بریده‌هایی از کتاب چرا من فمنیست نیستم؟

شکایت کردن از قدرتی که ندارید آسان‌تر است از فکر کردن به چگونگی استفاده از قدرتی که دارید.

نکته‌ای که شایان توجّه است این می‌باشد که زنانی که از اجازهٔ دستیابی به قدرت برخوردار هستند دقیقاً مانند مردانی‌اند که قدرت را در دست دارند. با توجّه به طبقه‌بندی، نسل، سیستم آموزشی و موقعیّت فیزیکی، آن‌ها معمولاً صاحب دیدگاه‌ها و ارزش‌های یکسانی می‌باشند.

ما دیگران را مجازات می‌کنیم یا انتقام می‌گیریم، زیرا خیلی راحت می‌توانیم به این اشخاص به چشم یک هیولا نگاه کنیم, تا زمانی که آن‌ها هیولا هستند مهم نیست در مورد آن‌ها چه حرفی بزنیم یا چه کاری انجام بدهیم یا چه فکری راجع به آن‌ها بکنیم. به نظر ما آن‌ها ظالم هستند و ما قربانی آن‌ها هستیم. ترکیب ذهنیّت قربانی با دیدگاه فرومایه ترکیب خطرناکی است. حالا این ماییم که آن‌ها را اذیّت می‌کنیم.

زمانی که ما نسبت به فرد دیگری احساس برتری داشته باشیم، به جای اینکه نفس و ارزش‌های خودمان را تقوبت کنیم، انسانیّت را از آن شخص می‌گیریم. چیزی را که برای جبران کمبودهایمان نیاز داریم مستقیماً از آن‌ها می‌گیریم. ما اعتماد به نفس و حقّانیّت آن‌ها را مانند یک قسمت اضافه می‌بینیم پس این ارزش را از آن‌ها می‌گیریم.

اگر ما واقعاً از مردان بهتر بودیم هیچ‌وقت به دنبال عادت‌های بد آن‌ها نمی‌گشتیم، بلکه می‌توانستیم بدون رؤیاپردازی در مورد ارزش‌های مردان، به دنبال ارزش‌هایی در خودمان باشیم.

اگر به‌طور ناگهانی شروع به تعریف از خود بکنید احتمالاً افرادی به شما مشکوک خواهند شد و به دنبال اثبات چیزی که نیستید خواهند گشت. امّا نسبت دادن ویژگی‌های منفی به گروه مقابل خود (صفاتی که شما از آن مبرّا هستید) روش آسانی برای گفتن جملاتی مانند «من هیچ‌وقت اینگونه رفتار نخواهم کرد» یا «هیچ‌وقت اینگونه نخواهم بود" می‌باشد.

راه آسان‌تر برای یافتن ارزش‌های خودی، خیال‌بافی در مورد دیگر ارزش‌هاست. برای آسان شدن این کار به جای اینکه از ویژگی‌هایی که دارید استفاده نمایید، خودتان را با ویژگی‌هایی که ندارید تعریف کنید. به همین علّت است که تنفّر از زن به عنوان یک جنسیّت، آزار دهنده به نظر می‌رسد. این فهرست کارهایی‌ست که مردان سال‌هاست در مقابل زنان انجام می‌دهند: برای آن که احساس قدرت کنند، ضعف را به زنان نسبت دادند و برای آن که احساساتی نباشند احساسات را به ما نسبت دادند. زمانی که زنان نخواهند احساس احمق بودن داشته باشند باید احمق بودن را به مردان نسبت بدهند و زمانی که نخواهند احساس ویرانگری داشته باشند باید ویرانگر بودن را به مردان نسبت بدهند. با نسبت دادن، نه تنها مقام انسانیّت را از مرد سلب می‌کنیم بلکه از پذیرفتن انسان بودن خودمان هم سر باز می‌زنیم. اگر فقط جنبه‌های خوب خودمان را ببینیم، نمی‌توانیم خود را یک انسان کامل در نظر بگیریم.

