بریده‌هایی از کتاب پسران دوزخ؛ فرزندان قابیل

توی عقیدهٔ باطل تو هر چقدر معتقدتر باشی گمراه‌تری

«تاریخ سند سنّت گذشتگان است.

می‌دهد: «موضوعی مهم‌تر! آیا عمر رسول‌الله برای بیانِ همهٔ معانی و تفاسیرِ پنهانِ قرآن کافی بود؟! چون پیامبر درگیر جنگ‌ها و مشکلات بزرگی بوده و هرگز مجال این را پیدا نکرد که تمام و کمال حقایق قرآنی را به مردم انتقال بدهد. پس چه بر سر باقی آن معارف آمد؟! آیا آن معارف با پیامبر دفن شد؟! اگر این‌طور باشد، پس تدبیر خداوند چه می‌شود؟! چرا خداوند معارفی با این‌همه عظمت را بر کسی نازل کرده که فقط چند سال از عمرش باقی مانده و قادر نیست همهٔ آن معارف را به مردم انتقال بدهد؟! چرا خداوند به رسول‌الله طول عمر بیشتری نداده تا بتواند همهٔ معارف الهی را به مردم برساند؟»

می‌گوید: «بیانِ قرآن، بیانِ خداوند است! خداوند با الفاظی که برای بشر قابل درک و فهم باشد قرآن را نازل کرده! یعنی بیانِ قرآن و ظاهر قرآن محدود شده به ترکیبِ بیست و شش حرف زبان عربی! اما این واژه‌ها و کلمات و جملات عربی فقط قالب ظاهری قرآن‌اند و همهٔ قرآن این چیزی که ما می‌بینیم نیست! بدون تردید هر آیه و هر کلمه از این کتاب دریایی از معارف و معانی در خودش پنهان دارد! عظمت قرآن به همین پنهانی مفاهیم در کوچکی واژه‌هاست. یک دریا به خودی خود و به‌تنهایی معجزه نیست! یک فنجان هم به خودی خود و به‌تنهایی معجزه نیست! اما اگر تو بتوانی از یک فنجان به اندازهٔ یک دریا آب بیرون بکشی آن‌وقت این معجزه است.»

«بهشت ارزان نیست. باید پای عقیده‌ات بمانی

رضایت خداوند در نزدیک‌شدنِ ما به «حقیقتِ دین» و «حقیقتِ ایمان» است!

پروانه‌شدن خیلی خوب است، اما مگر با کشتنِ کسی می‌شد پروانه شد؟!

ابو معاویه العراقی معروف به ذبح‌کنندهٔ شیعیان. او ۷۶ تن از شیعیان را سر برید و پس از آنکه به دست یگان ویژهٔ ارتش عراق دستگیر شد، اعتراف کرد که از صدای نالهٔ افراد به هنگام ذبح لذت می‌برده است.

حالا تو به من بگو اگر مؤسس مذهب تشیع شخصی به اسم عبدالله بن سباء است، چرا در هیچ کتابی از کتاب‌های تشیع مدحی از این شخص وجود ندارد و در عوض در رد و لعن این شخص روایت‌های زیادی نقل شده؟»

فرق ما با شما در این است که ما مطیع امام جعفر(ع) هستیم و اکثر شما مطیع ابوحنیفه (۱۵). ابوحنیفه شاگرد کلاس‌های درس امام جعفر صادق بوده. شاید بهتر باشد این‌جوری بگویم که ما پیروان استادیم و شما پیروان شاگرد.

فقط سر تکان می‌دهد و بعد از مکثی طولانی می‌گوید: «اسماعیل بخاری از فاطمه سلام‌الله علیها، دختر رسول‌الله، فقط و فقط یک حدیث در کتابش آورده! به نظر تو این مسئله عجیب و مشکوک نیست؟»

- چرا اسماعیل بخاری باید از کسی که در نظر عایشه و عمربن خطاب دروغگویی بیش نبوده ۴۴۶ حدیث نقل کند؟!

«در تاریخ آمده که از خود ابوهریره پرسیدند چرا به تو می‌گویند ابوهریره؟! یعنی پدر گربه! گفت: من گوسفندهای اقوامم را برای چرا به دشت و صحرا می‌بردم، یک گربه کوچک هم داشتم که شب بر روی درختی می‌خوابید و روزها من باهاش بازی می‌کردم. به خاطر همین اسمم را گذاشتند پدر گربه!

