بریده‌هایی از کتاب محدودیت صفر، آیین بخشش

هواُ به معنای «ساختن» و پونو به معنای «درست» یا «راست» است. بنابراین پونوپونو به معنای «به طرز درستی راست» و بنابراین هواُپونوپونو به مفهوم «به‌درستی چیزی را به حالت راست یا صحیح درآوردن» می‌باشد. این‌که «چیزی را به طرز درستی به حالت صحیح خود بازگردانیم»

آلوها تنها یک آموزهٔ اخلاقی دارد: هرگز آسیب نزنید، همیشه یاری کنید

اکهارت تُله در کتابش، نیروی حال، می‌گوید «خبر خوش این است که شما می‌توانید خود را از ذهن‌تان آزاد کنید.» او به ندایی که همواره در سرِمان با ما سخن می‌گوید این‌گونه اشاره می‌کند: «صدا نظر می‌دهد، حدس می‌زند، قضاوت می‌کند، مقایسه می‌کند، شکایت می‌کند، عشق می‌ورزد، تنفر می‌ورزد و... صدا الزاماً مربوط به موقعیتی که در آن قرار دارید نیست؛

متأسفم من عذرخواهی می‌کنم. من دریافته‌ام که رنج می‌برم و این من را با احساساتم مرتبط می‌کند. من دیگر مشکل را طرد نمی‌کنم، بلکه آن‌چه را قرار است یاد بگیرم، تشخیص می‌دهم. من یا نیاکانم (که با آن‌ها از طریق انرژی در ارتباطم، با انرژی و سنت به اندازهٔ تاریخ) خسارت‌هایی به‌بار آورده‌ایم. من می‌دانم کجا ایستاده‌ام و احساس پشیمانی دارم.

تنها یک گوشه از جهان وجود دارد که تو می‌توانی از بهبود آن اطمینان داشته باشی، و آن خویشتن خودت است.

اگر شخصی به‌خاطر اشتباهات گذشته‌اش خود را نبخشد و خود را گناهکار بداند، بیمار خواهد شد.

ما چگونه می‌توانیم از پس توهم بی‌قدرتی و سکوت فداکارانه کاری کنیم؛ این دیدگاه که می‌گوید «در هر حال هیچ کاری از دست من برنمی‌آید!». من بخشی از این جهان هستم، وقتی خودم را تغییر می‌دهم جهان نیز تغییر می‌کند.

«هیچ بیماری غیرقابل درمانی وجود ندارد، بلکه تنها افراد غیرقابل درمان وجود دارند.»

درست همان‌طور که یک قطره از آب اقیانوس همهٔ مشخصه‌های شیمیایی و اجزای اقیانوس را در خود دارد، ما نیز در هشیاری خالص خود همهٔ صفت‌های خداوند را، هر چند در مقیاس کوچک داریم. ما در کیفیت مانند خداییم، اما در کمیت متفاوتیم

هر مشکلی یک چالش است و یک تمرین یادگیری پیش روی ما قرار می‌دهد. ما از طریق هر چالشی رشد می‌کنیم،