بریده‌هایی از کتاب به‌ خاطر زندگی

دومین طبقه «متزلزل و بی‌طرف» است که متشکل از افرادی است که زمانی در جنوبِ کره زندگی می‌کردند یا در آنجا خانواده داشتند: مثل بازرگانان سابق، روشنفکران یا اشخاص عادی که احتمالاً به آنها نمی‌توان اعتماد کرد و وفاداری کاملی به نظام جدید ندارند، و در آخر، پایین‌ترین طبقه «مخالف و غیرقابل‌اعتماد» یا «معاندان» است. شامل زمین‌داران سابق و فرزندانشان، سرمایه‌داران، سربازان پیشین کره‌جنوبی، مسیحیان یا پیروان مذاهب دیگر، خانواده‌های زندانیان سیاسی و دیگر دشمنان دولت. یعنی در کره‌شمالی کودکان وضعیت سانگ‌بان والدین خود را به ارث می‌برند.

در این نظام هر شخصی براساسِ وفاداری‌اش به رژیم در سه گروه اصلی قرار می‌گیرد: بالاترین طبقه «اصلی و وفادار» یا «سرآمدان» است که متشکل از انقلابیون مفتخر است از جمله: کهنه‌سربازان، جانبازان یا بستگان آنهایی که برای شمالِ کره جنگیدند یا جان باختند، و اشخاصی که به خانوادهٔ کیم وفاداری نشان دادند، و همچنین آنهایی که جزء سیستم امنیت هستند

فکر می‌کنم اگر پدرم در کشوری همچون کره‌جنوبی یا ایالات متحدهٔ آمریکا بزرگ شده بود، مسلماً یک میلیونر می‌شد، اما در کره‌شمالی متولد شد، جایی که ارتباط‌های خانوادگی و وفاداری به حزب به یک اندازه اهمیت دارد، جایی که سخت کار کردن هیچ امکان و رفاهی را برای شما تضمین نمی‌کند، اما سخت کار کردن و جان کندن برای لقمه‌ای نان احتمالاً زندگی‌تان را نجات می‌دهد.

بالاخره فهمیدم چرا وقتی مرا به مدرسه می‌فرستاد، هیچ‌وقت نمی‌گفت: روز خوبی داشته باشی یا مراقب غریبه‌ها باش. جمله‌ای که همیشه تکرار می‌کرد، این بود: مراقب حرف دهانت باش!

اما بعد از پایان جنگ سرد، کشورهای کمونیستی که رژیم کره‌شمالی را تحت‌الشعاع خود قرار داده بودند، همگی به‌یکباره رهایش کردند. اقتصاد کنترل‌شدهٔ دولت فروپاشید، و مردم ناگهان به‌حالِ خود رها شدند.

در هایسان لوله‌های آب خانه‌مان تقریباً همیشه خشک بود، ازاین‌رو مادرم لباس‌های کثیف را می‌برد لب رودخانه و همان‌جا می‌شست، موقعی که برمی‌گشت آنها را روی زمین گرم پهن می‌کرد تا خشک شوند.

در این منطقه از کره‌شمالی، طبیعی بود که هفته‌ها یا حتی ماه‌ها بدون برق سَر کنیم. به همین دلیل قیمت شمع خیلی گران بود، و ما هم برای آنکه سرگرم شویم، در تاریکی بازی می‌کردیم و گاهی زیر پتو سربه‌سر هم می‌گذاشتیم.

با آنکه نیمی از مردم کره‌شمالی در فقر و تنگدستی شدید به سر می‌برند و تعداد زیادی دچار بیماری سوءهاضمهٔ مفرط هستند؛ کشور سابقم حتی خود را کره‌شمالی نمی‌داند، بلکه ادعا می‌کند چوسان است: آن کرهٔ واقعی سابق، آن بهشت جامعهٔ اشتراکی

فقط کتاب‌هایی وجود دارد که پر از تبلیغاتِ مثبتی است که به ما می‌گوید در بهترین کشور دنیا زندگی می‌کنیم

تنها عشق واقعی که می‌توانیم بر زبان آوریم، عشق یا پرستش کیم‌هاست. سلسلهٔ پادشاهی زورگو و مستبدی که به‌اندازهٔ سه نسل بر مردم کره‌شمالی حکومت کرده؛ رژیمی که راه ورود اطلاعات خارجی را مسدود کرده است، همچنین راه ورود تمام فیلم‌ها، تصاویر و سیگنال‌های رادیویی را. هیچ شبکهٔ اینترنتی جهانی وجود ندارد.

