بریده‌هایی از کتاب یک عاشقانه آرام

عشق، یعنی پویشِ نابِ دائمی. به سراغِ خستگانِ روح نمی‌آید. خسته‌دل نباش، محبوبِ خوبِ آذری من!

آهسته و خجل می‌گویم: اگر ناهار نخورده‌یی، بنشین! برای شما هم لقمه‌یی هست. تخم‌مرغ پُخته و ماهی تُن هم دارم. نان، به قدر کافی. دختر نشست. کندوی عسل از دیوارهٔ خورشید، جدا شد؛ امّا آن آفتاب که آمد، رونقی نداشت. عسل، بی‌اَدا، سر سفره‌ام نشست. و من، بی‌هوا، دلبسته‌اش شدم.

تازه‌کارم. نمی‌دانم اینطور خواستن، اسمش عشق است یا چیز دیگر. فقط، سخت می‌خواهمش.

عاشق، به نان خالی و ظرف پُر از مَحَبّت راضی‌ست.

عاشق، بهانه نمی‌گیرد. عاشق، نِق نمی‌زند. عاشق، در بابِ زندگی، سخت نمی‌گیرد.

خداوندِ خدا، پیش از آنکه انسان را بیافریند، عشق را آفرید؛ چراکه می‌دانست انسان، بدون عشق، دردِ روح را ادراک نخواهدکرد، و بدونِ دردِ روح، بخشی از خداوندِ خدا را در خویشتنِ خویش نخواهدداشت.

«عاشقان، هرگز تنها نخواهندماند».

عشق، یعنی پویشِ نابِ دائمی.

در میانِ همهٔ جانورانِ جهان، فقط انسان‌ها اعدام می‌شوند __ به‌وسیلهٔ انسان‌ها. دیگر هیچ جانوری اعدام نمی‌شود، و نمی‌کند.

سِن، مشکلِ عشق نیست. زمان نمی‌تواند بلورِ اصل را کِدِر کند__ مگر آنکه تو پیوسته برق‌انداختنِ آن را از یاد بُرده‌باشی.

عشقِ به دیگری ضرورت نیست، حادثه است. عشقِ به وطن، ضرورت است، نه حادثه. عشقِ به خدا ترکیبی‌ست از ضرورت و حادثه.

عشقِ به دیگری ضرورت نیست، حادثه است. عشقِ به وطن، ضرورت است، نه حادثه. عشقِ به خدا ترکیبی‌ست از ضرورت و حادثه.

آن‌وقت‌ها، همسایه به دادِ همسایه می‌رسید امّا صدای همسایه را نمی‌شنید. حتّی زائو، داد نمی‌کشید. اذان می‌گفتند تا همه را خبرکنند و به دُعا وادارند. همسایه باید عِطرِ گل‌هایش به خانهٔ همسایه برود نه قیل‌وقال و صدایش.

عاشق، زمزمه می‌کند، فریاد نمی‌کشد.

«خوشبختیِ فردی، به تعبیری، در انتظارِ بدبختی نشستن است». فقط خوشبختی همگانی‌ست که اضطراب را نفی می‌کند؛ و این، دقیقاً یعنی سیاسی اندیشیدن و سیاسی گام‌برداشتن.

یادم می‌آید که نویسنده‌یی گفته‌است: عشق، یک چتر بارانی‌ست برای دو نفر زمانی که حتّی یک قطره باران هم نمی‌بارد. __ پیرمَرد! این جمله از خودِ توست.

به‌عنوانِ یک جناحِ اندیشمندِ نگرانِ آینده، تحلیلِ گروهی را رها نمی‌کنیم.

مردانِ بزرگ، فقط سردارانِ تاریخ نیستند؛ یعنی سرداران، اغلب‌شان اصلاً بزرگ نیستند. مردانِ بزرگ، فقط اهلِ علم و هنر نیستند. آدم‌های بی‌نام‌ونشانی را می‌شناسم که از تمامِ بزرگانِ جهان بزرگ‌ترند...

عجب ناکسانی هستید شما! به‌عادتْ نمی‌گویم مَرد! شما دو نفر واقعاً از آن ناکس‌های دست‌اوّل هستید.

اگر هنوز هم عاشقیم، چرا از کنارِ زمانِ عزا، با قدم‌های بلند، رَد نشویم؟ عاشق، جّدی‌ست امّا عبوس نیست.