بریده‌هایی از کتاب به‌ خاطر زندگی

یعنی در کره‌شمالی کودکان وضعیت سانگ‌بان والدین خود را به ارث می‌برند. به‌عبارت دیگر، کودکانِ والدین جنایتکار نیز جنایتکار هستند.

تماشای تایتانیک در کره‌شمالی، بزرگ شدن را برای من معنا کرد.

دوگانه باوری به‌شکلی است که می‌توانید شعارهای محکوم‌کنندهٔ کاپیتالیسم را صبح فریاد بکشید، سپس بعدازظهر در بازار دنبال خرید لوازم آرایشی قاچاق از کره‌جنوبی باشید.

مردم کره‌شمالی دو تئوری موازی در سر دارند؛ دو تئوری که همچون دو قطار موازی در حرکت است. یکی اینکه: چیزی را که به شما آموخته‌اند باید باور کنید، و دیگری اینکه: چیزی را باور کنید که با چشم‌های خودتان می‌بینید.

آیا نباید خواهان زندگی بهتری باشم و راهم را تغییر دهم و چشم‌هایم را بر این همه تفاوت و تبعیض زندگی ببندم؟

گیج شده بودم که لئوناردو دی‌کاپریو و کیت وینسلت حاضر بودند در راه عشق بمیرند، نه برای رژیم، چنان که ما مجبور بودیم برای رژیم بمیریم

اغلب از خودم می‌پرسیدم چرا مردم خطر زندان رفتن را به جان می‌خرند تا آگهی‌های تبلیغاتی چینی یا سریال‌های کره‌جنوبی یا مسابقات کشتی را تماشا کنند؟ و به این نتیجه رسیدم که مردم در کره‌شمالی بسیار رنج‌کشیده هستند، و زندگی روزانه‌شان آن‌قدر خشن و بی‌رنگ است که برای هر نوع فراری از این روزمرگی دست از جان می‌شویند

از لحظهٔ ورود شما به مدرسه، ده اصل از اصول رژیم در مغزتان فرومی‌رود، مثل ده فرمان انجیل. شمارهٔ یک: ما باید تمام هستی‌مان را در راه نبرد برای اتحاد جامعه با ایدئولوژی انقلابی رهبر بزرگ، کیم ایل سونگ، فدا کنیم. شمارهٔ دو: احترام به رهبر بزرگ امری واجب است و موظف هستیم به‌حدّاعلا وفادار بمانیم... شمارهٔ ده: ما باید فرمان‌های رهبر کبیر را از نسلی به نسل دیگر انتقال دهیم و احترام و سپاس به کیم‌ها را موروثی کنیم و یاد بگیریم که از دشمنان دولت با شدت هرچه تمام‌تر متنفر باشیم

ما باید تمام هستی‌مان را در راه نبرد برای اتحاد جامعه با ایدئولوژی انقلابی رهبر بزرگ، کیم ایل سونگ، فدا کنیم.

این رژیم با از بین بردن فردیتتان از شما برده‌ای برای دولت می‌سازد، و با ویران کردن توانایی‌تان برای عکس‌العمل به واقعیت‌های داخل و خارج کشور شما را منزوی می‌کند

این پدیده را «دیکتاتوری احساسی» می‌نامید. در کره‌شمالی برای دولت کافی نیست که کنترل کند کجا می‌روید، چه یاد می‌گیرید، کجا کار می‌کنید یا چه می‌گویید. آنها به این نیاز دارند که شما را از راه احساساتتان کنترل کنند.

به‌جایِ داستان پری‌های زیبا، داستان‌ها در مکانی منزجرکننده و کثیف رخ می‌دادند که کره‌جنوبی نامیده می‌شد؛ جایی که بچه‌های بی‌خانمان، پابرهنه به کوچه می‌رفتند و گدایی می‌کردند. این توصیف‌ها فقط برای شست‌وشوی مغزی بود، نه آنکه برای کودکان داستانی بنویسند. بعدها که به سئول رفتم، واقعیت‌های زندگی در آنجا را با چشمان خودم دیدم. تازه فهمیدم در این سال‌ها چه توهینی به شعورمان و چه ظلمی به ما شده است، و البته هنوز می‌شود...

وقتی پدر در خانه بود، بعضی اوقات مرا روی زانوهایش می‌نشاند و کتاب‌های کودکان را می‌خواند؛ داستان‌هایش را دوست داشتم، اما کتاب‌های قابل‌دسترسی در کره‌شمالی را فقط دولت و ناشران سیاسی چاپ می‌کردند.

در دنیای آزاد، بچه‌ها درمورد اینکه وقتی بزرگ شدند چه‌کاره می‌خواهند بشوند، رؤیابافی می‌کنند و اینکه چطور می‌توانند از استعدادهایشان بهره ببرند. وقتی چهار یا پنج‌ساله بودم، تنها بلندپروازی برای بزرگسالی‌ام این بود که یک‌عالمه نان بخرم. چون دلم می‌خواست یک دل سیر نان بخورم. وقتی همیشه گرسنه باشید، به تنها چیزی که فکر می‌کنید غذاست

اکنون رژیم اعلام کرد این خود ما هستیم که باید خودمان را نجات دهیم. در این زمان، خارجی‌ها شروع کردند به ارسال غذا برای کمک به قحطی‌زدگان، اما دولت بیشتر آن کمک‌ها را برای ارتش می‌فرستاد؛ تأمین نیاز کسانی که همیشه در اولویت بودند

تعداد بمب‌هایی که ایالات متحدهٔ آمریکا بر سر کره‌شمالی ریخت، بیشتر از کلِ دوران جنگ‌های اقیانوس آرام در جنگ جهانی دوم بود.

هرجای دیگری از دنیا بود، تجارت حرفهٔ اصلی پدر می‌شد، اما در کره‌شمالی این کار فقط راهی برای زنده ماندن بود و البته او یک قانون‌شکن نیز به‌حساب می‌آمد.

البته هیچ‌کس جز طبقهٔ سرآمدان پیشرفت نمی‌کرد

پس از تسلیم شدن ژاپنی‌ها در ۱۵ اوت ۱۹۴۵، ارتش اتحاد جماهیر شوروی وارد شمالی‌ترین بخش کره شد. همین‌طور ارتش آمریکا هم مسئولیت جنوب را برعهده گرفت. این وضعیت بیش از هفتاد سال همچون عذابی بر کشورم تحمیل شد.

افسانه‌ها به ما می‌گویند که تاریخمان در سال ۲۳۳۳ قبل از میلاد مسیح، با پادشاهی به نام چوسان، که به معنی سرزمین صبح است، شروع شده است. باوجودِ این نام آرامش‌بخش، سرزمینم سال‌هاست که رنگ صلح به خود ندیده است