کره‌شمالی و جنوبی از پیشینه‌های نژادی مشترکی برخوردار هستند. به یک زبان حرف می‌زنند، به‌جز چند کلمه: مرکز خرید، آزادی بیان و عشق که حداقل همان‌گونه که بقیهٔ دنیا این کلمات را می‌شناسند در کره‌شمالی معنا و مفهومی ندارد.

تمام آنچه می‌دانستم این بود که اگر خانواده‌ام آنجا بمانند احتمالاً از قحطی، گرسنگی، بیماری و شرایط غیرانسانی اردوگاه کار اجباری خواهند مرد.

یادم می‌آید یک‌بار زن جوانی که دخترش را به خانهٔ ما آورده بود، گفت: «اون‌قدر سرد و گرسنه‌مه که اگه به من غذا بدید اجازه می‌دم بچه‌م رو بخورید.» مادرم دو بچهٔ کوچک داشت و احساسات مادرانه را می‌شناخت، اما فهمید گرسنگی ممکن است تمام احساسات انسان را نابود کند. آنها را به داخل خانه آورد و به هر دو بشقابی پر از غذا داد. آنها را تماشا می‌کردم؛ دختر حدوداً هم‌سن من بود. خیلی مؤدب بودند و باوجودِ آن همه گرسنگی با طمأنینه غذا می‌خوردند. از خودم می‌پرسم آیا نجات پیدا کردند؟ سر آن دختر چه آمد؟ آیا هنوز در کره‌شمالی هستند؟

من هرگز در کره‌شمالی شیر نخوردم! حتی تا بعد از فرارم نمی‌دانستم شیر را از گاو می‌دوشند.

حتی یک‌بار خواب کیم جونگ ایل را دیدم. لبخند زد و مرا در آغوش گرفت و آب‌نبات چوبی به من داد. خوشحال از خواب بیدار شدم و مدت زیادی یاد و خاطرهٔ این رؤیا بزرگ‌ترین لذت زندگی‌ام بود. جانگ جین سانگ فراری مشهور کره‌شمالی و شاعرِ فرهیخته و برجستهٔ سابق که در ادارهٔ تبلیغات کار می‌کرد، این پدیده را «دیکتاتوری احساسی» می‌نامید.

یک زندگی وقتی معنادار است که مستلزم در آغوش کشیدن چیزهایی مهم‌تر از خودتان باشد.

وقتی مزرعهٔ حیوانات جورج اورول را کشف کردم، نقطهٔ عطف واقعی برای من محسوب می‌شد و چشمم به خیلی چیزها باز شد. شبیه یافتن الماسی در تپه‌ای از سنگ. فکر می‌کردم آیا اورول جایی را که من زندگی می‌کردم می‌شناسد؟ مزرعهٔ حیوانات واقعاً خودِ کره‌شمالی بود و او زندگی مرا توصیف می‌کرد. خانواده‌ام را در مزرعهٔ حیوانات دیدم: پدربزرگم، مادر، پدر و خودم. البته من مثل یکی از آن بچه‌خوک‌ها بودم بدون هیچ ایده و فکری. با حکایتی ساده و روان، تنفر و انزجار از کره‌شمالی کاهش یافت و سایهٔ قدرتش از ذهنم برداشته شد. خواندن این کتاب به من رهایی بخشید.

با ما درموردِ عشق صحبت کرد. او به ما گفت اگر شما به گیاهی بگویید: دوستت دارم، رشد بهتری پیدا می‌کند. بنابراین مهم است که اگر به کسی اهمیت می‌دهید، اجازه بدهید تا او این کلمه را از زبان شما بشنود. او ما را تشویق کرد که این جمله را به هرکس که آن زمان در کنارمان نشسته بود بگوییم. تمرین فوق‌العاده‌ای بود، و این لحظه‌ای بود که فهمیدم راه‌هایی وجود دارد تا عشق به دوستان یا حتی گیاهان و حیوانات را ابراز کنیم

زمانی‌که دایرهٔ لغاتتان برای توصیف دنیا بیشتر باشد، توانایی‌تان برای اندیشیدن به ایده‌های پیچیده‌تر افزایش می‌یابد

بعضی اوقات آن‌قدر محکم خودم را نیشگون می‌گرفتم که جایش سرخ و به‌اصطلاح خون‌مرده می‌شد تا درد را احساس کنم و مطمئن شوم که این زندگی واقعی است و خواب نمی‌بینم. تأثیر این تردید در من شبیه مونس ساکتی بود که از دور تماشایم می‌کرد و نمی‌توانست با دنیا کنار بیاید.