بریده‌هایی از کتاب دختری که ماه را نوشید

آبی و نقره‌ای. نقره‌ای، آبی.

حافظه چیزی بود لغزنده؛

مثل یک ماهِ صورتی.

یک آبشار بود پر از صدا.

«لونا. اسمت رو می‌ذارم لونا. منم می‌شم مامان‌بزرگت. با هم یه خونواده می‌شیم.»

تو همیشه دیوونه بودی.

کرد: آبی و نقره‌ای و نقره‌ای و آبی. ولی نمی‌دانست چرا. نور ماه خوشمزه بود. آن را کف دستش جمع می‌کرد و می‌نوشید و می‌نوشید. وقتی شروع به این کار کرد، دیگر نمی‌توانست از آن دست بکشد. با هر قلپ مسیر برایش آشکارتر می‌شد. نور سبز گل‌سنگی. مادربزرگش بود. آن پرها. آن‌ها به مادربزرگش وصل بودند.

قدم، قدم، قدم. پرش، پرش، پرش. آبی، آبی، آبی. یک لایه نقره‌ای.

مرد داد زد: «چشمام!» لونا فریاد کشید: «گونه‌م!» زنی که لونا او را نمی‌شناخت ناله کرد: «پوتین‌هام!» کلاغ جیغ کشید: «قار!» یعنی: دخترم! از دخترم دور شید. لونا نفس‌زنان گفت: «پرنده‌ها!»

«تو بزرگ‌ترین قلب رو داری. همون‌طوری که همیشه داشتی.

بعضی وقت‌ها چیزهای شکسته می‌توانند ترمیم شوند. لونا دست مادرش را گرفت و امیدوار بود.

بعضی وقتا حتی خاطره‌ها ذهن خودشون رو دارن.

دانش همیشه از مغز نمی‌آد. بدنت، قلبت و هدفت هم هستن.

وزن چیزهایی که از آن‌ها حرفی نمی‌زدند؛ بیشتر از آن‌هایی شد که حرفش را می‌زدند. هر راز، هر چیز ناگفته، گِرد و سخت و سنگین و سرد، مثل تکه‌سنگی به گردن مادربزرگ و دختر آویزان بود.

«شاعر می‌گه بی‌صبری مال موجوداتِ کوچیکه. مال کَک و قورباغه و کرمِ میوه. عزیز دلم، تو خیلی خیلی از کرمِ میوه بزرگ‌تری.»

یک داستان هم می‌تواند راست باشد و هم دروغ. داستان‌ها می‌توانند واقعیت را وارونه کنند یا بچرخانند. کنترل کردن داستان‌ها قدرت است و چه کسی از این قدرت بهره می‌برد؟

چیزی که نباید اجازهٔ اتفاق افتادنش را می‌دادند، نظر دادن مردم بود. نظر داشتن و نظر دادن در نهایت خطرناک‌ترین اتفاق بود.

وزن چیزهایی که از آن‌ها حرفی نمی‌زدند؛ بیشتر از آن‌هایی شد که حرفش را می‌زدند. هر راز، هر چیز ناگفته، گِرد و سخت و سنگین و سرد، مثل تکه‌سنگی به گردن مادربزرگ و دختر آویزان بود. کمرشان از سنگینی رازها خم شده بود.

حافظه چیزی بود لغزنده؛ مثل خزه روی یک سطح لیز، و خیلی راحت می‌توانست تعادل کسی را به هم بزند و زمین بیندازدش.

و ذره‌ها و تکه‌های جادو را در فاصلهٔ بین دو دنیا پیدا می‌کرد و آن‌ها را می‌قاپید. زن دیوانه هدفی داشت