بریده‌هایی از کتاب به‌ خاطر زندگی

در تعجب بودم که اگر به‌خاطرِ گرسنگی و فقر نبود، بهتر نبود در کره‌شمالی می‌ماندم تا بابت فکر کردن به زحمت نمی‌افتادم و دیگران به‌جای من انتخاب می‌کردند؟ از مسئولیت‌پذیری خسته شده بودم. در چین نان‌آور خانواده بودم، و مراقب مادرم. حالا نمی‌دانستم چطور قرار بود به عقب برگردم و دوباره کودک شوم

این حقایق مرا می‌ترساند و امید را از من می‌گرفت؛ حس می‌کردم قبل از شروع باید تسلیم شوم.

بعد از پنج سال تلاش برای آزادی تازه فهمیدم، رنگ مورد علاقه‌ام سبز بهاری و سرگرمی‌ام خواندن کتاب و تماشای فیلم‌های مستند است، و اینکه دیگر جواب‌های دیگران را کپی نمی‌کردم و برای هر سؤال شخصی، جواب مخصوص و ویژهٔ خودم را داشتم.

در پایان بازجویی از من سؤال کرد: «تتو داری؟» می‌دانستم که سؤال واقعی‌اش این است: «آیا فاحشه بودی؟» اغلب روسپیان در چین، با تتو روی بازوها یا پشت کمرشان شناخته می‌شوند.

شبیه فیلتری که ورود فراری‌ها به کره‌جنوبی را رصد می‌کند. این یک دلواپسی قانونی است، زیرا سالانه تعداد زیادی از فراری‌ها به جرم جاسوسی دستگیر می‌شوند. البته این میزان در برابرِ تعداد بیست‌وشش‌هزار کره‌شمالی که از طریق این مرکز گذر می‌کنند و هم‌اکنون در کره‌جنوبی زندگی می‌کنند بسیار ناچیز است.

سعی می‌کردم خودم را تصورم کنم که در هرکدام از آنها به‌سویِ آزادی می‌روم، اما این تصورْ سریع در آسمانِ خیالم ناپدید می‌شد، انگار تصور آزادی هم برایم غیرممکن بود.

در ۲۰۰۵، تقریباً، ماهیانه پانصد تن از اهالی کره‌شمالی به مرز می‌آمدند تا آنکه در ۲۰۰۹، وقتی ما از مرز گذشتیم، این تعداد تدریجاً با افزایش گشت‌های مرزی چین و رابطهٔ دوستانهٔ مغولستان با پیونگ‌یانگ کمتر و کمتر شد.

آن شب از کیم جونگ ایلِ دیکتاتور متنفر شدم. قبلاً این‌قدر درموردِ او فکر نکرده بودم، اما حالا به‌خاطرِ همهٔ رنج‌هایمان سرزنشش می‌کردم.

فقط اجازه می‌دادم صورتم را ببینند و اگر خیلی پافشاری یا بی‌ادبی می‌کردند، سریع ارتباط را قطع می‌کردم، و این روش بهتر جواب داد، زیرا باعث شد که ارتباط را مؤدبانه نگه دارند و کنجکاو شوند تا بیشتر درموردِ من اطلاع کسب کنند.

حالا فهمیدی نباید زود به کسی اعتماد کنی. می‌بینی دنیا چه کارها می‌تونه بکنه

تو خیلی قوی‌تر از اونی چرا باید باهاش معامله کنی؟ اون چیزی واسه از دست دادن نداره، ولی تو همه‌چیزت به خطر می‌افته. بهش می‌گم که دیگه نمی‌خوام ببینمش.»

من از کره‌شمالی فرار نکرده بودم که بردهٔ این مرد بشوم و مثل یک یادگاری در کلکسیون جواهراتش قرار بگیرم. هانگ‌وی بد بود، اما دست‌کم قلبی انسانی داشت. این مرد رگ‌هایش یخ‌زده بود. مثل خزنده‌ای موذی بود. هیچ‌وقت آدم رذلی به این وحشتناکی ندیده بودم

باید راهی برای بیرون آمدن از این وضعیت پیدا می‌کردم.

زنانی که هانگ‌وی می‌فروخت، ضمانت یک‌ساله داشتند، درست مثل ماشین.

هانگ‌وی از هتل‌هایی در پکن و شانگهای گفت که دخترانی را که قصد فرار داشتند، معتاد می‌کردند. به آنها مواد مخدر تزریق می‌کردند تا در دام اعتیاد بمانند و هرگز نتوانند فرار کنند.

در ماه‌های بعد، چند سفر دیگر هم به هولودائو داشتم، و فهمیدم درصورتی‌که آنجا می‌ماندم، ممکن بود چه بلایی بر سرم بیاید. مشتری‌ها مبلغی در حدود پنج دلار برای خوابیدن با زنان می‌پرداختند، و زنان فقط یک دلار کسب می‌کردند

اگر دولت چین به این سیاست سنگدلانهٔ اخراج پناه‌جویان به کره‌شمالی پایان می‌داد، قدرت دلال‌ها و واسطه‌گران برای سوءاستفاده و برده‌کشی از این زن‌ها کاهش می‌یافت. البته اگر کره‌شمالی همچون جهنمی روی این کرهٔ خاکی نبود، دیگر نیازی نبود زنان به هر قیمتی به اولین مکان ممکن فرار کنند.

او گفت: «اگه می‌دونستم این‌قدر سنت کمه هیچ‌وقت با تو این کار رو نمی‌کردم.» نمی‌دانم آیا این حقیقت داشت یا نه؟ به‌هرحال بعد از اینکه رفتارش با من مؤدبانه شد، تقریباً او را به چشم یک انسان می‌دیدم

گاهی هانگ‌وی درِ حمام را کمی باز می‌کرد تا ببیند چرا این‌قدر دوش گرفتن من طول کشیده است که مرا کفِ حمام وارفته و بی‌حال می‌یافت. زانو می‌زد و نزدیک می‌شد به صورتم تا ببیند زنده‌ام یا نه، بعد مرا به تختم برمی‌گرداند. می‌توانستم ببینم که اشک از صورتش سرازیر است.

پس از ترک کره‌شمالی، هرچیزی که به من گفته شده بود، دروغ بود، اما چیزی در رفتار هانگ‌وی بود که مرا متقاعد می‌کرد که باور کنم این بار صادق است. تلاش او برای یافتن من پس از فرارم، و رفتار بعد از آن، و اینکه می‌دانست اگر سرِ حرفش نماند، خودکشی می‌کنم و از همه مهم‌تر احساس می‌کردم علاقه‌ای به من پیدا کرده است.