بریده‌هایی از کتاب چرا من فمنیست نیستم؟

با مبارزه برای وارد کردن خود به این سیستم، شما آن را بهبود نمی‌بخشید بلکه خودتان را تبدیل به افرادی می‌کنید که از این سیستم سود می‌برند و ذینفع سیستم هستند، یا اینکه خودتان را از این سیستم محروم می‌سازید و به معنای دیگر تبدیل به یک مردسالار می‌شوید.

امروزه که زنان با قدرت عجین شده‌اند، دنیای برابری دیده نخواهد شد. تنها دنیایی را خواهیم دید که زنان بیشتری در آن شرکت دارند.

زنانی مانند "هیلاری رودهام کلینتون"(که به عنوان سناتور، برنامه‌های رفاه اجتماعی را به ضرر کودکان و زنان ضعیف برچیده و همچنین از مداخلات بین‌المللی که منجر به کشته شدن و رنج کشیدن هزاران غیرنظامی می‌شد حمایت کرده است)، "ماری تی باررا" مدیرعامل شرکت جنرال موتور، (که مسئولیت پوشش امنیّتی محصولات شرکت خود را که منجر به کشته شدن بیش از ده‌ها نفر شد برعهده داشت) و سایر زنان برجسته‌ای که فقط در صورت متفاوت بودن جنسیّت‌هایشان، فمنیست‌های رفتاری را محکوم می‌نمایند.

ما فرض می‌کنیم که بتوانیم همهٔ زنان را مجبور کنیم که خود را فمنیست بنامند، مردسالاری برچیده شود. یک مدیر عامل زن می‌تواند با افتخار بایستد و اعتقاد راسخ فمنیسمتی خود را اعلام کند، در حالی که هنوز در کارخانه هایی مشغول به کارند که زنان و کودکان در شرایط برده‌داری تربیت می‌شوند, در این کارخانه‌ها هنوز هم هوا و آب را با استفاده از مواد مضّر آلوده می‌کنند و حقوق زنان را به موقع نمی‌پردازند.

رایج‌ترین نشان موفّقیّت فمنیسم همان نشان موفّقیّت در سرمایه‌داری مردسالارانه است. یعنی معیار ما پول و قدرت زن می‌باشد.

ما عضوی از جامعه هستیم و می‌توانیم آن را شکل دهیم ولی این کار با نظر دادن حاصل نمی‌شود و باید برای آن تلاش کرد. به بخش‌های کوچک توجّهی نکنید و همهٔ حواس خود را متوجّه تشکیلات و سازمان‌های اصلی کنید. ما هم باید مدّعی این فرهنگ باشیم و آن را به دست بیاوریم. باید به یاد بیاوریم که نیازی نیست دنیای ما این‌گونه باشد. ما نباید به این سوءاستفاده‌ها بها بدهیم و از حقیر شدن این سیّاره، روح و بدن‌هایمان حمایت نماییم. ما می‌توانیم مقاومت کنیم. باید از کوته‌فکری دست برداریم. باید تصوّرات خودمان را دوباره بیان کنیم. تصوّرات این سیستم مردسالار، ما را محدود و بیمار کرده است. ما تنها می‌توانیم چیزهایی را ببینیم که آن‌ها می‌بینند. باید دوباره ورای ساختارهایی را ببینیم که به ما داده شده است. باید روش سازماندهی زندگی، خانه، کار، روح و دیدگاهمان را از نو تعریف کنیم، و این موضوع الان بیش از هر زمان دیگری دارای اهمّیّت است. اگر شما به دنبال این نیستید و فقط می‌خواهید که در آسایش زندگی کنید، پول کسب نمایید و از زندگی فعلی خود لذّت ببرید، باید این حقیقت را بپذیرید که یک فمنیست نیستید، و با آن کنار بیایید. امّا امیدوارم نظرتان عوض شود، چرا که ما به شما احتیاج داریم.

ما عضوی از جامعه هستیم و می‌توانیم آن را شکل دهیم ولی این کار با نظر دادن حاصل نمی‌شود و باید برای آن تلاش کرد. به بخش‌های کوچک توجّهی نکنید و همهٔ حواس خود را متوجّه تشکیلات و سازمان‌های اصلی کنید. ما هم باید مدّعی این فرهنگ باشیم و آن را به دست بیاوریم. باید به یاد بیاوریم که نیازی نیست دنیای ما این‌گونه باشد. ما نباید به این سوءاستفاده‌ها بها بدهیم و از حقیر شدن این سیّاره، روح و بدن‌هایمان حمایت نماییم. ما می‌توانیم مقاومت کنیم. باید از کوته‌فکری دست برداریم. باید تصوّرات خودمان را دوباره بیان کنیم. تصوّرات این سیستم مردسالار، ما را محدود و بیمار کرده است. ما تنها می‌توانیم چیزهایی را ببینیم که آن‌ها می‌بینند. باید دوباره ورای ساختارهایی را ببینیم که به ما داده شده است. باید روش سازماندهی زندگی، خانه، کار، روح و دیدگاهمان را از نو تعریف کنیم، و این موضوع الان بیش از هر زمان دیگری دارای اهمّیّت است. اگر شما به دنبال این نیستید و فقط می‌خواهید که در آسایش زندگی کنید، پول کسب نمایید و از زندگی فعلی خود لذّت ببرید، باید این حقیقت را بپذیرید که یک فمنیست نیستید

برای تجزیهٔ جامعهٔ مردسالار، سرمایه‌دار و مصرف‌گرایانه مان، باید سیستم‌های اعتقادی درون ذهن خود و دیگران را زیر سؤال ببریم و از گفتن داستان‌هایی در مورد برابری پول و ارزش دست برداریم.

