بریده‌هایی از کتاب پاستیل‌های بنفش

قانون اول دانشمندان: «همیشه برای هر چیزی توضیحی منطقی وجود دارد». فقط کافی بود پیدایش کنم.

وقتی نوبت من شد که با بانی عکس بیندازم، نگاهم افتاد به پنجه‌های بزرگش و آن‌ها را کشیدم. دست یک مرد توی آن بود. حلقهٔ طلا و موی‌های ریزریزِ بور داشت. جیغ زدم: «این مَرده که! بانی خرگوشه نیست!»

«برادر برای اینه که اذیتت کنه.»

می‌خواستم به‌زور بگذارمش توی جعبه و با پست بَرگردانَمش بیمارستان!

رابین گفت: «نُچ! کایلی از پاستیل متنفره. بهت که گفتم، اونا جادوییَن جکسون.» گفتم: «جادو اصلاً وجود نداره.» مامانم گفت: «موسیقی جادوئه.» بابام گفت: «عشق جادوئه.» رابین گفت: «خرگوشِ توی کلاه یه جادوئه.» بابام گفت: «من دونات‌های برشتهٔ کِرِم‌دار رو هم جزوِ جادوها می‌دونم.» مامانم گفت: «بوی بچهٔ تازه به دنیا اومده چطور؟» رابین داد زد: «بچه‌گربه‌ها جادوییَن.»

قرار بود یکشنبه خیلی از وسایلمان را توی حیاط بفروشیم، غیر از چیزهای مهم مثل کفش‌ها، تشک‌ها و چندتا بشقاب. مامان و بابام امیدوار بودند بتوانند با فروش آن‌ها، پول کافی برای پرداخت اجاره‌خانه و قبض آب به‌دست بیاورند.

آن روز خانم مالون حرف دیگری هم دربارهٔ خفاش‌ها زد. گفت گاهی با خودش فکر می‌کند شاید خفاش‌ها از ما آدم‌ها، آدم‌تر هستند!

خانم مالون توی کلاس چهارم به ما یاد داده بود؛ گفت خفاش‌ها معمولاً غذایشان را با هم تقسیم می‌کنند. دربارهٔ خفاش‌های خون‌آشام می‌گفت آن‌هایی که در تاریکی شب حمله می‌کنند، در واقع خونی را که مکیده‌اند، نمی‌خورند، بلکه فقط آن را در دهانشان نگه می‌دارند و جالب‌تر اینکه وقتی به غار برمی‌گردند، همان خونی که توی دهانشان ذخیره کرده‌اند را در دهان خفاش‌هایی که خوش‌شانس نبوده‌اند و نتوانسته‌اند چیزی بخورند، می‌ریزند و به این ترتیب، غذایشان را با آن‌ها تقسیم می‌کنند. اگر به نظر شما این جالب‌ترین حقیقت در طبیعت نیست، پس چه چیزی می‌تواند جالب باشد؟!

او گفت: «دوستای خیالی هیچ‌وقت تَرکِت نمی‌کنن. فقط آماده و منتظر می‌مونن تا وقتی که به اونا نیاز داشته باشی.»

«همیشه برای هر چیزی توضیحی منطقی وجود دارد»

کِرِنشا گفته بود زندگی همیشه عادلانه نیست. حرف‌هایش من را یاد حقیقتی انداخت که خانم مالون توی کلاس چهارم به ما یاد داده بود؛ گفت خفاش‌ها معمولاً غذایشان را با هم تقسیم می‌کنند. دربارهٔ خفاش‌های خون‌آشام می‌گفت آن‌هایی که در تاریکی شب حمله می‌کنند، در واقع خونی را که مکیده‌اند، نمی‌خورند، بلکه فقط آن را در دهانشان نگه می‌دارند و جالب‌تر اینکه وقتی به غار برمی‌گردند، همان خونی که توی دهانشان ذخیره کرده‌اند را در دهان خفاش‌هایی که خوش‌شانس نبوده‌اند و نتوانسته‌اند چیزی بخورند، می‌ریزند و به این ترتیب، غذایشان را با آن‌ها تقسیم می‌کنند. اگر به نظر شما این جالب‌ترین حقیقت در طبیعت نیست، پس چه چیزی می‌تواند جالب باشد؟!

آدم‌ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند.

می‌دانستم که او آنجاست و همین برای من کافی بود. ‫بعضی وقت‌ها این تنها چیزی است که از یک دوست توقع داری.

توی شعرهای بلوز، یکی از چیزی ناراحت است؛ مثلاً طرف با ننه‌اش قهر کرده یا اینکه همهٔ پولش را گم کرده یا می‌خواسته برود جایی دور و از قطار جا مانده. اما عجیب اینجاست که وقتی این آهنگ‌ها را می‌شنوی، شاد می‌شوی!

آنجا بود که فهمیدم آدم‌ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند.

حسم، درست مثل لحظهٔ پیش از پریدن توی عمیق‌ترین قسمت استخر بود. انگار دارید به جایی می‌روید، هنوز نرسیده‌اید؛ اما می‌دانید که راه برگشتی نیست!

توی مقاله‌ای که خوانده بودم، نوشته شده بود دوست‌های خیالی معمولاً در زمان استرس ظاهر می‌شوند و با بالاتررفتن سن، معمولاً بچه‌ها دنیای خیالی خود را فراموش می‌کنند. اما کِرِنشا چیز دیگری به من گفت. او گفت: «دوستای خیالی هیچ‌وقت تَرکِت نمی‌کنن. فقط آماده و منتظر می‌مونن تا وقتی که به اونا نیاز داشته باشی.»

پرسیدم: «اینکه خوبه، نه؟» بابا گفت: «خوبه، اما خیلی اطمینانی بهش نیست. ببین جکسون، زندگی بالا پایین زیاد داره، خیلی پیچیده‌ست. اگه همیشه زندگی این‌شکلی بمونه، خیلی خوبه!» و با دستش یک خط مستقیم رو به بالا را نشان داد؛ «اما توی واقعیت، زندگی این‌شکلیه!» بعد خط زیگزاگی با دستش کشید که مثل کوه، بالا و پایین می‌رفت؛ «برای همین باید خیلی تلاش کرد و ناامید نشد.» مامان گفت: «یه اصطلاحی هست که می‌گن... چی بود؟ تا زمین نخوری، سرپا نمی‌شی!» بابا گفت: «زندگی برات غافلگیریای زیادی داره و این یه حقیقته.»

چیزی که بیشتر از همه اذیتم می‌کرد، این بود که کاری از دستم برنمی‌آمد. نمی‌توانستم چیزی را کنترل کنم. مثل این بود که بدون فرمان رانندگی کنی. همه‌اش می‌خوردم به این‌طرف و آن‌طرف، ولی مجبور بودم همان‌طور محکم سر جایم بنشینم.

دانشمندان نمی‌توانند خوش‌بین یا بدبین باشند! آن‌ها فقط جهان را بررسی می‌کنند و می‌بینند که چه چیزهایی واقعیت دارد. آن‌ها به یک لیوان آب نگاه می‌کنند و اندازه می‌گیرند و می‌فهمند که مثلاً ۱۱۷ گرم آب داخل آن است؛ همین!