بریده‌هایی از کتاب چرا من فمنیست نیستم؟

زمانی که می‌گوییم فمنیست، قدرت و مسئولیت لازم را برای از نو ساختن افکار و جامعه دارد، منظور این نیست که زنان این کار را انجام می‌دهند و ما را به این آرمان می‌رسانند. این فلسفهٔ داخلی فمنیست -اینکه زنان و مردان توان و ارزش یکسانی دارند- به ما قدرت می‌دهد در کنار یکدیگر، دنیا را به شکل دیگری تصوّر کنیم. به شکلی که نه تنها برای ما بلکه برای همه سودبخش باشد.

مشکل این است که جنبش فمنیست، انتخاب‌های کمی را برای ارزش و معنادادن به زندگی زنان، ارائه داده است. ما زیرساخت و تصوّرات لازم را برای زنان به منظور اینکه آن‌ها اجازهٔ زندگی‌های متفاوتی خارج از این مجموعهٔ رمانتیک را داشته باشند ارائه نداده‌ایم؛ زیرا علی‌رغم اینکه ازدواج، عرفی از جامعه است که به‌شدّت توسط فمنیست‌ها نقد می‌شود، ما نقد را با رابطه‌ای خصمانه، که در آن جای مذاکرهٔ مجدد وجود دارد اشتباه گرفته‌ایم. اگرچه ازدواج به صورت کلّی مسئلهٔ گیج کننده‌ای به شمار می‌رود، امّا می‌توان با مذاکرات، آن را به عملی حامی برابری حقوق زن و مرد تبدیل کرد. ولی جبران کردن صدها و هزاران سال ستم و کنترل نباید تنها بر عهدهٔ زن باشد. مشکل ما وجود عشق نیست، بلکه بدوی بودن آن و همنشینی‌اش با تشویق‌های اجتماعی و مادّی است.

یکی از راه‌هایی که فمنیست‌ها برای مقابله با تنگنای میان زشتی و زیبایی، و جذّابیت و عدم جذّابیت ارائه کرده‌اند تغییر مفهوم کلّی زیبایی بوده است. این، تبدیل به کارزار فمنیست شد تا افراد چاق، رنگین پوست و متفاوت نیز زیبا دیده شوند. امّا در فرهنگ ما، زیبایی منحصر به ویژگی‌های ظاهری نیست و مفاهیم پذیرشی هم در آن دخیل می‌باشند. به همین دلیل است که رسانه‌ها دائماً یادآوری می‌کنند افرادی که دارای اعتماد به نفس بیش از حد، جاه‌طلب، مستقل و تحصیل‌کرده هستند نیز گاهی احساس می‌کنند کسی آن‌ها را دوست ندارد.

ما منتظریم عشق ما را نجات دهد و این بدین معناست که برخلاف تمام صحبت‌هایمان پیرامون استقلال و توانمندسازی، هدف ما از آن، بهتر جلوه‌دادن خودمان در بازار رقابتی عشق است.

مخالفت و نقد قطعاً برای پیشرفت شرایط لازم است و اگر افراد واقعاً آسیب‌دیده باشند حق دارند که اعتراض کنند و صدایشان شنیده شود. جلوگیری از اعتراضات آن‌ها به دلیل دردسرساز بودن آن و یا اهمّیّت نحوهٔ شنیده شدن این اعتراضات توسّط مردمی که عضو جنبش نیستند، حرکت احمقانه‌ای است. مردمی که نتوانند درون این جنبش‌ها صدای خود را به دیگران برسانند، طبق حقوق انسانی خود به دنبال مکانی می‌گردند که صدای آن‌ها شنیده شود.

محیطی که در آن دگراندیشی و اختلاف عقیده را از طریق اعمال زور از بین ببریم، محیطی عاری از هر گونه تحرّک و پویایی خواهد بود. با وجود تأکید مخاطبین فمنیست‌ها بر زبان و واژگان مناسب و کمترین ملاحظه نسبت به حقّانیّت و قدرت عقاید عمیق، گفتمان‌های فمنیستی ژرفای کمی پیدا کرده‌اند، و در دورانی که حتّی ضعیف‌ترین مخالفت‌ها با اغراق فراوان به عنوان حمله یا سوءاستفاده تلقّی می‌شود، نویسندگان فضای زیادی برای حلّ عقاید پیچیدهٔ مردم ندارند. به نظر ما این مسئله‌ای چالش برانگیز نیست، امّا به نظر می‌رسد اگر اطرافیانتان، تنها متشکّل از افراد هم‌عقیده با شما باشند، در نهایت به سمت افکار پست سوق خواهید یافت.

تبدیل شدن مردان سفیدپوست به موجوداتی خسته‌کننده، برتر و پیش پاافتاده در دیدگاه ما، به این معناست که ما دیگر فکر نمی‌کنیم بلکه صرفاً کلیشه‌های جامعه را تکرار می‌نماییم، و این امر نیز مانند همهٔ کلیشه‌ها، واپسگرایانه است.

