بریده‌هایی از کتاب به‌ خاطر زندگی

دیوانه‌کننده بود وقتی فهمیدم چقدر از نظرِ جسمی در زمانه‌هایی به‌هم نزدیک بوده‌ایم؛

آن شب از خوشحالی خوابم نبرد، افکارم مثلِ رودخانهٔ یخ‌زده‌ای درحالِ ذوب شدن بود. تمام دیوارهایی که برای حمایت خودم دورم کشیده بودم تا درد گم شدن خواهرم را کمتر احساس کنم، فروریختند

امروز چیز دیگری یاد گرفتم. همگی بیابان‌های خودمان را داریم، شاید بیابان شما مثل بیابان من نباشد، اما همگی باید از آن عبور کنیم تا به هدفمان برسیم.

یاد گرفتم که اگر بتوانم دیگران را درک کنم، ممکن است به بهبودی خودم از مصائب گذشته کمک کنم، و این‌گونه شد که احوال روحی‌ام روزبه‌روز بهتر شد.

مدتی احساسی در من جوانه زده بود و درحالِ رشد بود. کتابی خوانده بودم به نامِ حتی کسی را با گل‌ها نزن که بازیگر کره‌ای مشهور و بشردوستی به نام کیم هائو جا آن را نوشته بود.

به‌غیراز فداکاری‌هایی که برای خانواده‌ام کرده بودم، بقیهٔ زندگی‌ام تا آن لحظه بسیار خودخواهانه بوده است. حالا به‌جایِ آنکه فقط روی نیازهای خودم تمرکز کنم، هر ساعت از روز روی افکارم کار می‌کردم تا آنها را بهبود ببخشم، شاید بتوانم فرد مفیدی برای دیگران باشم.

نزدیک به نود دانشجو هم‌رشته‌ام بودند، و من در جایگاه سی‌وسوم قرار داشتم. این رتبه همه را شگفت‌زده کرد، حتی خودم را. زیرا رشتهٔ عدالت کیفری در کلْ دشوارترین بخش آموزشی بود. عملکرد خوبم ادامه داشت تا پایان سال بعد که در پایان ترم بهار ۲۰۱۳ رتبه‌ام در این رشته به جایگاه چهاردهم رسید. نه‌تنها به رؤسای مدرسه ثابت شد که یک فراری از کره‌شمالی می‌تواند با کره‌جنوبی‌ها رقابت کند، بلکه به خودم هم ثابت شد.

سرانجام سعی کردم، به قصه‌های بقیهٔ زنان بادقت گوش دهم. داستان‌هایشان چیزهایی را تقویت می‌کرد که در دانشگاه درحالِ فراگیری‌شان بودم. مثل شاهدانی که یکی‌یکی می‌ایستادند و از شکنجه‌ها و دردهایی که کشیده بودند سخن می‌گفتند. با همهٔ ما طوری رفتار شده بود که گویی زباله بودیم و بدون تأمل باید دور ریخته می‌شدیم.

در کلاس گفته شد که رهبر بزرگ، کیم ایل سونگ، یک‌میلیون‌وشش‌صدهزار انسان را به قتل رسانده است. شوکه شدم،

مگر آنکه فوراً کمی مهارت‌های رایانه‌ای و پژوهشی‌ام را افزایش بدهم. بنابراین به‌اضافهٔ کار و شغلم، باید تلاش می‌کردم تا خودم چیزهای پایه‌ای، اما ضروری را یاد بگیرم.

سرانجام توانستم به چیزی فراتر از غذا و امنیت فکر کنم و این احساس کامل‌تری از انسان را به من داد.

در اولین سال دانشگاه، واحدهای مکالمه و دستور زبان انگلیسی، جرم‌شناسی، تاریخ دنیا، فرهنگ چین، تاریخ مردم آمریکا و کره، جامعه‌شناسی، جهان‌شناسی، جنگ سرد و چند درس دیگر را انتخاب کردم. خودم نیز کتاب‌های فیلسوفان بزرگ غربی از جمله سقراط و نیچه را خواندم. همه‌چیز برایم جدید بود.

دانشکده برای من شبیه ضیافت بزرگ اشاعهٔ دانش بود که نمی‌توانستم به‌سرعت از غذاهای این ضیافت بخورم.

در ماه اوت جواب مصاحبه به‌صورتِ آنلاین اعلام شد، و متوجه شدم در دانشکدهٔ دونگوک در رشتهٔ عدالت کیفری پذیرفته شده‌ام. صورتم را بین کفِ دو دستم گذاشتم و فقط اشک ریختم. بالاخره در این دنیا کسی پیدا شد که مرا باور کند.

«بله، درست می‌فرمایید، من مثل داوطلبان دیگه آموزش رسمی نداشتم، انگلیسی هم بلد نیستم، اما می‌تونم تمومشون رو یاد بگیرم، ولی نکتهٔ مهم اینه که وقتی این دانش‌آموزان توی مدرسه بودن، من از زندگی درس‌های زیادی گرفتم حتی درباره‌ش هم چیزهایی یاد گرفتم که مطمئنم اونها یاد نگرفتن، اگه شما به من این فرصت رو بدین کاری می‌کنم که به من افتخار کنین.»

به‌رغم همهٔ نشانه‌های مخالفت، به قدرتی خیرخواهانه اعتقاد دارم که جهان را هدایت کند، نیروی محبت‌آمیزی که به نوعی راه درست را به‌جایِ راه خباثت و بدی به ما نشان دهد

یکی از هدف‌های ضروری من، پذیرفته شدن در این دانشگاه معتبر و عالی بود. در سِمَتِ یک فراری از کره‌شمالی، نیمی از شهریه‌ام را دولت پرداخت می‌کرد و بقیه را مدرسه، البته تا زمانی‌که نمره‌هایم قابل‌قبول باشد. بنابراین هزینه مانعی برای من نبود، اما حدس می‌زدم سابقهٔ تحصیلی غیرمعمولم می‌توانست مانع بزرگی شود.

احتمالاً باید چند دلیل داشته باشد که باوجودِ آن همه خطر، نجات پیدا کردم و آزادی را به دست آوردم، ولی آنها نتوانستند.

زیرا چهار اصل بنیادی مؤسسه می‌تواند بازتاب انسانی مؤمن و معتقد باشد و همین کافی است. در افکار و امور پاک ثابت‌قدم باشید. صادقانه و شرافتمند رفتار کنید. انسان‌ها را با نیت پاک دوست داشته باشید. بشریت را از عذاب نجات بدهید.

اگر آنها نمی‌توانند از او حمایت کنند، باید راه بهتری وجود داشته باشد. به فکر فرورفتم. آیا ممکن است بتوانم به او کمک کنم؟ و به این نتیجه رسیدم که باید قانون بخوانم و تلاش کنم، پلیس شوم یا حتی دادستان