بریده‌هایی از کتاب افکار بارز

به‌گفتهٔ لی: «ما به آنچه تقلید می‌کنیم بیشتر اعتقاد داریم تا به آنچه خودمان می‌آفرینیم» و نتیجه‌اش این است که تشویق می‌شویم (و انتخاب می‌کنیم) پاسخ اضطراب‌آورترین سؤال‌هایمان را از هرکسی جز خودمان بخواهیم.

انعطاف، زندگی است؛ منعطف باش. زنده‌بودن یعنی نرمی و انعطاف‌داشتن؛ وقتی آدم می‌میرد، سخت می‌شود. انعطاف، زندگی است و سخت‌شدن یعنی مرگ، چه بدن مطرح باشد، چه ذهن و چه روح.

این نتیجه‌گیری‌ها فقط توقفگاه‌هایی در جادهٔ پرسش‌های بیشتر هستند که باید در طول زندگی‌مان داشته باشیم.

دوای رنج در درون است؛ داروی رنجم را از همان اول در درون خود داشتم، اما از آن استفاده نکردم. بیماری‌ام از درونم سرچشمه می‌گرفت ولی متوجه آن نشدم، تا این لحظه. حالا می‌بینم که نور را نخواهم جست مگر اینکه مثل شمع، سوختِ خودم باشم و خودم را بسوزانم.

انعطاف، زندگی است؛ منعطف باش. زنده‌بودن یعنی نرمی و انعطاف‌داشتن؛ وقتی آدم می‌میرد، سخت می‌شود. انعطاف، زندگی است و سخت‌شدن یعنی مرگ، چه بدن مطرح باشد، چه ذهن و چه روح.

انعطاف، زندگی است؛ منعطف باش. زنده‌بودن یعنی نرمی و انعطاف‌داشتن؛ وقتی آدم می‌میرد، سخت می‌شود. انعطاف، زندگی است و سخت‌شدن یعنی مرگ، چه بدن مطرح باشد، چه ذهن و چه روح.

«تو هم مثل این فنجان پر از نظرهای خودت هستی. اگر اول فنجانت را خالی نکنی، چطور می‌توانی چای من را بچشی؟»

«معلم حقیقت رو ارائه نمی‌ده؛ معلم راهنماست، به حقیقتی اشاره داره که هر شاگرد خودش باید اون رو پیدا کنه. معلم خوب فقط شتاب‌دهنده است.

در باب ارزش ذهن باز؛ فایدهٔ فنجان، به خالی‌بودن آن است.

هیچ‌وقت در مخالفت مستقیم با هیچ مشکلی نباش بلکه از راه نوسان‌کردن همراهش، آن را کنترل کن.

زندگی، فرایندی همیشه در حال تکامل است. پس آدم باید در این فرایند جریان داشته باشد و کشف کند چطور خودش را محقّق کند و گسترش بدهد.

روزی مردی دانا به ملاقات یکی از استادان ذن رفت تا از او دربارهٔ ذن سؤال کند. وقتی استاد حرف می‌زد، مرد دانا پی‌درپی حرف او را قطع می‌کرد که نظر خودش را دربارهٔ این و آن بیان کند. بالاخره استاد ساکت شد و شروع کرد به ریختن چای برای مرد دانا. استاد فنجان را پر کرد و همین‌طور چای ریخت تا فنجان سرریز شد. مرد دانا گفت: «بس است. فنجان پر شده و نمی‌شود بیشتر در آن چای ریخت.» استاد ذن جواب داد: «تو هم مثل این فنجان پر از نظرهای خودت هستی. اگر اول فنجانت را خالی نکنی، چطور می‌توانی چای من را بچشی؟»

رؤیاها واقعیت‌های آینده هستند؛ رؤیاهای دیروز اغلب واقعیت‌های فردا هستند.

در غرور، ترس و نداشتن اعتمادبه‌نفس هست؛ غرور اهمیت برتریِ جایگاه فرد در نظر دیگران را نشان می‌دهد. در غرور، ترس و نداشتن اعتمادبه‌نفس هست، چون وقتی هدف کسی زیاد تکریم‌شدن باشد و به چنین جایگاهی هم برسد، خودکار دچار ترس ازدست‌دادن جایگاهش می‌شود. پس حفظ جایگاهش مهم‌ترین نیاز به نظر می‌آید و این باعث اضطراب می‌شود.

زندگیِ کامل، زندگیِ ساده است؛ زندگیِ ساده، حیات بی‌آلایش است که در آن سود کنار گذاشته شود، زرنگی رها شود، خودخواهی از بین برود و هوس‌ها کاسته شوند. حیاتِ کامل است که ناقص به نظر می‌آید و آکندگی‌ای که خالی به نظر می‌رسد.

بودن در اکنون؛ گوش کن. آیا می‌توانی صدای باد را بشنوی؟ آیا می‌توانی آوازخواندن پرندگان را بشنوی؟ باید بشنوی. ذهنت را خالی کن. می‌دانی آب چطور فنجان را پر می‌کند؟ خودش فنجان می‌شود. باید به هیچ‌چیز فکر نکنی. باید هیچ بشوی.

آدم باید خودش شانسش را خلق کند. باید به فرصت‌های اطرافش آگاه باشد و از آن‌ها استفاده کند.

آدم در زندگی می‌تواند چیزهای زیادی به دست بیاورد، البته اگر آماده باشد به‌خاطرش چیزهای زیادی را فراموش کند.

در باب نیاز به ذخیره‌نگه‌داشتن چیزی؛ در هیچ چیزی با تمامیت روح وارد نشو. همیشه باید چیزی را پیش خودت نگه داری

به نظر می‌رسد میل شدید نه‌تنها فرصت‌های خود، بلکه استعدادهای خود را هم می‌آفریند.