بریده‌هایی از کتاب افکار بارز

مهم انجام کار است؛ مهم خودِ انجام کارهاست، نه حصول نتیجه.

در اکنون هیچ اضطرابی نیست؛ وقتی در اکنون هستی ممکن نیست مضطرب باشی

چون خود او هیچ سبک خاصی از هنرهای رزمی یا فلسفه را کاملاً نمی‌پذیرفت، شاگردانش را هم تشویق می‌کرد آموزه‌های او را بدون سؤال‌کردن نپذیرند. پیام اصلی‌اش این بود که ذهن و نگرش و حواس خود را منعطف و پذیرا نگه دارید و درعین‌حال توانایی تفکر نقادانه را در خود پرورش دهید. این فرایند پرسش و مباحثه و تمرین نه‌تنها منتج به شناخت نقاط قوت و ضعف می‌شود، بلکه منجر به کشف حقایقی اساسی می‌شود که به فرد اجازه می‌دهد رشد کند و به هماهنگی و وحدتِ روح و ذهن و بدن دست یابد.

گاهی زندگی ناخوشایند است؛ زندگی فرایندی همیشه جاری است و گاهی در مسیر، مسائلی ناخوشایند پیش می‌آیند؛ ممکن است زخمی از خود به جا بگذارند، اما باز هم زندگی در جریان است و مثل آب روان اگر از جریان بیفتد، مانده و فاسد می‌شود. با شجاعت ادامه بده دوست من، چون هر تجربه به ما درسی می‌دهد. همین‌طور پیش برو، چون زندگی طوری است که گاهی خوب است و گاهی خوب نیست.

«انسان همان چیزی است که در قلب خود می‌اندیشد

یک ساعت تمرین می‌کردیم، بعد یک ساعت از هر دری حرف می‌زدیم. او زندگی را از تمرین‌هایش جدا نمی‌کرد و تنها کسی است که می‌دانم این کار را به غایتش رساند. ـ جیمز کابِرن

«معلم حقیقت رو ارائه نمی‌ده؛ معلم راهنماست، به حقیقتی اشاره داره که هر شاگرد خودش باید اون رو پیدا کنه. معلم خوب فقط شتاب‌دهنده است.»

بروس با یادگیری مداوم، فلسفه‌ای شخصی برای خود ایجاد کرد که مضمون اصلی‌اش رهایی روح از راه خودشناسیِ بیشتر بود. رهاکردن خود از تصورات پیش‌انگاشته و پیش‌داوری‌ها و پاسخ‌های شرطی، لازمهٔ درک حقیقت و واقعیت است.

اگر خودتان را نشناسید هیچ‌وقت نمی‌توانید در زندگی از چیزی لذت ببرید. به‌نظرم امروزه نشانهٔ انسان خوب همین است که خودش را بشناسد. ـ استیو مک‌کوئین

اگر زندگی را دوست داری، زمان را تلف نکن چراکه زندگی از زمان تشکیل شده است.

سودمندی فنجان به خالی‌بودنش است.

مثل انگشتی که به ماه اشاره می‌کنه؛ اگر روی انگشت تمرکز کنی تمام اون شکوه آسمونی رو از دست می‌دی.

اگر راهی وجود داشته باشد، بی‌شک راه کسی دیگر است نه راه شما و نتیجهٔ دنبال‌کردن آن راه، دورشدن از حقیقت درون خودتان است.

در شیوهٔ تفکر لی، هر پاسخی که او بتواند فراهم کند برای هیچ فرد دیگری کمترین ارزشی ندارد مگر اینکه آن فرد در نتیجهٔ تفکر مستقل دربارهٔ آن موضوع پی به اعتبار آن پاسخ ببرد.

«معلم حقیقت رو ارائه نمی‌ده؛ معلم راهنماست، به حقیقتی اشاره داره که هر شاگرد خودش باید اون رو پیدا کنه. معلم خوب فقط شتاب‌دهنده است.»

عشق هیچ‌وقت از بین نمی‌رود؛ عشق هیچ‌وقت از بین نمی‌رود. اگر پاسخ متقابل داده نشود، برمی‌گردد و قلب را نرم و تزکیه می‌کند.

زندگی فرایندی همیشه جاری است و گاهی در مسیر، مسائلی ناخوشایند پیش می‌آیند؛ ممکن است زخمی از خود به جا بگذارند، اما باز هم زندگی در جریان است و مثل آب روان اگر از جریان بیفتد، مانده و فاسد می‌شود. با شجاعت ادامه بده دوست من، چون هر تجربه به ما درسی می‌دهد. همین‌طور پیش برو، چون زندگی طوری است که گاهی خوب است و گاهی خوب نیست.

راز زندگی در این جمله است: «انسان همان چیزی است که در قلب خود می‌اندیشد.»

معنای زندگی این است که باید آن را زیست، نه اینکه تغییرش داد و برایش مفهوم ساخت و آن را به‌شکل الگویی از نظام‌ها درآورد.

به‌نظر لی ضروری است که روح آزاد، هیچ کتابی (از جمله کتاب حاضر) و محتوایش را با حقیقت اشتباه نگیرد، چراکه در آن صورت کتاب مرجعی بیرونی مثل سایر مراجع می‌شود: در جست‌وجوی حقیقت، پرسشگریِ مستقل ضروری است نه اتکا به دیدگاه دیگران و کتاب‌ها.