بریده‌هایی از کتاب راسپوتین

کلیسای رسمی به شدت هر چه تمام «مؤمنان قدیم» را نفی و طرد کرد. بسیاری از «مؤمنان قدیم» زندانی، تبعید و اعدام شدند و حدود بیست هزار تن از آنان خودکشی آیینی کردند. سپس «مؤمنان قدیم» معابد و صومعه‌هایشان را در فراسوی دسترسی مقامات حکومتی و کلیسایی در جنگل‌های بی‌پایان سیبری و ماورای ولگا بنا نهادند.

خالی از طنز نیست که این وزرای سابق دولت موقت به همان زندان ـ قلعه‌ای فرستاده شدند که وزرای رژیم اسبق تزاری در آن به سر می‌بردند. به این ترتیب، وزرای اسبق به وزرای سابق خوشامد گفتند؛ به وزرایی که چندی پیش آن‌ها را به زندان انداخته بودند و حالا خودشان هم گرفتار زندان شده بودند. بلشویک‌ها به کار کمیسیون فوق‌العاده خاتمه دادند.

آیا ملکه روسیه اعتقادی به درستی حرف و حدیث‌های مرتبط با راسپوتین نداشت؟ او دقیقآ حرف‌های چه کسانی را باور نداشت؟ حرف‌های درباریان را؟ این قابل درک است. گزارش‌های پلیس را؟ این هم قابل توجیه است. آیا او به حرف‌های خاندان بزرگ رومانف اعتقادی نداشت؟ آیا او به حرف‌های ملکه مادراعتقادی نداشت؟ آیا او حرف‌های برادرش را باور نداشت؟ توجیه این‌ها دشوارتر است، ولی ناممکن نیست. اما چگونه بود که او به حرف‌های خواهر خودش هم توجه نمی‌کرد؟ شاید او، خیلی ساده، نمی‌خواست این حرف‌ها را باور کند.

، در مارس ۱۹۱۵، به من اطلاع داد گریگوری راسپوتین در رستوران 'یارِ` مسکو رفتار بسیار زشت و زننده‌ای داشته است. وی شلوار خود را جلوی چشم مشتری‌ها پایین کشیده و عضو بدنش را نمایان ساخته، و همزمان فخرفروشانه اعلام کرده پیراهنی که بر تن دارد را ملکه دوخته است. من دستور دادم مطابق قانون، پرونده‌ای در باره این موضوع باز شود.»

خداوند( راسپوتین )را در کنارش داشت که می‌توانست فرامین خداوند را به او ابلاغ بکند؛ فرامینی که خوشبختانه در تطابق با آن چیزهایی بود که خود او( ملکه)خواهانش بود.

او به ژوکوفسکایا توضیح داد: «آیا می‌دانستی که از زمین به بهشت راهی وجود دارد. اگر من جدآ عاشق زنی باشم، این راه بر من آشکارا خواهد شد و من قدم در آن خواهم گذاشت، خواه زنی که عاشقش هستم از راه راست منحرف شود یا نشود... زیرا من همه گناهانش را پاک کرده‌ام، زیرا او همراه من پاک و منزه شده است، اما اگر این زن از راه راست منحرف شده، پس این گناه من است نه گناه او.»

اما چیز مهم و جالب توجه برای فیلیپُف بدنِ عریانِ راسپوتین بود. «در سرتاسر با دقت هر چه تمام در داخل حمام بدن رفیقش را زیر نظر قرار داد اما هیچ‌گونه خصوصیت غیرعادی یا خارق‌العاده‌ای در آن پیدا نکرد.»

به تو می‌گویم که من یک مگس کوچولو هستم و این‌که خودت را با من مشغول کنی هیچ فایده‌ای به بار نخواهد آورد. چیزهای بزرگ‌تری برای گفتگو کردن هست، اما برای تو همیشه یک موضوع وجود داشته و دارد: راسپوتین، راسپوتین. ساکت باش. نوشتن کافی است. تو باید به خداوند جواب بدهی! او یگانه کسی است که بر همه‌چیز آگاه و داناست. فقط اوست که می‌فهمد، و قضاوت می‌کند. بنویس، اگر که باید بنویسی. من چیز بیش‌تری برای گفتن ندارم. همه گفتنی‌ها را در قلبم نگه داشته‌ام. حالا تمام شده‌ام. دیگر هیچ اهمیتی نمی‌دهم. بگذار همه بنویسند. بگذار آن‌ها به این قیل و قال اضافه بکنند. ظاهرآ چنین است سرنوشتم. من هر چیزی را تحمل کرده‌ام. من از چیزی نمی‌ترسم. برو جلو و بنویس. من اهمیتی نمی‌دهم. خداحافظ.

محرک اصلی در به راه انداختنِ موج یهودی‌کشی‌ها، اداره پلیس روسیه بوده است؛ همان اداره‌ای که از آن انتظار می‌رفت علیه یهودی‌کشی‌ها مبارزه بکند. نخست‌وزیر پی برد اداره پلیس به صورت محرمانه اطلاعیه‌هایی را در تیراژ وسیع تکثیر و پخش کرده است که در آن‌ها از توده‌های مردم درخواست شده بود علیه یهودیان به پا خیزند و نابودشان بکنند. مسئول تهیه و انتشار این اطلاعیه‌های تحریک‌کننده فردی به اسم میخائیل کمیساروف بود. این سرهنگ سی‌وپنج ساله قد بلند و قوی‌هیکل، همان کسی است که پنج سال بعد به یکی از مهم‌ترین چهره‌ها در ماجرای راسپوتین بدل می‌شد. کمیساروف یهودستیز نبود

«این زن کودن( آنیا ویروبووا)به دشواری موفق به قبولی در رشته معلمی شده بود. به چیزی علاقه نداشت... فهم این موضوع سخت است که چگونه این آدم توانسته بود چنان روابط نزدیکی با آن ملکه پرانرژی تحصیلکرده برقرار کند.» این شهادتِ یکی از کسانی است که آنیا ویروبووا را می‌شناخت، و باید اذعان کرد غالب شاهدان نظرات مشابهی در باره ویروبووا ابراز کرده‌اند. ویروبووا با همین صفاتی که ذکرش رفت وارد تاریخ خواهد شد. هرچند کافی است متن بازجوی‌هایی او را بخوانید تا متوجه شوید چقدر زرنگ و باهوش بود؛ زرنگ به طرزی تابناک و باهوش به طرزی خطرناک.