بریده‌هایی از کتاب افکار بارز

هیچ‌وقت نمی‌توان باد را دعوت کرد، ولی باید پنجره را باز گذاشت.

افکار خود را با اقدام متعادل کن؛ اگر بیش‌ازاندازه وقت صرف فکرکردن دربارهٔ چیزی کنی، هیچ‌وقت آن را انجام نمی‌دهی.

انعطاف، زندگی است؛ منعطف باش. زنده‌بودن یعنی نرمی و انعطاف‌داشتن؛ وقتی آدم می‌میرد، سخت می‌شود. انعطاف، زندگی است و سخت‌شدن یعنی مرگ، چه بدن مطرح باشد، چه ذهن و چه روح.

مغزهای خالی زبان‌هایی دراز دارند.

«انسان به‌معنای واقعی همان چیزی است که می‌اندیشد.»

اندوه بهترین آموزگار ماست. انسان با یک قطره اشک فراتر می‌بیند تا با تلسکوپ.

لذت ببر؛ دوست من، یادت باشد که از برنامه‌ریزی و دستاوردهایت لذت ببری زیرا زندگی کوتاه‌تر از آن است که صرف انرژی منفی شود.

زندگیِ کامل، زندگیِ ساده است؛ زندگیِ ساده، حیات بی‌آلایش است که در آن سود کنار گذاشته شود، زرنگی رها شود، خودخواهی از بین برود و هوس‌ها کاسته شوند

غایت انسان عمل است نه تفکر، گرچه این تفکر شریف‌ترین تفکر باشد.

در باب گذشته و حال و آینده؛ دوست من، دربارهٔ گذشته بر حسب خاطرات و وقایع و دستاوردهایی فکر کن که خوشایند و ثمربخش و ارضاکننده بوده‌اند. زمان حال چطور؟ خب، دربارهٔ حال بر حسب چالش‌ها و فرصت‌ها فکر کن و پاداش‌هایی که می‌توانی برای به‌کارگرفتن استعدادها و انرژی‌ات به دست بیاوری. آینده هم زمان و مکانی است که در آن تمام رؤیاهای ارزشمندت در دسترس تو هستند.

زمان صرف‌شده و زمان تلف‌شده؛ صرف‌کردن زمان یعنی گذراندن آن به‌گونه‌ای مشخص. تلف‌کردن زمان یعنی گذراندن آن بدون تفکر یا با سهل‌انگاری. همهٔ ما زمان داریم که صرف یا تلف کنیم و تصمیم با ماست که با آن چه کنیم، اما وقتی گذشت، دیگر تا ابد از دست رفته است.

با توجه به کارهایت قضاوت می‌شوی؛ اگر از خودت الاغ بسازی، همیشه کسی هست که سوارت شود، فخرفروشی، تصور احمق‌ها از شکوه است.

روح در اندوه قوی می‌شود؛ خوشبختی برای بدن خوب است، اما اندوه روح را قوی می‌کند.

آن‌قدر اعتمادبه‌نفس دارم که نفر دوم نباشم، ولی از طرفی هم آن‌قدر عقل دارم که بدانم هیچ‌کس نمی‌تواند نفر اول باشد.

یاد بگیر که فراموش کنی؛ چرا باید تنشِ احساس یا فکر را به وضعیتی اضافه کرد که هرقدر واقعی است، همان‌قدر هم توهمی لحظه‌ای و گذراست (و به هر صورت نتیجهٔ علت‌های پیشین)؟ کاری را بکن که عاقلانه به نظر می‌رسد، فراموش کن و به راهت ادامه بده. برو و نمایی نو را ببین. برو و پرواز پرندگان را ببین. برو و همهٔ چیزهایی را که ورودی تجربه را سد می‌کنند یا خروجی‌اش را می‌گیرند، پشت‌سر رها کن.

روزی مردی دانا به ملاقات یکی از استادان ذن رفت تا از او دربارهٔ ذن سؤال کند. وقتی استاد حرف می‌زد، مرد دانا پی‌درپی حرف او را قطع می‌کرد که نظر خودش را دربارهٔ این و آن بیان کند. بالاخره استاد ساکت شد و شروع کرد به ریختن چای برای مرد دانا. استاد فنجان را پر کرد و همین‌طور چای ریخت تا فنجان سرریز شد. مرد دانا گفت: «بس است. فنجان پر شده و نمی‌شود بیشتر در آن چای ریخت.» استاد ذن جواب داد: «تو هم مثل این فنجان پر از نظرهای خودت هستی. اگر اول فنجانت را خالی نکنی، چطور می‌توانی چای من را بچشی؟» چون خود او هیچ سبک خاصی از هنرهای رزمی یا فلسفه را کاملاً نمی‌پذیرفت، شاگردانش را هم تشویق می‌کرد آموزه‌های او را بدون سؤال‌کردن نپذیرند. پیام اصلی‌اش این بود که ذهن و نگرش و حواس خود را منعطف و پذیرا نگه دارید و درعین‌حال توانایی تفکر نقادانه را در خود پرورش دهید.

خم شو و زنده بمان؛ نکته‌ای در فلسفهٔ چینی هست مربوط به مشکلات مشترک میان همهٔ انسان‌ها. می‌گوییم: «درخت بلوط ستبر است ولی چون در برابر آب‌وهوا مقاومت می‌کند، نابود می‌شود؛ بامبو همراه باد خم می‌شود و با این خم‌شدن نجات می‌یابد.»

مراقب حرف‌هایت باش؛ بیماری‌ها از راه دهان وارد می‌شوند و بدبختی‌ها از آن خارج.

انسان خردمند به‌دنبال خرد نیست بلکه زندگی می‌کند و دقیقاً خردش در همین نهفته است.

در هر کاری دنبال کمال باش؛ در همه‌چیز دنبال کمال باش، هرچند در بیشتر چیزها کمال غیرقابل‌دستیابی است؛ البته کسانی که رسیدن به آن را هدف خود قرار می‌دهند و استقامت می‌کنند، بسیار به آن نزدیک‌تر می‌شوند تا کسانی که تنبلی و یأس وادارشان می‌کند آن را غیرقابل‌دستیابی نامیده و از تلاش برای رسیدن به آن دست بکشند.