بریده‌هایی از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

اگر دختر به دنیا بیایی، از همان ابتدا باید با خیلی چیزها درگیر باشی. در نهایت هم باید خیلی بجنگی تا ثابت کنی در درون پیکر این موجود لطیف و زیبا فریادی هوشمندانه نهفته است که باید شنیده شود و به گوش دیگران برسد. مادر بودن، معامله نیست. وظیفه هم به حساب نمی آید. فقط حقی ست که از هزاران حق دیگر نصیب ما زن‌ها شده است. قبولاندن این حقیقت به دیگران تلاش زیادی می‌خواهد و واقعا سخت است. شاید نتوانی انجامش دهی. ممکن است بیشتر اوقات و یا همیشه در آن شکست بخوری. اما اصلا نباید ناامید شوی. جنگیدن همیشه از پیروز شدن زیباتر است.

عزیزدلم تو اینطور فهمیده ای که فکر کردن به معنای رنج کشیدن است و عاقل بودن یعنی غم و بدبختی. چه بد که سومین نکته را فراموش کرده ای: تو یادت رفته که رنج و درد نمک زندگی ست و بدون آن‌ها ما نمی توانیم انسان باشیم."

"آزادی"؛ دربارهٔ این کلمه صحبت های زیادی خواهی شنید. آزادی هم کلمه ای ست که مانند عشق آن را زیاد به زبان می‌آوریم. افراد زیادی را در این دنیا خواهی دید که برای رسیدن به ازادی خودشان را تکه پاره کرده و شکنجه های زیادی متحمل می‌شوند، حتی مرگ را می‌پذیرند. امیدوارم تو هم یکی از آن‌ها باشی و برای آزادی ات بجنگی.

در کتابی خواندم که وقتی از درد و عذابی خلاص می‌شویم، با ناباوری از خودمان می‌پرسیم چطور من توانستم چنین جهنمی را تحمل کنم؟ واقعا همینطور است. روزها و شب هایی فکر می‌کنی دیگر ته خط هستی اما همه چیز می‌گذرد. زندگی واقعا فوق العاده است. زخم های ما با سرعت سرم آوری التیام می‌یابند و اگر جای آن‌ها نماند، یادمان می‌رود که روزی خون آمده و زخم شده است!

کودکم! زندگی یعنی تلاش و خستگی؛ یعنی جنگی که هرروز تکرار می‌شود و تمامی ندارد و تو برای لحظات شادش که پرانتزهایی بیش نیستند، باید بهای سنگینی بپردازی.

بارداری یک تنبیه و مجازات نیست که طبیعت به خاطر یک لحظه هیجان بخواهد آن را به شما تحمیل کند؛ بارداری معجزه ای است که مانند بارورشدن درختان و ماهی‌ها باید روند طبیعی خودش را طی کند.

وقتی این حرف‌ها را از زبانش شنیدم، حالت تهوع گرفتم! به حالش تأسف خوردم، بعد گوشی را روی زمین گذاشتم و به این فکرکردم که من روزی عاشق این مرد بودم.

بالواقع در پنج هفتگی، صورت یا حتی مغز هم نداری. کودکم من درحال حرف زدن با تو هستم، اما تو نمی دانی. راستش آن قدر تاریکی اطرافت را احاطه کرده است که حتی نمی دانی وجود داری: حتی می‌توانم دورت بیندازم و تو هیچوقت نفهمی که من این کار را کرده ام.از هیچ طریقی متوجه نمی شوی که آیا کار درستی در حقت کرده ام و یا کار اشتباه.

شاید اگر از نخستین انسان اولیهٔ مرد یا زن می‌پرسیدند و به او حق انتخاب می‌دادند که آیا دوست داری به این دنیا بیایی یا نه؟ جواب می‌داد: "نه! دوست ندارم به دنیا بیایم." اما هیچکس نظر او را نپرسید.

عشق یک دروغ بزرگ است که فقط برای آرام کردن و سرگرم ساختن آن‌ها اختراع شده است