بریده‌هایی از کتاب فلسفی زیستن

موفقیت، عبارت است از تلاش سخت‌کوشانه بر انجام کارهایی که در حوزهٔ توانمندی انسان هستند.

«همانا رنج‌کشیدن از آنچه در اختیار ما نیست، بس عبث است.»

«انسانِ خردورز، هرگز چیزی از دست نمی‌دهد، خیری که از عملش تحصیل می‌کند، مُقیّد به نیک‌نهادی او و پابرجاست. خیری که حصول آن اتفاقی نیست، از این رو، نه افزون می‌گردد و نه تقلیل می‌یابد.»

احسان در حق دیگران، نمودی از نیک‌نهادی‌ست و فی‌نفسه خودش، پاداش عمل ماست!

ما همانند اعضای یک پیکریم، همگی در خیر و شر مشترکیم.

هدف، مفید واقع شدن است، یاری به دیگران و مراقبت از خود و هر انسان دیگر.»

ما تنها می‌توانیم کنش خود را به ارادهٔ خویش انتخاب کنیم، اما پیامدی که از آن حاصل می‌شود، به اختیارات ما ارتباطی ندارد.

اگر حین انجام عمل، افکارمان پریشان باشد، بسیار محتمل است که آن را بی‌خردانه به انجام برسانیم و در نتیجه از سعادتمندی فاصله می‌گیریم.

همین که با تمام توان تلاش کنیم که تا حدّ ممکن خوب باشیم، کفایت می‌کند.

اساساً انسان کامل وجود ندارد.

اگر همیشه تلاش کنیم و بهترین خود را ارائه دهیم، معقولانه عمل کرده‌ایم.

«هرگاه که واکنش‌های تخاصم‌جویانه، اهریمنی، خشمگینانه و گستاخانه بروز می‌دهیم، آیا به مرتبهٔ جانوران وحشی، تنزّل نکرده‌ایم؟»

«تنها ضامن یک شادمانی جاودانه توأم با سبک‌بالی، داشتن شخصیتی مثمرثمر و ممتاز است.»

اتفاقات، موجبات شادمانی یا تیره‌بختی ما را فراهم نمی‌کنند، بلکه تعبیر و تفسیری که ما بر آن حوادث می‌گذاریم، عامل شادمانی یا یأس ماست.

«بیش از این در مورد اینکه انسانِ نیک، چگونه باید باشد، بحث نکنید! خودتان یکی از آنها باشید!»

همهٔ ما خود را بیش از هر انسان دیگری دوست داریم، اما شگفتا که به عقیدی دیگران، بیش از عقاید خویشتن ارج می‌نهیم!

زن و مرد هم‌ارز یکدیگر باید از نعمت تحصیل و فلسفه‌ورزی بهره‌مند باشند.

«مرگ برای همه است، پس چه خوش‌تر است فاخر مردن، تا ز عمر طولانی داشتن».

«اگر آدمی نداند که در کدام بندرگاه کشتی براند، هیچ باد مساعدی بر او نخواهد وزید.»

انسان‌ها باید از آسایش و رفاه در زندگی بهره ببرند، بی‌آنکه به آن چنگ بزنند و وابسته شوند.