عایشه، دختر ابابکر، بارها ابوهریره را دروغگو خطاب کرد و خلیفهٔ دوم هم تهدیدش کرد به تبعید. (۱۱) عثمان تا زمان مرگش اجازه نداد ابوهریره راوی حدیث باشد.

«ما پیروان امامی هستیم که نزدیک‌ترین شخص به رسول‌الله بوده! رسول‌الله سرش را بر زانوی امیرالمؤمنین علی می‌گذارد و از دنیا می‌رود. رسول‌الله غسل و کفن و دفن خودش را به امیرالمؤمنین واگذار می‌کند. امیرالمؤمنین با دستان خودش رسول‌الله را در قبر قرار می‌دهد! حالا من از تو می‌پرسم، آیا در زمان رسول‌الله ابوحنیفه و مذهب حنفی وجود داشته؟» نمی‌توانم سکوت کنم. باید جواب این سؤال مستقیم و واضح را بدهم. - نه. - آیا مالک‌ابن انس و مذهب مالکی وجود داشت؟ - نه. - محمد ادریس شافعی چه‌طور؟! آیا مؤسس مذهب شافعی در آن روزگار بود؟ دوباره سر تکان می‌دهم. - نه... نبود.

دین اسلام دو منبع دارد! کلام قرآن و کلام رسول‌الله. اگر قرآن می‌گوید نماز بخوانید، این رسول‌الله است که می‌گوید چند رکعت و چه وقت و به کدام طرف بخوانیم. قرآن دو جور نازل شده، یک‌بار متن ظاهری قرآن، که به شکل همین کتاب در دست ماست، و یک‌بار معانی و شرح و توضیح و تفسیر این کتاب که بر قلب رسول‌الله نازل شده. قرآن را برمی‌گرداند طرفم و می‌گوید: «اگر رسول‌الله دربارهٔ تعداد رکعات نماز حرفی نمی‌زد، آیا خود قرآن توضیحی در این باره داشت؟» - نه. لبخند می‌زند. - پس نباید گفت فقط قرآن برای ما کافی است. چون ما در کنار آیات قرآن به تفسیر و تأویل و معانی پنهان آیات هم نیازمندیم. همهٔ آن معانی پنهان نزد رسول‌الله وجود داشت و حضرت یک‌به‌یک آن معانی را برای مردم بازگو می‌کردند. بازگوکردن رسول‌الله یعنی حدیث!

وقتی رسول‌الله زنده بود، خودش معنای پنهانِ قرآن را برای مردم تشریح می‌کرد. اما وقتی که رسول‌الله از دنیا رفت چه؟! تکلیف آن معانی باقی مانده چه شد؟! گمان نکنم همهٔ معارف قرآن تا آن روزگار به مردم داده شده باشد! بعید بود. نمی‌شد توی آن مدت کوتاه همهٔ معارف عظیمِ قرآن را به مردم آموخت. پس اگر همهٔ معارف قرآن به دست مردم نرسیده، چگونه باید به دست مردم برسد؟! به وسیلهٔ چه کسی؟! ابابکر؟! عمربن خطاب؟! عثمان؟! علی بن‌ابی‌طالب؟! یا شاید کسی دیگر... آیا رسول‌الله نباید آن شخص را به مردم معرفی می‌کرد تا دچار اشتباه نشوند؟! ممکن بود هر کسی برای خودش تعبیری جدا و شخصی از «اولی‌الامر» داشته باشد.

اگر شیعه به شفاعت معتقد است، برای این شفاعت شرایطی قائل شده، امام صادق می‌گوید کسی که نمازش را سبک بشمارد مورد شفاعت ما قرار نمی‌گیرد! این نشان می‌دهد که شفاعت نقض‌کنندهٔ عدالت نیست!

ما را متهم می‌کنید که چرا حرم امامان شیعه را می‌بوسیم و بر ضریح آن‌ها دست می‌کشیم. ادعا می‌کنید این کار باعث کفر و ارتداد می‌شود! پس چرا اسماعیل بخاری در صحیح بخاری حدیثی آورده که رسول‌الله موقع طواف خانهٔ خدا، حجرالاسود را می‌بوسید و با دست لمس می‌کرد. (۲۸) دربارهٔ حرام‌بودن این کار شما دارید دروغ می‌گویید یا اسماعیل بخاری؟»

توی عقیدهٔ باطل تو هر چقدر معتقدتر باشی گمراه‌تری