بریده‌هایی از کتاب پسران دوزخ؛ فرزندان قابیل

وحدت یعنی همان جمع شدن دور حبل‌الله. همان حبل‌الله که در قرآن آمده و رسول خدا همه‌جا او را به مردم معرفی و سفارش کرده! یعنی ولایت اهل‌البیت!

همهٔ ما یک روزی می‌میریم. مرگ چیزی نیست که بشود از آن فرار کرد. هیچ آدم عاقلی هم نیست که بخواهد به گریختن از مرگ فکر کند. انگار دست و پا بسته منتظر می‌مانیم تا یک روزی عزرائیل بیاید و در خانه‌مان را بزند.

«رسول‌الله هم بر زمین مسجد سجده می‌کرد. زمینی که کف آن با ریگ فرش شده بود. وقتی که هوا گرم می‌شد، اصحاب مشتی ریگ در دست می‌گرفتند و خُنک می‌کردند تا بشود روی آن‌ها سجده کرد. در کتاب‌های معتبر شما آمده که یکی از اصحاب بر پارچه پیچ عمامه‌اش سجده می‌کرد. وقتی چَشم رسول‌الله به او افتاد به طرفش رفت و با دست خودش عمامه را از زیر پیشانی مرد برداشت. (۳۰) به نظر تو آیا جنس عمامه که پارچه است به جنس فرشی که شما بر آن سجده می‌کنید نزدیک نیست؟»

ابوهریره پشت سر امیرالمؤمنین علی نماز می‌خواند، بر سر سفرهٔ معاویه می‌نشست. از جنگ هم فراری بود. می‌گفت: نماز پشت سر علی کامل‌ترین نماز است و غذای سر سفرهٔ معاویه چرب‌ترین غذاست و دوری از جنگ هم برای سلامتی بهتر و مفیدتر است.»

کسی که از قرآن خدا سرپیچی کند فرزند دوزخ است

نکته اینجاست که قرآن به‌تنهایی برای هدایتِ ما کافی نیست.

مرگ چیزی نیست که بشود از آن فرار کرد.

این ذات آینه‌هاست که دروغ نمی‌گویند. شاید برای همین است که قاتل‌ها نمی‌توانند لحظات طولانی برابر آینه بایستند یا از انعکاس تصویر خود بر سطح شفاف آینه فراری‌اند. شاید آینه‌ها واقعیت را کمی کدر و تار و غبارگرفته نشان دهند،

رضایت خداوند در نزدیک‌شدنِ ما به «حقیقتِ دین» و «حقیقتِ ایمان» است

چرا از صدر اسلام تا پیش از ظهور فرقهٔ وهابیت شفاعت گناه و باعث ارتداد نبود؟! و یک‌دفعه با ظهور سلفی‌ها و وهابیون این عقیده به کفر تبدیل شد؟ نمی‌دانم چه باید بگویم. ادامه می‌دهد: «دقیقاً مثل بوسیدن و دست کشیدن ما بر روی ضریح مقبرهٔ امامان! سال‌هاست که ما را متهم می‌کنید که چرا حرم امامان شیعه را می‌بوسیم و بر ضریح آن‌ها دست می‌کشیم. ادعا می‌کنید این کار باعث کفر و ارتداد می‌شود! پس چرا اسماعیل بخاری در صحیح بخاری حدیثی آورده که رسول‌الله موقع طواف خانهٔ خدا، حجرالاسود را می‌بوسید و با دست لمس می‌کرد. (۲۸) دربارهٔ حرام‌بودن این کار شما دارید دروغ می‌گویید یا اسماعیل بخاری؟»

شفاعت چیز عجیبی نیست. دقیق نگاهم می‌کند. - من رجوع می‌کنم به کتاب‌های خود شما! در کتاب‌های شما آمده در روز قیامت ابوبکر رو به خدا می‌گوید:‌ ای خدا... امّت محمّد گناهان زیادی دارند، گناهان این مردم را بر گردن من بگذار و مردم را به بهشت بفرست. (۲۵) این حدیث نشان می‌دهد که شما هم توی کتاب‌های خودتان دلایلی بر شفاعت دارید

چرا یک خواهر ناتنی و دروغین به اسم «حدیث» برای قرآن ساختیم! اگر حقیقتِ ایمانی که تو می‌گویی در میان آیه‌های قرآن هست، پس چرا احادیث دارند حواسِ مردم را به خودشان پرت می‌کنند؟! نه کتاب‌های صحیح ما هدایتگرند و نه کتاب‌های حدیثی شما! همهٔ این کتاب‌ها و احادیث باید سوخته شوند... این کتاب‌ها فقط باعث گمراهی‌اند. چرا ما باید از کلامی پیروی کنیم که در آن شک و شبهه و تردید است؟! وقتی خداوند کتابی به استواری قرآن در دست‌های ما قرار داده چرا ما قرآن را رها کنیم و به سراغ احادیث برویم و با همین احادیث بر تن مذاهب مختلف ضربه بزنیم؟

هرکس که من مولای او هستم این علی هم مولای اوست.

ندیدنِ ما دلیلِ مرگ پروانه‌ها نیست.

توی عقیدهٔ باطل تو هر چقدر معتقدتر باشی گمراه‌تری

توی عقیدهٔ باطل تو هر چقدر معتقدتر باشی گمراه‌تری.

اصلاً حقیقت یک واقعه هرگز نشان داده نمی‌شود! حقیقت هر واقعه‌ای فهمیدنی است! گفتنش سخت است.

شاید آینه‌ها واقعیت را کمی کدر و تار و غبارگرفته نشان دهند، اما هرگز اجازه ندارند واقعیتی را کتمان کنند!

«بهشت ارزان نیست. باید پای عقیده‌ات بمانی.»

«فاصلهٔ صحابه با امیرالمؤمنین مثل فاصلهٔ ما زمینی‌ها از دورترین ستاره‌هاست. همان‌طور که ما گردن کج می‌کنیم و سرمان را بالا می‌گیریم تا توی انتهای آسمان ستاره‌ای را ببینیم، دقیقاً صحابه هم همین‌جور باید گردن کج کنند و سرشان را بالا بگیرند تا جایگاه امیرالمؤمنین علی را ببینند. با وجود این، ما معتقدیم امیرالمؤمنین علی خدا نیست و غیر خداست و مخلوق خداست.»