ملّیّت‌گرایی در طول دوران جنگ رو به رشد بوده است. افراد در زمانی ممکن است به شدّت سقوط کرده و از فقر، بیکاری و تغییر مکان رنج ببرند که همین امر سبب شک به خودشان می‌شود. مردم سعی می‌کنند این شک را با شرکت در پروژه‌های بزرگ ملّی کمرنگ کنند یا اینکه بپوشانند. آن‌ها ملّتی بزرگ با تاریخی عظیم هستند، پس با شرکت در این پروژه‌های بزرگ و سهیم شدن در آن، نقش مهمّی در آن تاریخ باشکوه ایفا می‌کنند.

گفتن و باور به اینکه زنان موجوداتی خاص هستند مردان را از انسان بودن محروم می‌کند. اگر این‌طور تصوّر می‌کنیم که ما خاص هستیم، آن هم به سبب اینکه به مسائل اهمّیّت بیشتری می‌دهیم پس باید این‌گونه بیندیشیم که مردان به مسائل اهمّیّتی نمی‌دهند؟ اگر ما خاص هستیم به این دلیل که دلسوزتریم پس آیا احساسات در مردان مُرده و آن‌ها نابود شده هستند؟ اگر این‌ها ویژگی‌هایی ذاتی‌ست پس ما نباید جنس مذکّر را در نظر بگیریم و اگر این کار را انجام بدهیم صرفاً توصیفی خواهد بود نه عادلانه.

این ایده که زنان مهربان‌ترند یک ابزارست که مورد استفاده قرار می‌گیرد. اعتقاد ما به خصوصیّات ذاتی و جنسیّتی حاصل زبانی‌ست که در گفتگو در مورد مسائل زنانه و مردانه استفاده می‌کنیم.

درحال حاضر زنانی را می‌بینیم که پشت سر سیاست‌مداران زن صف کشیده‌اند و حمایتشان هم فقط به همان صف و جناح خلاصه می‌شود؛ آن هم به دلیل اینکه همگی یک جنسیّت دارند. با وجود تاریخ عظیم حمایت از مداخلهٔ نظامی، من زنانی را می‌بینم که در مورد این سیاست‌ها و دیپلماسی‌های طبیعی، و اینکه چگونه ما را از جنگ دور نگه داشته‌اند صحبت می‌کنند. با وجود تاریخی پر از نابرابری‌های اجتماعی، زنانی را می‌بینم که در مورد درک و حمایت سیاست‌مداران از زنان بیچاره و کودکان ناتوان، صحبت می‌کنند. با وجود تاریخی پر از دزدی‌ها و فسادهای مالی، زنانی را می‌بینم که در مورد انصاف و عدالت این سیاستمداران صحبت می‌کنند. اگر جای جنسیّت‌های مرد و زن تغییر می‌کرد این حمایت‌ها پس گرفته می‌شد. هیچ سندی مبنی بر اینکه سیاست‌مداران زن، دلسوزانه‌تر از سیاست‌مداران مرد عمل می‌کنند وجود ندارد. مگر اینکه زنان خودشان را قانع کنند که این صفات به‌طور ذاتی به همهٔ آن‌ها به ارث رسیده است.

مردان از این ایده که زنان عاطفی‌تر و شکننده‌تر از آن‌ها هستند، به عنوان بهانه‌ای استفاده می‌کنند. همچنین از این بهانه برای اینکه ما را به شکلی روشنفکرانه مرخّص کنند بهره می‌جویند.

موقعیّت شخصِ فاقد قدرت، موقعیّتی‌ست که در آن فرد به دنبال کسب قدرت می‌باشد. تا زمانی که کورسویی از امید برای عوض کردن جهت قدرت وجود دارد، حتّی اگر این کورسو فقط یک توهّم باشد، مردم مبارزه خواهند کرد تا کسی را که به آن‌ها ظلم کرده سرجایش بنشانند؛ فقط برای اینکه در آینده فرصتی داشته باشند تا ظلم آن‌ها را تلافی کنند.

ما با مشارکت زنان در سیستم به جای نافرمانی از آن، در حال از دست دادن آن‌ها هستیم. این ایده که شما می‌توانید به وسیلهٔ اثرگذاری روی فرهنگ، قوی‌ترین ضربه را از داخل وارد کنید در بهترین حالت، دلگرم‌کننده و در بدترین حالت فریبنده است.