سیستم مردسالارانه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم خواهان این است که شما باور کنید اختیار شما دست خودتان است. استقلال و آزادی، از خواسته‌های شماست، درست است؟ پس شما با این استقلال خود به سمت انزوا و ضعف سوق پیدا می‌کنید و با آزادی خود در فضایی خالی، بدون هیچ راهنمایی رها می‌شوید.

زمان زیادی‌ست که فمنیست‌ها از اعمال و تفکّرات جمعی فاصله گرفته و به یک سبک زندگی تبدیل شده‌اند. سبک زندگی، دنیا را تغییر نمی‌دهد.

اگر می‌خواهید دنیای بهتری برای زنان بسازید، باید در دنیای پر از نقص و کاستی فعلی مشارکت کنید. علاوه بر این، آیا درست است که از تمامی رنج‌هایمان، به عنوان بهانه‌ای برای رنج دادن دیگران استفاده شود؟ در آن صورت همهٔ رنج‌های ما بی‌معنی خواهد شد. بیایید از رنج‌های خود درس بگیریم

هنگامی که امنیّت، هدف ما شود و کاسهٔ صبرمان لبریز گردد، شروع به جستجو برای یافتن تهدیدهای موجود در محیط می‌کنیم. در این جایگاه به آسانی ممکن است هر عمل آزاردهنده‌ای را به عنوان حمله‌ای به خودمان تلقّی کنیم. زمانی که زیادی حسّاس باشید ممکن است دوستان خود را مانند دشمن ببینید

فرهنگی که به حذف دیگران می‌اندیشد و نخستین پاسخش به خشونت، بازگویی تاریخ پر از رنج و عذاب ماست، دچار کمبود و ترّحم خواهد شد

باید بپذیریم که برخی زنان برای به دست آوردن خواسته‌های خود مرتکب رفتارهای نامناسب و خشونت‌آمیز شده و حتّی دروغ هم می‌گویند. ما نباید دیگران را قانع کنیم و چیزهایی را که می‌خواهند بشنوند به آن‌ها بگوییم تا چیزی را که ما می‌خواهیم باور کنند. این نوع دیگری از کنترل است. وظیفهٔ اصلی ما این است که رفتاری انسانی داشته باشیم.

نباید فراموش کنیم که در گذشته نیز اتّهام به مردان رنگین‌پوست از طرف زنان سفیدپوست، باعث مجازات بدون محاکمه و زندانی شدن افراد بی‌گناه شده است. گذشته از تمام این مسائل، زنان واقعاً در مورد این مسائل دروغ می‌گویند. آن‌ها دلایل مختلفی، از جمله کسب توجّه تا گرفتن انتقام، را برای دروغ گفتن دارند. نباید فراموش کنیم که بعضی از زنان، افراد وحشتناکی هستند و ما نباید برای تقویّت کردن اعتبار آن‌ها، اصرار کنیم که زنان دروغ نمی‌گویند؛ چرا که هر اتّهام اشتباهی باعث خدشه‌دار شدن اعتبار خودمان می‌شود.

این سیستم اتّهاماتی مانند تجاوز، خشونت‌های خانگی، آزارهای جنسی و سوءاستفاده را جدی نگرفته و ما را نیز هم‌اندازه با عاملین آزارمان تنبیه کرده است.

امنیّت، از احساس کنترل نشأت می‌گیرد. برای رسیدن به احساس امنیّت همه چیز باید قابل پیش‌بینی باشد. تنها راه پیش‌بینی وقایع در زندگی، کنترل نتایج است. کنترل نتایج چه از طریق بازی دادن دیگران و چه از طریق سوءاستفاده، امری غیراخلاقی و تجاوز به آزادی آن‌ها است. تفاوت زیادی بین امنیّت و صلح وجود دارد. امنیّت، نوعی برچسب سطحی است، که در آن رفتارهای ظاهری بیشترین اهمّیّت را دارد. مانند این است که شهری به امنیّت و تمیز بودن خیابان‌های خود ببالد و زندان‌هایش پر از افراد فقیر، بی‌خانمان و دچار اختلالات روانی باشد. این شهر با شهری که آرامش‌طلب است فرق دارد.

زمانی که فردی برای بیان رنج‌کشیدن، به اندازهٔ کافی آزار می‌بیند، وسوسه‌ای در اعماق وجود او شکل می‌گیرد تا به گونه‌ای از خود در برابر آسیب‌ها محافظت کند. تحت این شرایط، معنی آسیب، گنگ شده و هر چیزی، از تهدید به خشونت گرفته تا یادآوری آسیب‌های گذشته یا تجربهٔ این ناراحتی‌ها، زیان‌بخش تلقّی می‌شود.

مهم است که ما از رنج خود برای ساختن همدلی و اتّحاد استفاده کنیم، و به این منظور ما باید آسیب پذیر باشیم.

رنج کشیدن یک حقیقت است. این واکنش ما در برابر رنج است که اهمّیّت دارد.