بریده‌هایی از کتاب راسپوتین

او در درجه نخست در باره عشق به خالق سخن می‌گفت و مخاطبانش هم مشتی زنان غمگین بودند؛ زنان بیوه، زنان مطلقه، زنانی که از سوی شوهرانشان طرد شده بودند، یا زنانی که دیگر هیچ لذتی از عشقشان نمی‌بردند. این زنان مطرود و صدمه‌خورده روحی اکثریت اعضای محفل راسپوتین را تشکیل می‌دادند.

«چطور می‌خواهید به دهقان روس آموزش بدهید؟ از راه ماتحتش؟ شما می‌خواهید ماتحتش را جِر بدهید، اما همین باعث عصبانیتش می‌شود.»

کمی منتظر باش، هنوز زمانش فرانرسیده است، اما دارد نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود. با دو سه ضربه دیگر روسیه نجات خواهد یافت

ما، در پی این ماجرا، پی برده‌ایم که دولتمان نه فقط یک دولت بد است بلکه، خیلی ساده، اساسآ وجود ندارد

نقطه نظرات او در مورد آدم‌های صاحب قدرت، به رابطه آن‌ها با خودش بستگی داشت: اگر آن‌ها او را به حضور می‌پذیرفتند، او ستایشگرشان بود؛ اگر آن‌ها او را به حضور نمی‌پذیرفتند، از آن‌ها متنفر می‌شد و بدشان را می‌گفت.

کشور شبیه یک دیگِ بخار غول‌آساست که در آن جوشش‌ها و غلیان‌هایی در حال وقوع است، درحالی‌که آدم‌های اطراف دیگ با چکش‌هایی در دست مشغول قدم زدن هستند و زمانی که در دیواره‌های دیگ بخار کوچک‌ترین شکاف و درزی ایجاد می‌شود، بلافاصله با میخ و پرچ مسدودش می‌کنند. اما سرانجام گازهای درون دیگ چنان شکاف و سوراخی به وجود می‌آورند که دیگر مسدود کردنش ناممکن است

اما باید بگذاریم خودِ آلیکس ( ملکه)در این مورد حرف بزند: «۳ نوامبر ۱۹۱۵... دوستمان چیزی گفت، او گفت اگر آدم‌ها مبالغ هنگفت می‌دهند (تا در ازای آن مدال و نشان بگیرند)، حالا باید آن را قبول کرد، چرا که الان به پول نیاز هست و باید از ضعف‌های آن‌ها برای انجام کارهای خیر بهره برد؛ درست است که چنین کاری مغایر همه اصول اخلاقی است اما در زمان جنگ همه‌چیز متفاوت می‌شود.»

بله، او ( راسپوتین)عادت داشت گونه‌های ملاقات کنندگانش را ببوسد و حتا آن‌ها را در آغوش بکشد، اما اتفاق‌های بد فقط برای آدم‌های بد اتفاق می‌افتد... این هم کاملا درست است که من در دیدارهایم از دهکده پاکروفسکویه به همراه راسپوتین و خانواده‌اش، همراه همسر و دو دخترش، استحمام می‌کردم، و در غیاب اندیشه‌های بد، هیچ چیزی برای هیچ‌کدام از ما نه عجیب به نظر می‌آمد، نه خلاف عفت. من متقاعد شده بودم که راسپوتین واقعآ یک «حکیم» است: هم به خاطر شفا دادنم، و هم به واسطه پیشگویی‌های درستی که به مناسبت‌های گوناگون از او شنیده بودم و درست از کار درآمده بود.

توانایی برای تزکیه درونی محصورشده در پوسته‌ای از گناه دائمی

او مظهر و عصاره توانایی حیرت‌آورِ فردِ روسی برای یک زندگی مذهبی توأم با گناهکاری لاینقطع بود.