بریده‌هایی از کتاب راسپوتین

اما ملکه هیچ تردیدی نداشت زیرا به چشم خود دیده بود که پسرک بیمارش چگونه در دستان راسپوتین آرام گرفته و از خطر مرگ جسته است. آلیکس شکی نداشت که راسپوتین یک فرستاده خداوند است که با جهان معجزات سر و کار دارد. او مطمئن بود

جمله دوست‌داشتنی‌اش این بود: «چه بزرگ است، چه بزرگ، دهقان از چشم باری‌تعالی!» او گفت دهقانان قدرتمندتر از همه آن روشنفکران شهری مفلوکی هستند که جز تولید نفاق و فتنه کار دیگری انجام نداده بودند. و مهم‌ترین حرفی که زد این بود: دهقانان تزار و ملکه‌شان را دوست دارند و هرگز آن‌ها را نومید نخواهند کرد؛ همان‌طور که خداوند متعال هرگز تزار و ملکه را از خود نومید نخواهد کرد. او گفت مردم و تزار بی‌هیچ واسطه‌ای در کنار یکدیگر هستند. به این ترتیب، تزار و ملکه دقیقآ همان حرف‌هایی را از دهان راسپوتین شنیدند که خواهان شنیدنش بودند.

اساس همین آیه انجیلی به صورت گروهی به عمل متعصبانه خوداخته‌گری پرداختند. شیوه اخته کردن در مردان بسیار ترسناک و فجیع بود. آن‌ها با یک میله آهنی گداخته (گاهی هم با یک تبر گداخته) خودشان را اخته می‌کردند. از این وحشتناک‌تر شیوه اخته کردن زنان بود: بیرون آوردن ارگان تولید مثل و بریدن هر دو سینه. اعضای فرقه کاملا داوطلبانه به این شیوه‌های وحشتناک اخته کردن( در مورد مردان )و ختنه کردن( در مورد زنان)تن می‌دادند. اعضای فرقه اسکوپتسی از این طریق خودشان را برای یک زندگی ابدی لایزال آماده می‌کردند

آموزه‌های خلیستی دنیایی از ممکناتِ بی‌حد و مرز را به روی دهقان ستم‌دیده روسی گشود. خلیستی‌ها به دهقانان روسی آموختند هر مردی می‌تواند «مسیح» بشود، و هر زنی می‌تواند «مادر خدا» بشود. آن‌ها تبلیغ می‌کردند که انسان فقط باید خودش را از شرّ گناه نفسانی («آدمِ عهد عتیق») خلاص بکند و ا

که، بنا به باور خلیستی‌ها، فرد مذهبی پس از ارتکاب گناه همیشه دستخوش رنج‌های بزرگ روحی و وجدانی می‌شود و این رنج‌ها او را به توبه و ندامت از کرده خویش رهنمون می‌شود، همین توبه باعث تزکیه بزرگ روح می‌شود و چنین روحِ تزکیه‌شده‌ای فرد را به خداوند نزدیک‌تر می‌کند. چرخه مداوم گناه / توبه / گناه / توبه... ایده اساسی و مرکزی باورهای خلیستی است. در باور خلیستی گناه ـ توبه ـ تزکیه را می‌توان ورزش ضروری روح دانست.