بریده‌هایی از کتاب به‌ خاطر زندگی

اگر یک نفر مرا نمی‌شناخت و از من سؤال می‌کرد، اهل کجایی؟ جواب می‌دادم: آسان. هر کاری که می‌توانستم انجام می‌دادم تا خودم را از گذشته دور کنم. هرگز با کسانی که مرا در چین می‌شناختند، تماس نگرفتم. مادرم بعد از آنکه سان هی و مای‌اُنگ اُکی در کره‌جنوبی ساکن شدند، پیش آنها ماند، اما من نه

آدم‌های خوش‌چهرهٔ معروف مثلِ بازیگران، ورزشکاران، هنرمندان و غیره را در کره‌جنوبی شبیه رهبر ما در کره‌شمالی تا حد پرستش دوست می‌دارند. البته با این تفاوت بزرگ که در کره‌جنوبی انتخاب می‌کنند که به چه کسی عشق بورزند، اما در کره‌شمالی انتخابی وجود ندارد.

با حکایتی ساده و روان، تنفر و انزجار از کره‌شمالی کاهش یافت و سایهٔ قدرتش از ذهنم برداشته شد. خواندن این کتاب به من رهایی بخشید.

تازه فهمیدم رشد و پیشرفت نمی‌کنیم، مگر آنکه زبانی برای پرورش درون خود داشته باشیم. حالا به‌وضوح احساس می‌کردم روحم به زندگی پا گذاشته و گذرگاه‌های جدیدی درحال به آتش کشیدن نقاط تاریک و بی‌ثمر ذهنم است. خواندن و آموزش برای من به‌معنی زنده ماندن بود.

زنی با ما درموردِ عشق صحبت کرد. او به ما گفت اگر شما به گیاهی بگویید: دوستت دارم، رشد بهتری پیدا می‌کند. بنابراین مهم است که اگر به کسی اهمیت می‌دهید، اجازه بدهید تا او این کلمه را از زبان شما بشنود.

در کره‌جنوبی انواع مختلف ابراز عشق وجود داشت: عشق به والدین، دوستان، خدا، طبیعت، حیوانات و البته جنس مخالف.

می‌خواندم تا ذهنم را از چیزهای خوب پر کنم و خاطرات بد را از بین ببرم، اما فهمیدم هر قدر بیشتر بخوانم، عقایدم عمیق‌تر می‌شوند و دیدم وسیع‌تر و احساساتم کم‌عمق‌تر. لغات در کره‌جنوبی خیلی قوی‌تر از آنی بود که من می‌شناختم و زمانی‌که دایرهٔ لغاتتان برای توصیف دنیا بیشتر باشد، توانایی‌تان برای اندیشیدن به ایده‌های پیچیده‌تر افزایش می‌یابد

با شتاب دوازده سال آموزش را طی هشت ماه فراگرفتم و خودم را برای امتحانات آماده کردم. در چند مدرسهٔ ویژهٔ دیگر نیز حاضر شدم تا به من در گرفتن دیپلم معادل کمک کنند،

باید سریع در مسیر اهدافم دست‌به‌کار می‌شدم، و حتی دقیقه‌ای وقت را تلف نمی‌کردم.

هنوز برای واژهٔ عدالت معادلی نداشتم و حتی مفهومش را نیز به‌درستی درک نمی‌کردم. نمی‌دانستم این حقی را که برای خودم قائلم چه موهبتی است.

در قانون مردم‌سالاری «اگر سخت کار کنید، پاداش نصیبتان خواهد شد و نتیجهٔ تلاشتان را خواهید دید.»

پس از یک ماه پنهان شدن، فهمیدم باید به خودم فشار بیاورم تا به دنیای بیرون بروم، حتی اگر بیشتر مردم کره‌جنوبی اعتقاد داشته باشند که آینده‌ای ندارم، حتی اگر فکر کنند که احمق هستم یا بدشگون و غیرقابل‌اعتماد. باید خودم را به آنها نشان می‌دادم. باید دوباره راهی پیدا می‌کردم، و اولین قدم این بود که درس و مدرسه را شروع کنم.

مستأجرها مدام تغییر می‌کردند و لوازمی را که نمی‌خواستند در آنجا رها می‌کردند. اجناس به‌دردبخور زیادی هر هفته در آنجا می‌گذاشتند. حالا متوجه شدم که مردم کره‌جنوبی حتی بیشتر از چینی‌ها چیزهای به‌دردبخور را دور می‌ریزند.

عادت‌های قدیمی را سخت می‌شود ترک کرد و عادت‌های جدید را سخت می‌شود یاد گرفت.

در کشور سابقم، کره‌شمالی، هیچ قرارداد مکتوبی وجود نداشت، اما در هاناوون به ما گفتند که همه‌چیز در دنیا روی کاغذ اتفاق می‌افتد، و هروقت چیزی را امضا کنید، بابت آن مسئول هستید.

تازه‌واردها هنوز از نامردی‌های این دنیای جدید چیزی نمی‌دانستند.

به‌تازگی مطالعاتی صورت گرفته بود که نشان می‌داد نزدیک به هفتادوپنج درصد فراری‌های اخیر کره‌شمالی در کره‌جنوبی دارای مشکلات روحی و روانی هستند

تأثیر این تردید در من شبیه مونس ساکتی بود که از دور تماشایم می‌کرد و نمی‌توانست با دنیا کنار بیاید.

او هم با این چیزهای عجیب در دنیای جدیدی که وارد شده بودیم، گرفتاری‌های خاص خودش را داشت، اما به‌نسبتِ من استعداد بهتری در هم‌سو شدن با مسائل داشت. هر روزی که مجبور نبود برای زنده ماندن بجنگد و دست‌وپا بزند، برای او روز خوبی بود.

یاد گرفتیم چطور بلیت بخریم و از مترو استفاده کنیم. سروصدای ماشین‌ها، نور بیل‌بوردهای تبلیغاتی و ازدحام جمعیت، در همه‌جا عصبی‌ام می‌کرد