بریده‌هایی از کتاب مدرسه‌ی جاسوسی؛ جلد اول

«آمریکا رو دوست داری؟»

«خب... بابات خیلی درباره‌ی کارهای فوق‌العاده‌ای که کرده حرف می‌زنه... ولی تا حالا با چشم خودم ندیده‌م کار فوق‌العاده‌ای بکنه. پس شاید استعداد بابات اینه که کاری کنه بقیه فکر کنن آدم فوق‌العادیه.»

گفتم: «شاید بمب‌گذار فقط می‌خواسته یه کم آتیش بسوزونه. واسه اینکه پیامی، چیزی بفرسته.» اریکا پرسید: «منفجرکردن چندتا قوطی کنسرو لوبیا چه پیامی داره؟» «اوم... دیگه بهمون کنسرو لوبیا ندین؟»

دلم می‌خواست بنویسم: «حتماً مایک. یالا بیا فراری‌م بده. فقط این رو بگم، تیم کوماندو و ماشین فرار یادت نره!»

یه روزی از آشنایی با من پشیمون می‌شی!» «همین الانش هم پشیمونم.»

داشتن فرستنده در گوش واقعاً اعصاب‌خردکن است. وقتی کسی با شما حرف می‌زند، یا می‌گوید بدون اجازه‌تان یک وسیله‌ی فنی در سرتان کار گذاشته، واکنش غریزی‌تان این است که با او حرف بزنید. خیلی خودم را کنترل کردم که جوابش را ندهم.

«اَه... نمی‌شه مثل مرد بجنگی؟» گفتم: «نه، خیلی ممنون.»

فرق فیلم با زندگی واقعی این است که تفنگ در زندگی واقعی سنگین و هدف‌گیری با آن واقعاً دشوار است. تازه، هر بار که شلیک می‌کنی، چنان لگدی می‌زند که ممکن است بدنت کبود شود. این یعنی هر بار تیراندازی می‌کنی، باید از نو نشانه‌گیری کنی. قهرمان‌های فیلم‌ها دقیقاً وسط پیشانی دشمن را هدف قرار می‌دهند، حتی وقتی دشمن در آن سر زمین فوتبال و در جمع گروگان‌های بی‌گناه ایستاده و قهرمان فیلم یک‌دستی از هلیکوپتر فراری آویزان است.

همیشه می‌توانی کسی را که به تو احترام می‌گذارد وادار کنی به جایت فکر کند.

اول صبر کن رقیب رو بکشی، بعد تیکه بنداز!

«اون بی‌عرضه‌ست و شماهایی که فکر می‌کنین غیر از اینه، از اونم بی‌عرضه‌ترین.»

«دست‌های قشنگی داری. می‌تونی باهاشون آدم بکشی؟»

هیچ چیز کاملاً غیرممکن نیست

«مقاومت نکن. اگه می‌تونستیم از سخنرانی‌های کرندال سلاح بسازیم، دیگه نیازی نبود نگران دشمن باشیم. می‌تونستیم این‌قدر حوصله‌شونو سر ببریم که جونشون به لبشون برسه.»

بهترین راه برای زنده ماندن این است که در درجه‌ی اول درگیر موقعیت‌هایی نشوی که ممکن است به مرگت منجر شود. این از نظر تئوری منطقی بود، ولی وقتی امکان داشت آدم‌کش‌ها مرتب به اتاقت سر بزنند، چندان به درد نمی‌خورد.

‘کسایی، که عرضه‌ی انجامش رو ندارن، درسش رو می‌دن’

واقعاً این‌طور به نظر می‌رسید که آدم‌کش سعی داشت مرا بکشد. هر چه باشد ویژگی اصلی آدم‌کش‌بودن همین بود

فرار کردن گزینه‌ای کاملاً منطقی به نظر می‌رسید. ولی احساس کردم درست نیست با حوله‌ی کسی فرار کنم که به خاطر من به جنگ یک آدم‌کش رفته است

. برای من ادای احمق‌ها رو درنیار!» «ادا درنمیارم! واقعاً احمقم!»

«پاشو دیگه، بچه.» روش‌های مزخرف بسیاری برای بیدارشدن وجود دارد: اینکه راکونی ساعت چهار صبح سیستم دزدگیر را فعال کند و خواب عمیقت را به هم بزند؛ اینکه وسط کلاس ریاضی ناگهان از خواب بپری و متوجه شوی در خواب درباره‌ی الیزابت پاسترناک حرف زده‌ای و همه صدایت را شنیده‌اند؛ اینکه پسرعموی کوچکت روی سرت بپرد و تصادفی زانویش را به طحالت بکوبد... ولی همه‌ی این‌ها در مقایسه با اینکه آدم‌کشی لوله‌ی تفنگش را در دماغت فرو کند، سعادتی بیش نیست