است، اشتباه می‌گیرند.

هرچه محل زندگی شما امن‌تر و مرفه‌تر باشد، احتمال خودکشی شما بیشتر است.

شدت واکنش احساسی ما نسبت به مشکلاتمان، براساس بزرگی آنها تعیین نمی‌شود. در واقع، ذهن ما مشکلاتمان را بزرگ (یا کوچک) می‌کند تا با میزان اضطرابی که توقع داریم تجربه کنیم، همخوانی داشته باشد.

اگر رابطه‌تان را با خودتان بهبود ببخشید، اثر جانبی مثبتی بر رابطهٔ شما با دیگران می‌گذارد و باعث می‌شود آنها هم بتوانند در رابطه با خودشان پیشرفت کنند، و این زنجیره ادامه خواهد داشت. دنیا این‌گونه تغییر می‌کند. نه با تمسک به ایدئولوژی‌های جهان‌شمول یا گرایش دسته‌جمعی به یک مسلک متفاوت یا امید بستن به رؤیایی از آیندهٔ روشن، بلکه با رسیدن هر فرد به بلوغ و کرامت انسانی، همین امروز، همین‌جا.

اگر رابطه‌تان را با خودتان بهبود ببخشید، اثر جانبی مثبتی بر رابطهٔ شما با دیگران می‌گذارد و باعث می‌شود آنها هم بتوانند در رابطه با خودشان پیشرفت کنند، و این زنجیره ادامه خواهد داشت. دنیا این‌گونه تغییر می‌کند. نه با تمسک به ایدئولوژی‌های جهان‌شمول یا گرایش دسته‌جمعی به یک مسلک متفاوت یا امید بستن به رؤیایی از آیندهٔ روشن، بلکه با رسیدن هر فرد به بلوغ و کرامت انسانی، همین امروز، همین‌جا.