بریده‌هایی از کتاب پل پوت

سور ( پل پوت ) بعدها اذعان کرد: «زمانی که من کتاب‌های قطور و بزرگ مارکس را می‌خواندم اصلاً آن‌ها را نمی‌فهمیدم.»

استالینیسم ایدئولوژی رسمی حزب کمونیست فرانسه و شعار همیشگی آن‌ها در تظاهرات و تجمعاتشان بود. کشف استالینیسم به دانشجویان کامبوجی عضو حلقه مارکسیستی چیزی را داد که آن‌ها جملگی فاقدش بودند: حس تعلق داشتن و هدف.

سور به قول خودش «فقط یک دیپلم متوسطه» داشت درحالی‌که آدم‌هایی مثل کنگ واننساک و پونگ تون در صدد گرفتن مدرک دکتری خود بودند. آن‌ها ــ فارغ از دوست داشتنی بودن یا نبودنشان ــ فرصت و علاقه چندانی به حشر و نشر با یک دانش‌آموز سابق رشته نجاری که حالا می‌خواست تکنیسین رادیو بشود نداشتند.

«ساموین آدم متواضع و مهربانی بود.» پینگ سی هم می‌گوید که: «ساموین مرد آقایی بود.» از نظر کنگ واننساک، رات ساموین صمیمی و روراست بود. اما ساموین قبل از این‌که خمرهای سرخ در کامبوج به قدرت برسند درگذشت.

استاندارد دوگانه مشخصه رفتاری ساری در تمام طول زندگی‌اش بود.

موام آدم آرمانخواهِ غیر اخلاق‌گرایی بود که کنجکاوانه در پی یافتن هر ایده نویی بود. ویژگی دیگر موام زره آهنینی بود که در برابر احساسات‌زدگی و ضعف‌های بشری به تن داشت.

آن‌ها از الفبای کمونیسم لنین شروع می‌کردند و با مانیفست کمونیست مارکس و انگلس و در باره دموکراسی نوین مائوتسه تونگ ادامه می‌دادند. جلسات «انتقاد و انتقاد از خود» نیز برقرار بود.

در واقع یک کمیته هماهنگ‌کننده سه نفره وظیفه اداره حلقه مارکسیستی را بر عهده داشت. اینگ ساری، رئیس کمیته، و تیونن موام و رات ساموین دستیارانش بودند.

جلسه دانشجویان کامبوجی در جنوب پاریس با هدف محک زدن اوضاع برگزار شده بود. کمی پس از آن، تماس‌های خصوصی‌ای با برخی از شرکت‌کنندگان در جلسه گرفته شد و از آن‌ها پرسیده شد که آیا مایل به مشارکت در یک سازمان مخفی تازه هستند؟ این سازمان مخفی تازه «حلقه مارکسیستی» نام داشت.

مرکز ثقل سیاسی جنبش دانشجویان کامبوجی در پاریس، تحت تأثیر فستیوال برلین و عزیمت سون نگوک تان به کامبوج، به نحو تند و تیزی به طرف چپ سوق پیدا کرد.

سیهانوک در اواسط اکتبر اعلام کرد که دوره تبعید سون نگوک تان به پایان رسیده است. تان ده روز بعد، در معیت اِئا سیچو، عازم پنوم‌پن شد. صد هزار نفر در پایتخت کامبوج گرد هم آمده بودند تا از تان همچون یک قهرمان ملی استقبال بکنند.

دانشجویان کامبوجی ساکن پاریس نمی‌توانستند باور کنند که این مرد ضعیف هوسبازِ دمدمی‌مزاج توان خاتمه بخشیدن به حکومت استعماری را در کامبوج داشته باشد. کنگ واننساک، که عمیقآ به انگیزه‌های ویتنامی‌ها( در کمک به کامبوج برای کسب استقلالش) ظنین بود، نیز به سون نگوک تان توصیه کرد که به کامبوج برگردد و کنترل جنبش استقلال‌طلبانه کامبوجی‌ها را به دست بگیرد و گروه‌های ایساراک را مبدل به نیروی رزمنده خمری بکند؛ نیرویی که بدون دریافت کمک خارجی بتواند دست فرانسوی‌ها را از کامبوج کوتاه بکند.

این باور، در پی دیدار دانشجویان کامبوجی با نمایندگان ویتنام شمالی در برلین، تبدیل به یک قطعیت شد. به قول واننساک: «آن‌ها در حالی به پاریس بازگشتند که به این قطعیت رسیده بودند که حق با ویت مین است، که فرانسوی‌ها باید به زور وادار به تسلیم شوند و نبرد مسلحانه تنها راه رهایی است.»

موام می‌گوید: «من در آن زمان پی برده بودم که ما بدون نبرد مسلحانه نمی‌توانیم استقلالمان را به دست آوریم. اینگ ساری هم عقیده مشابهی داشت.

فستیوال برلین ۲۵۰۰۰ جوان، از جمله پنج هزار جوان فرانسوی، را جذب خود کرد.

در تئوری، فستیوال برلین غیر سیاسی بود. اما در عمل، قویآ طرفدار شوروی بود.

رات ساموین و اینگ ساری، که هنوز تحت سحر و افسون مانیفست کمونیست بودند ــ کتابچه‌ای که آن را در پنوم‌پن خوانده بودند ــ بیش‌تر علاقه‌مند به ویت مین( جبهه استقلال ویتنام) بودند.

اِئا سیچوو سولوت سور ( پل پوت ) بر این باور بودند که نبرد رهایی‌بخش کامبوج با رهبری سون نگوک تان محقق خواهد شد. سون نگوک تان در آن زمان همچنان در پواتیه به حالت تبعید به سر می‌برد.

حتا کامبوجی‌های دارای تحصیلات دانشگاهی هم غالبآ به دشواری می‌توانستند بر شکاف میان شیوه‌های تعقل غربی و شیوه‌های تعقل آسیایی پُل بزنند. در نتیجه، آن‌ها اندیشه‌های اروپایی و نظام فکری آن را به صورت تکه تکه و ناقص جذب می‌کردند و نه به صورت یکپارچه و کامل. فقدان قوای عقلانی انتقادی، خصوصیتی که پی‌یر لامان فرانسوی در بین شاگردان کامبوجی‌اش در دبیرستان سیسووات تشخیص داده بود، بعدها به یکی از خصوصیات دیرپای همنسلان سور ( پل پوت) مبدل شد: آن‌ها رویاپردازی می‌کردند، و بی‌اعتنایی کاملشان را به واقعیت‌ها آشکار می‌ساختند.

سیچو گفت که سیهانوک باید با یک شاهزاده خانم هندی ازدواج کند تا از این طریق نهرو در جنگِ کامبوج برای استقلال طرف کامبوجی‌ها را بگیرد.