زندگی در یک اجتماع به معنای تحمّل لحظات سخت و قبول ضعف‌های دیگران است. بقیّهٔ اعضای جامعه نیز متقابلاً لحظات سخت ما را تحمّل و ضعف‌هایمان را قبول می‌کنند.

بین خشمگین بودن و داشتن رفتار استاندارد فاصلهٔ زیادی وجود دارد. فمنیست‌های خشمگین مانند الهه‌های انتقام یونانی هستند که به چشم در برابر چشم یا چشم در برابر مژه معتقدند. این احساس نیاز در همهٔ ما وجود دارد و اگر آن را پرورش دهیم همه دچار مشکل خواهیم شد

هنگامی که همه تنها به خشم خود توجّه کنند، ایجاد الگوهای جدید امری دشوار خواهد بود.

زن‌ستیزی (و تبعیض نژادی، همجنس‌گراهراسی و...) نه از قلب افراد بلکه از ساختار جامعه نشأت می‌گیرد. ما باید بدانیم که تأثیر پیگیری این زن‌ستیزی به صورت انفرادی، همانند این است که کسی شما را به خاطر تعصّبات پنهانی‌تان، توبیخ کند.

انتقام تبدیل به بخشی رسمی از سیاست‌های فمنیستی شده است. من نیز می توانم مانند بسیاری از زنان و فعّالّان فمنیستی از اینکه مردی به دلیل تعریف کردن لطیفه‌ای نابه‌جا از کار اخراج شده و حاصل یک عمر تلاشش را از دست داده است خوشحال باشم. به همین دلیل است که شاهد پیشرفتی در این زمینه در جوامع فمنیستی نبوده‌ایم. اگرچه این امر مضرّاتی نیز دارد، به این معنا که هر چه بیشتر در این چرخهٔ مخرّب بمانیم، وقت کمتری را صرف کارهای سازنده می‌نماییم. ما فکر می‌کنیم با انجام این کارهای انتقام‌جویانه کار سازنده‌ای انجام می‌دهیم.

در نگاهی کلی، مواجه شدن یک مرد با عواقب عمل یا حرفی که ناآگاهانه و بدون قصد زده قابل قیاس با عواقبی که زنان به دلیل زندگی در جامعه‌ای مردسالار به‌طور روزمره با آن مواجه می‌شوند نیست.

ما در جامعهٔ دگمی زندگی می‌کنیم که در آن زنان حس شوخ طبعی خود را از دست داده‌اند و واکنش آن‌ها به اعمال زن‌ستیزانه به هیچ عنوان با عمل اوّلیّه‌شان تناسبی ندارد. آن‌ها این را "دیوانگی صحّت سیاسی" می‌نامند.

ما قادر به انجام کارهای خوبی هستیم امّا این خوبی تا جایی ادامه دارد که به نفع همه باشد نه تنها به نفع ما. بر طبق این گفته، هدف از ایجاد دنیایی که ما در آن راحت و آزاد هستیم، والاتر از هدف ایجاد دنیایی‌ست که من در آن آزاد و راحت هستم.

فمنیستی که نتواند برای سیستم جایگزینی پیدا کند هنوز هم ارزش‌های یک سیستم را به رسمیّت می‌شناسد.

بدون مشاهدهٔ مستقیم و بدون صحبت در مورد شیوه‌های تفکّر و عمل، تمام چیزی که دختران می‌خواهند پول، قدرت و از بین بردن اطاعت امر است؛

یکی از دلایلی که خودتوانمندسازی، ما را به سمت عدم انسانیّت، انحصاری بودن و خودشیفتگی هدایت می‌کند این است که ما در غالب سیستمی عمل می‌کنیم که برای تعریف موفّقیّت، خوشحالی و زندگی خوب، کلمهٔ مردسالاری را به کار می‌برد.

اگر چیزی را می‌خواهید و آن را به شما نمی‌دهند اسمش ظلم نیست. اینکه شما کار خود را در سیستم مردسالار به درستی انجام می‌دهید اسمش پیروزی سیاسی نیست.

اگر بخواهیم از قدرت به جای استفادهٔ شخصی، استفاده‌های دیگری کنیم سودی که قدرت برای مردان داشته برای ما نخواهد داشت. اگر خود را با افرادی که مانند مردان هستند تعریف کنید این یک شکست تلقینی‌ست. منحصراً کار کردن برای خود و تمرکز کردن روی تغییر خود، خودشیفتگی است. خودتوانمندسازی، نشانهٔ احساس ناتوانی برای تغییر دنیاست (ممکن است این دو را با هم اشتباه بگیرید، اینکه شما خوب عمل می‌کنید پس دنیا هم خوب است).