بریده‌هایی از کتاب پل پوت

بمباران‌های مخفیانه آمریکایی‌ها در طول مرز کامبوج و ویتنام نه تنها باعث تحقق اهداف اصلی عملیات ــ نابودی پایگاه‌های رزمندگان کمونیست ویتنامی در خاک کامبوج ــ نشده بود بلکه موجب سوق یافتن هرچه بیش‌تر کمونیست‌های ویتنامی به اعماق خاک کامبوج شده بود.

سیهانوک در تلاش برای متوازن ساختن بودجه کشور، موافقت کرده بود که در ازای دریافت سالیانه هشتاد میلیون فرانک ــ مبلغی عظیمی که در آن زمان معادل با یک سوم کل کمک‌های دریافتی کامبوج از خارج بود ــ اجازه تأسیس دو قمارخانه را در کشور بدهد. این معامله از حیث اقتصادی موفقیت بزرگی برای کامبوج بود اما از حیث اجتماعی یک فاجعه بود. دیری نگذشت که پنوم‌پن آکنده از داستان‌هایی در باره خودکشی قماربازان مال‌باخته شد.

کامبوج برای مسلح کردن خودش علیه یک ویتنام کمونیستی بالقوه متحد، نیاز داشت که پیوندهایش را با غرب تقویت کند. این به معنای آن بود که کامبوج باید سیاست‌های اقتصادی‌اش را در راستای خطوط کاپیتالیستی دوباره طراحی می‌کرد و به صندوق بین‌المللی پول و دیگر نهادهای مالی تحت اداره غربی‌ها ملحق می‌شد.

لون نول ضمن انجام وظایف نخست‌وزیری ریاست بر وزارت دفاع کامبوج و ریاست بر ستاد کل ارتش را نیز بر عهده داشت. این اولین بار بود که سیهانوک اجازه داده بود کسی توامان صاحب مناصب بالای نظامی و غیر نظامی باشد. او هیچ انتخاب دیگری نداشت.

سیهانوک در تابستان ۱۹۶۸ در پنوم‌پن زمانی که پی برد عوامل کمونیست‌ها اقدام به پخش اطلاعیه‌های خمرهای سرخ در بین نمایندگان کنگره حزبش ( سنگکام ) کرده‌اند حسابی از کوره در رفت.

ایالات متحده آمریکا در ماه آوریل ۱۹۶۹، با نوعی کلبی‌مسلکی اغواگرانه، عاقبت، پس از یک تاخیر بسیار طولانی‌مدت، مرزهای کامبوج را به رسمیت شناخت. کمی بعد، پیوندهای دیپلماتیک آمریکا و کامبوج احیا شد. سیهانوک به خیال خودش، برای ایجاد توازن، همزمان دولت انقلابی موقت ویت کنگ‌ها در ویتنام جنوبی را به رسمیت شناخت. اما سیهانوک از این اقدام سود مستقیم اندکی برد. در عوض، بازگشت آمریکایی‌ها به کامبوج باعث تقویت روحیه راست‌گرایان کامبوجی شد؛ راست‌گرایانی که روز بروز بیش‌تر شبیه یک اپوزیسیونِ تمام‌عیار رفتار می‌کردند.

بمب‌افکن‌های آمریکایی طی دوازده ماه آینده با انجام بیش از سه‌هزار سورتی پرواز بر فراز مناطق شرقی کامبوج، در قالب عملیاتی به اسم رمز «فهرست غذا»، پایگاه‌های رزمندگان کمونیست ویتنامی در خاک کامبوج را بمباران کردند.

نیکسون، رئیس‌جمهور آمریکا، در مارس ۱۹۶۹ به صورت محرمانه به نیروی هوایی آمریکا فرمان بمباران پناهگاه‌های ویت کنگ در خاک کامبوج را داد.

در ژانویه ۱۹۶۸، فرستاده آمریکایی دیگری به کامبوج آمد. این یکی چهره سیاسی‌تری بود به اسم چستر باولز که اختصاصآ از سوی جانسونروانه کامبوج شده بود. بنا به گفته وزارت امور خارجه آمریکا، باولز و سیهانوک به یک توافق غیر رسمی رسیدند که بر اساس آن نیروهای آمریکایی اجازه پیدا می‌کردند که برای تعقیب نیروهای ویت کنگ وارد مناطق مرزی کم‌جمعیت کامبوج در ایالت‌های راتاناکیری و موندالکیری شوند.

