بریده‌هایی از کتاب گرگ بیابان

تو تصویری از زندگی در ذهن، ایمانی در قلب، و تقاضایی در درون داشتی. آماده گام برداشتن، رنج کشیدن و فداکاری کردن بودی، ولی به تدریج دریافتی که دنیا از تو توقع اقدام، فداکاری، و غیره ندارد و زندگی منظومه‌ای حماسی، قهرمانی و جولانگاه پهلوانان نیست، بلکه اتاق مرفه بورژوایی است که انسان در آن باید تنها به خوردن غذا، نوشیدن قهوه، بازی گنجفه و گوش دادن به موسیقی از طریق رادیو اکتفا کند و راضی باشد.

ای آسمان! مگر از چندین سال پیش، به اندازه کافی از زندگی افراد «متفرقه»، وجود و شیوه تفکر افراد عادی دور نشده‌ام؟ مگر از مدت زیادی پیش از مردم کناره‌گیری و به دیوانگی تمسک نکرده‌ام؟

و اینک در اینجا، بیهوده می‌دوم، و رؤیای آهو می‌بینم، بیهوده می‌دوم، و رؤیای خرگوش می‌بینم، صدای زوزه باد نیمه‌شب را می‌شنوم، و گلوی سوزان خود را، با برف خنک می‌کنم، و روح نکبت‌بار خود را، به شیطان هدیه می‌دهم...»

انسان حقیقی وجود، به اسارت انسان صوری بورژوازی درآمده و مورد تجاوز و تعدی قرار گرفته است.

هیچ مسیری برای بازگشت نیست. نه می‌توان گرگ شد و نه کودک.

پایان این مسیر، رنجهای بیشتر، محرومیت از حقوق، چشم پوشیدن از دنیا و شاید چوبه دار است.

هرکس با هری دوست بود، یا بر وضعیت او دل می‌سوزاند، از صمیم قلب، چنین آزادی محتومی را برایش آرزو می‌کرد. هری در چنین وضعیتی، همیشه در قلمرو بورژوایی باقی خواهد ماند، ولی رنجهای او، بیشتر قابل تحمل خواهد شد.

این‌گونه، می‌توان فرد بورژوا را به اقتضای وجود خویشتن، دارای کشش حیاتی ضعیف و هراسان از گذشت دانست که به راحتی قابل مهار است. در عوض اتکا به قدرت، اکثریت را تکیه‌گاه قرار می‌دهد؛ در عوض توسل به زور، به قانون متکی می‌شود؛ و در عوض مسؤولیت‌پذیری، ابراز عقیده می‌کند.

انسان نمی‌تواند جز با صرفنظر کردن از خویشتن، با اقتدار به زندگی ادامه دهد، ولی فرد بورژوا خویشتن را برتر از هر پدیده‌ای می‌داند

برای هری، هیچ تصوری منفورتر از اجبار در پذیرش پیشه‌ای نبود که پیآمد آن، پایبندی به تقسیم اوقات روز و سال و اطاعت از سایر افراد باشد