متأسفانه اکثراً تصوّر می‌کنند تنها مشکل این سیستم (منظور از سیستم، این دنیای پیچیده است که مکرراً در آن از واژگان مردسالاری یا سرمایه‌داری استفاده می‌شود) این است که به آن‌ها اجازهٔ ورود به داخل خودش را نمی‌دهد. تمام مسئله این است که این سیستم بعضی‌ها را شامل می‌شود و بعضی‌ها را نه! به بعضی‌ها سود می‌رساند امّا از بعضی دیگر سوءاستفاده می‌کند. پس این سیستم یک شیطان است. با مبارزه برای وارد کردن خود به این سیستم، شما آن را بهبود نمی‌بخشید بلکه خودتان را تبدیل به افرادی می‌کنید که از این سیستم سود می‌برند و ذینفع سیستم هستند، یا اینکه خودتان را از این سیستم محروم می‌سازید و به معنای دیگر تبدیل به یک مردسالار می‌شوید.

چرا هنوز به فمنیسم احتیاج داریم؟ برای اتمام نابودی سلسله مراتب به فمنیسم نیازمندیم. مسائلی وجود دارد که مولّد حقوق، جنسیّت، خشم و دیگر مسائلی است که هنوز مانع از ازادی زنان می‌باشد؛ بنابراین ما نباید خونسرد باشیم و دست از مبارزه بکشیم. زندگی ما و زندگی نسل آینده نیازمند کوشش در این راه است. زمانی که به پیشرفت زنان نگاه می‌کنیم می‌بینیم در حال حرکت به سمت تساوی حقوق زن و مرد هستیم و همهٔ سیستم‌های آموزشی، کارآفرینی، اقتصاد و دفاتر نرخ‌گذاری این موضوع را گواهی می‌دهند. آیا این درست است که ما اساس افکار خود را پیرامون هویّت‌های بیولوژیکی قرار بدهیم؟ آیا نیازهایمان، خواسته‌هایمان، موانع پیش رویمان و شرایط متفاوتمان سبب اتّحاد می‌شود؟ همچنین باید بیندیشم با اصرار بر تفاوت زن و مرد چه چیزی را از دست خواهیم داد، چگونه این داستان هر دو جنس را مورد آزار قرار میدهد و به خدمت می‌گیرد؟ این راهی است که نشان می‌دهد فمنیسم هنوز هم یک ایدهٔ مفید است. تقریباً همهٔ ما به طریقی به خاطر جنسیّتمان نادیده گرفته شده‌ایم. این نادیده گرفته شدن به ما نشان می‌دهد کل این سیستم فاسد است.

اصرار بر یکسان بودن تجربیّات و خواسته‌های زنان کار احمقانه‌ای است. آن‌ها اصلا در این موارد یکسان نیستند.

امروزه که ما به عنوان یک زن به جایگاه‌های قدرت دسترسی داریم، کمتر مایلیم این سیستم نابرابری را نابود کنیم چرا که قدرت و سرمایه‌گرایی حسّ خوبی می‌دهد و به شما ارزش‌هایی را اعطا می‌کند که احساس می‌کنید دیگر تحت سلطهٔ دیگران نیستید. قطعاً مردانی هستند که در گذر زمان فهمیده‌اند سلسله مراتب جنسیّت و نژاد ارثی، غیراخلاقی و ناعادلانه است، ولی مردان سفیدپوست به‌طور کلی با این تفکّر که آزادی و حقوق یکسانی با بقیّه دارند بزرگ نمی‌شوند. حتّی اگر خودشان دارای قدرت نباشند ولی شانس داشتن قدرت و آینده را دارند، و همین قدرت است که انسان‌ها را کور می‌کند. به همین دلیل است که فمنیست بودن همیشه بی‌اثرست؛ زیرا کسانی هستند که ادعای فمنیست بودن دارند و به این سبب، فمنیست بودن به آن‌ها قدرت بیشتری می‌دهد تا عضو گروه‌های اجتماعی باشند؛ چرا که این سیستم قدرتمند و ظالم، مدافع حقوق انسان‌بودن را بی‌معنی می‌سازد.

ما نژاد و جنسیّت را با پول و قدرت جایگزین کرده‌ایم.

امروزه که زنان با قدرت عجین شده‌اند، دنیای برابری دیده نخواهد شد. تنها دنیایی را خواهیم دید که زنان بیشتری در آن شرکت دارند.