سیهانوک در ماه نوامبر از ژاکلین کندی، بیوه رئیس‌جمهور آمریکا، دعوت کرد که به عنوان مهمان شخصی او به کامبوج بیاید و از پنوم‌پن و معابد باستانی آنگکور بازدید کند. سفر ژاکلین کندی به کامبوج موفقیت‌آمیز از کار درآمد.

بحران در روابط سیاسی چین و کامبوج همچنین کمک کرد که کفه ترازو در امور خارجی کامبوج به طرف آشتی با ایالات متحده آمریکا سنگینی کند؛ آمریکایی که مدت‌های مدید «بلای جان» شاهزاده تلقی می‌شد.

مشکلات در روابط کامبوج و چین در یک سپتامبر به اوجش رسید، و این زمانی بود که سیهانوک دستور انحلال «انجمن دوستی چین ـ خمر» را صادر کرد. سیهانوک این انجمن را متهم کرد که به عنوان ستون پنجم خمرهای سرخ در حال تضعیف پایه‌های رژیمش بوده است.

همچنان که سال ۱۹۶۸ به پایانش نزدیک می‌شد، گزارش‌های رسمی رژیم کامبوج حکایت از این داشت که شورشیان در دوازده ایالت از نوزده ایالت کشور فعال هستند.

خیو پوناری، همسر سولوت سور، نیز به نمایندگی از طرف شوهرش مدام به نقاط مختلف کشور سفر می‌کرد و در بازگشت گزارش‌هایش را از مشاهداتش تسلیم او می‌کرد.

سولوت سور در پایگاه تازه «ک ـ ۵» در یک اردوگاه کاملاً مجزا به همراه اعضای ستاد شخصی و نگهبانانش زندگی می‌کرد. حالا هر کسی که از بیرون می‌خواست به دیدن سولوت سور بیاید ابتدا باید منتظر می‌ماند تا نگهبانان مخصوص سور بیایند و او را به محل اقامت وی ببرند. سولوت سور در پایگاه قدیمی به ندرت آفتابی می‌شد و حتا از رفتن به دهکده‌های اطراف اجتناب می‌کرد.

«ک ـ ۵» به اندازه سه روز پیاده‌روی با «ک ـ ۱۲»، پایگاه ترانزیت ویت کنگ‌ها در مرز لائوس در منتهاالیه مسیر هوشی مین در خاک لائوس، و حدود نه کیلومتر با مرز ویتنام فاصله داشت. سولوت سور ( پل پوت) در «ک ـ ۵» شروع کرد به سر برآوردن هرچه بیش‌تر در قالب شاخص‌ترین فرد در رهبری جمعی حزب. او حالا داشت به تدریج ثابت می‌کرد که شایسته‌ترین فرد برای رهبری حزب کمونیست کامبوج است.

انقلاب کامبوج مثل غالب انقلاب‌ها شروع بسیار محدود و مختصری داشت و فقط تعداد اندکی از مردان انقلابی مصمم در آن شرکت داشتند؛ مردانی که صبورانه حمایت مردم را جلب می‌کردند و تفنگ‌های لازم برای نبرد را یکی یکی به دست می‌آوردند. اما سیهانوک فریب ابعاد کوچک عملیات آغازین شورشیان را نخورد.

قیام در روز هیجده ژانویه ۱۹۶۸، با زدن سپیده صبح، با حمله به یک پست نگهبانی ارتش در دامران، در هیجده کیلومتری جنوب شهر باتامبانگ بعدها سالگرد عملیات مذکور را به عنوان روز آغاز جنگ انقلابی جشن می‌گرفتند. اما واقعیت این بود که عملیات مذکور به سبب خبرچینی یک جاسوس نفوذی لو رفته و شورشیان به رهبری خود سوپال، با دادن دو کشته مجبور به فرار شده بودند.

قیام در روز هیجده ژانویه ۱۹۶۸، با زدن سپیده صبح، با حمله به یک پست نگهبانی ارتش در دامران، در هیجده کیلومتری جنوب شهر باتامبانگ بعدها سالگرد عملیات مذکور را به عنوان روز آغاز جنگ انقلابی جشن می‌گرفتند.

از نظر سولوت سور( پل پوت) ، کامبوجی‌های کوه‌نشین حتا بسیار بیش‌تر از دهقانان کامبوجی شایسته لقب «وحشیان شریفِ» ژان ژاک روسو بودند؛ آن‌ها ساده، خالص و پاک، به طرز متعصبانه‌ای وفادار، و بری از تباهی و فسادِ زندگی کامبوجی‌های دشت‌نشین بودند.