بریده‌هایی از کتاب فلسفی زیستن

«مسئله‌ای‌ست که همیشه مرا شگفت‌زده می‌کند: همهٔ ما خود را بیش از هر انسان دیگری دوست داریم، اما شگفتا که به عقیدی دیگران، بیش از عقاید خویشتن ارج می‌نهیم!» مارکوس آئورلیوس

ماهیت طبیعت بی‌اندازه پیچیده است و امکان ندارد بتوان به‌راحتی دریافت که آیا پدیده‌ای خیر است یا شر، زیرا هرگز نمی‌توان پیامد یک بدبیاری را گمانه‌زنی کرد و از آن‌سو، پیامد یک خوش‌شانسی نیز نامشخص است. بنابراین من می‌کوشم هر اتفاق را به گونه‌ای بپذیرم که گویی انتخاب خود من بوده است.

با واقعیت ستیزه‌جویی نکنید، اراده و عزم خود را به سازگاری با آن درآورید و به دایرهٔ اختیارات خود تکیه کنید.

هنگامی که هیجانات سر برمی‌آورند، ما همچون سگی که بوی سوسیس به مشامش خورده است، به‌دنبال آنها روانه می‌شویم! استدلال می‌تواند هر چه که در توان دارد، داد و فریاد به راه بیندازد و گریبان بدرد! گوش ما شنوا نیست که نیست، زیرا بوی سوسیس هوش از سرمان برده است!

آنچه که باید به ما تفهیم شود، این است که اختیارِ برگزیدنِ واکنش با ماست.

باید به خاطر بسپاریم که شادمانی، بیش از آنکه از دلِ وقایع حادث شود، از تعبیر و تفسیر ما بر وقایع حاصل می‌شود.

«هر چیزی را می‌توان از انسان گرفت، به‌جز یک مورد، اختیار جاودانهٔ او، آنگاه که می‌تواند نگرش خویش به وقایع را خودش برگزیند.»

باید به ما تفهیم شود که ماهیت وقایعِ بیرونی، بار مثبت یا منفی ندارد، این واکنش ماست که از آنها خوب و بد پدید می‌آورد.

ما نخواهیم توانست آنچه که بر ما حادث می‌شود را تغییر دهیم، تنها راهی که پیش روی داریم، تغییر نگرشمان به حوادث است و همچنین تغییر تفسیری‌ست که از آنها می‌کنیم.

زندگی به‌مثابه بازی پوکر است؛ با هر دستی می‌توان آن را برد.

«انسان شریف، عمل شرافتمندانه را برمی‌گزیند، حال می‌خواهد به هر قیمتی برای او تمام شود. حتی اگر عمل شرافتمندانه به او آسیب زند یا در موقعیت خطرناکی قرار دهد، از آن چشم نمی‌پوشد. در مقابل از عملِ فرومایه سر باز می‌زند، حتی اگر برایش لذت و قدرت به ارمغان بیاورد. هیچ عاملی وی را از عمل شرافتمندانه باز نمی‌دارد و هیچ برهانی موجب اغوای او به کار فرومایه نمی‌شود.»

هرگاه امکان دارد فضایل شخصیتی انسان پایمال شود، بایست از عشق نیز چشم پوشید.

در پی آن مباش که اتفاقات به‌میل شما حادث شوند، بلکه آنها را همان‌طور که هستند طلب کن، زیرا این‌گونه روزگارت به فراغ‌بالی خواهد گذشت.

«رنج، از سرسختی روانی ما در برابر پذیرش حوادث سرچشمه می‌گیرد.»

چنان‌که موفقیت را عطف تمام توان بر فرایند بدانیم، هرگز شکست معنایی نخواهد داشت؛ ضمن اینکه پذیرش پیامد، از روی متانت و وجدان آسوده نیز، میسر می‌شود.

می‌توان نتیجه گرفت که موفقیت، عبارت است از تلاش سخت‌کوشانه بر انجام کارهایی که در حوزهٔ توانمندی انسان هستند. چه تیر به هدف اصابت کند یا به خطا رود، برنده شویم یا ببازیم، وزنه از دستمان بیفتد یا بالای سر بریم، در تحلیل نهایی فرقی نمی کند، چگونگی پیشبرد فرایند است که موفقیت یا شکست را معنا می بخشد.

بنا به آموزه‌های رواقیون، تمرکز و تلاش آدمی می‌بایست بر پدیده‌هایی باشد که تحت اراده و کنترلِ خود اوست.

رنج‌کشیدن زمانی آغاز می‌شود که قدرت را به اتفاقات غیرقابل کنترل می‌دهیم.

شخصیت شما ریشه در اعمالتان دارد

عمل به مسئولیت‌های اجتماعی، به خودی خود به شادمانی ما در زندگی منتهی می‌شود.